Θεσμικό κενό στον κανονισμό βρβαείων της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου

Αν πέρυσι κάτι δεν χτυπούσε καλά στο μάτι, φέτος απλά επιβεβαιώθηκε για ακόμη μια φορά η προβληματική διαχείρηση ενός θεσμού που έχει σαν στόχο την ανάδειξη και την αναγνώριση της καλλιτεχνικής δραστηριότητας των Ελλήνων κινηματογραφιστών και την σχέση τους με το κοινό.

Η συνήθης εσωστρέφεια δείχνει να ταλαιπωρεί τον ελληνικό κινηματογράφο, πάνω που είχε αρχίσει να βρίσκει το πραγματικό νόημα της εξωστρέφειας και της επικοινωνίας.

Αν πέρυσι η συζήτηση επικεντρώθηκε στη “διχογνωμία” της Ακαδημίας ανάμεσα στην καλύτερη ταινία και στην πρόταση της για τα Όσκαρ 2012 (Μαχαιροβγάλτης vs Ατενμπεργκ), φέτος η ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων ανέδειξε την εκκωφαντική απουσία συγκεκριμένων ταινιών από τις τελικές λίστες. Η κουβέντα περιστρέφεται γύρω από την σκανδαλώδη απουσία του Γ. Λάνθιμου και των “Άλπεων” από αρκετές κατηγορίες αλλά οι αδικημένοι είναι μάλλον περισσότεροι και έχουν ο καθένας την δική του ξεχωριστή παρουσία για τον ελληνικό κινηματογράφο του 2011.

Το σχεδόν ανύπαρκτο πλαίσιο κανονισμών δίνει την ευκαιρία να αναδειχτούν ως υποψήφιες ταινίες χωρίς καμία εμπορική διαδρομή και χωρίς καμία δημοφιλία ή απήχηση στο ευρύ κινηματογραφικό κοινό. Μια φεστιβαλική προβολή και η επαφή με 300 θεατές και τα ελάχιστα μέλη της Ακαδημίας στις Νύχτες Πρεμιέρας ή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης προφανώς δεν φέρνουν την άνοιξη αλλά γυρίζουν τον ελληνικό κινηματογράφο πολλά χρόνια πίσω. Παράλληλα οι ασάφειες των κανονισμών δημιουργούν μπερδέματα και παρερμηνείες για όποιον θέλει να σταθεί λίγο απέναντι στις κατηγορίες. Τι καλύπτει άραγε το βραβείο καινοτομίας ή έφε? Γίνεται να βραβευτούν όλοι οι υποψήφιοι απο κοινού το βραβείο μοντάζ? Ποια είναι τα σταντάρ που θέτει η Ακαδημία για την πρόταση της Ελλάδας στα αμερικάνικα Όσκαρ?

Η Ακαδημία Κινηματογράφου είναι νίκη του ελληνικού κινηματογράφου, που πριν 4 χρόνια θέλησε να ξεφύγει από τον κακό εαυτό του αλλά και τις παθογένειες ενός δημόσιου και συνδικαλιστικού συστήματος. Από τον περιορισμό στην κρίση μιας ολιγομελούς επιτροπής του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης που έκοβε και έραβε ανάλογα με τις συμπάθειες και τις αντιπάθειες της ή από τα δεσμά της κρατικής γραφειοκρατίας και τους βυζαντινισμούς των κινηματογραφικών σωματείων που αναδείχτηκαν στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας για χρόνια. Το να ξαναγινόμαστε στο ίδιο έργο θεατές μάλλον θα έπρεπε να μας προβληματίσει για κάποια πράματα. Ας ελπίσουμε πως ποτέ δεν είναι αργά.