"Η Αδερφή μου" της Ουρ. Μέγιερ - Εξώστης Θήτα 25/10

Η Αδερφή μου (L'enfant d'en haut / Sister) ****

Κοινωνικό δράμα, 2012, Γαλλία/Σουηδία/ Ελβετία, 102 λεπτά

Σκηνοθεσία: Ούρσουλα Μέγιερ


Παίζουν: Λέα Σεντού, Κέισι Μοτέ Κλάιν, Γκίλιαν Άντερσον, Μάρτον Κόμπστον, Ζαν-Φρανσουά Στεβενίν

Ένα πολυτελές χιονοδρομικό θέρετρο στην Ελβετία. Ο 12χρονος Σάιμον ζει στη βιομηχανική περιοχή λίγο πιο κάτω, μαζί με την άνεργη αδερφή του. Κάθε μέρα ανεβαίνει με το λιφτ, και κλέβει πράγματα από τους πλούσιους τουρίστες για να τα πουλήσει στα παιδιά στην πόλη του. Όταν και οι δύο θα βρεθούν αντιμέτωποι με μια αλήθεια που προσπαθούσαν να αποφύγουν, ο Σάιμον θα αναζητήσει καταφύγιο ψηλά.

H Ελβετή σκηνοθέτις Ούρσουλα Μέγιερ είχε κάνει ένα πολύ ελπιδοφόρο ξεκίνημα πριν μερικά χρόνια χάρη στο Home. Αταλάντευτη στην προβληματική της, εξετάζοντας τις ορατές ή αόρατες οριογραμμές στην ανθρώπινη συμπεριφορά, η δεύτερη ταινία της επιβεβαιώνει την αρχική θετική εικόνα.

Ο Σιμόν είναι ένας 12χρονος πιτσιρικάς με ψυχισμό βαρύ σαν το χιόνι που σκεπάζει τα ελβετικά όρη. Η ιδιοσυγκρασία του επομένως είναι αντίθετη με τα υποψήφια θύματα των κλοπών του, που έχουν έρθει για μερικές μέρες ανεμελιάς και διασκέδασης. Είναι οι κλοπές του Σιμόν απλά μια μορφή αντίδρασης και επιβίωσης ή μηπως μια ενστικτώδης συμπεριφορά και δοκιμή της λειτουργίας του κόσμου αυτές οι κλοπές του? Η επιλογή αυτή όπως κι αν ερμηνεύεται κρύβει ρίσκο για τον μικρό αντιήρωα της ταινίας από το οποίο αδυνατεί να προφυλαχθεί. Ο Σιμόν είναι αντιήρωας γιατί έχει χάσει την παιδική αθώοτητα με την οποία ζουν οι φίλοι του, για τους οποίους ωστόσο κάνει συχνά “θελήματα”. Ίσως για αυτό τον χαρκατήρα του να φταίει και η συμβίωση του με την μεγαλύτερη αδερφή του, μια νεαρή γοητευτική κοπέλα, που αλλάζει τους εραστές σαν τα πουκάμισα και διακατέχεται από μια αυτοκαταστροφική πορεία επιλογών. Ποιος όμως είναι ο πραγματικά ώριμος σε αυτή τη αλλόκοτη συμβίωση?

Η ταινία δεν είναι τόσο σκληρή όσο δείχνει. Με προσεκτικές σκακιστικές κινήσεις η Μέγιερ ξετυλίγει το νήμα των ερωτήσεων που τίθενται και αποκαλύπτει πολλά περισσότερα πάντα στους σωστούς χρόνους. Μπορεί να περιεργάζεται με ενδιαφέρον το κοινωνικό σύμπαν των Νταρντέν ωστόσο η Μέγιερ λειτουργεί μέσα στα όρια μιας μητρικής στοργής για τους δύο ήρωες της. Δεν παρεμβαίνει σχολιαστικά στην ιστορία τους. Αφήνει τα πράγματα να εξελιχθούν και αυτή στέκεται σαν παρατηρητής αλλά η γλυκύτητα με την οποία περιβάλλει την μελαγχολία τους είναι ευδιάκριτη. Και όλα αυτά στηρίζονται συν τοις άλλοις με τρόπο υποδειγματικό από τις ερμηνείες της Λεα Σεντού αλλά και του πιτσιρικά Κεϊσι Μοτε Κλαϊν. Η Αργυρή άρκτος σκηνοθεσίας στη φετινή Μπερλινάλε επάξια και η πρόταση της Ελβετίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ κρύβει συγκινήσεις!