50/50 (Εξώστης Θήτα 05/04)

50/50 ***1/2

Κοινωνική κομεντί, 2011, ΗΠΑ, 100 λεπτά

Σκηνοθεσία: Τζοναθαν Λιβαϊν

Παίζουν: Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Σεθ Ρόγκεν, Άννα Κέντρικ, Μπραϊς Ντάλας Χάουαρντ, Αντζέλικα Χιούστον

Μόλις είκοσι και κάτι, ο Άνταμ μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο. Αποφασίζει όμως, να μην το βάλει κάτω και με την βοήθεια του φίλου του Κάιλ αντιμετωπίζει την ασθένεια, με χιούμορ και αισιοδοξία.

Το 50/50 είναι μια κομεντί για έναν τύπο με καρκίνο. Το ξανασκέφτομαι. Το 50/50 δεν είναι άλλο ένα επεισόδιο του Dr House, ούτε έχει σχέση με το νοσοκομειακά workaholic Grey's Anatomy. Είναι εύθυμο, τρυφερό και παρά κάποια φιλικά χονδροειδή αστειάκια του είναι μια ταινία με θετικό πρόσημο. Πολύ περισσότερο γιατί θα σε βάλει στην διαδικασία να αναθεωρήσεις κάποια ενδεχομένως ανασφαλή και νευρωτική συμπεριφορά απέναντι σε ένα ένα τόσο σημαντικό θέμα. Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία, έγινε σενάριο από τον άνθρωπο που την βίωσε (τον Γουιλ Ρεϊσερ) και έφτασε μέχρι το πανί κυρίως γιατί ο ένας εκ των πρωταγωνιστών της, ο Σεθ Ρόγκεν υπήρξε ο μοιραίος άνθρωπος που συμπαραστάθηκε στον Ρεϊσερ κατά την διάρκεια της περιπέτειας του και έτσι αναλάβε να τον ενθαρρύνει να την αφηγηθεί κινηματογραφικά παίρνοντας ο ίδιος το κομμάτι της παραγωγής πάνω του.

Είναι αλήθεια ότι ο βασικός ήρωας μας, ο Άνταμ δεν έχει τίποτα ηρωϊκό πάνω του παρά την δραματική ένταση αυτής της απίστευτης μοναξιάς που βιώνει σε αυτή την σκληρή δοκιμασία του. Είναι γήινος, ανθρώπινος. Η παρουσια του Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ επιβεβαιώνει κάτι τέτοιο. Η ερμηνεία του είναι ακριβώς αυτό: χωρίς σπουδαίες εντάσεις ή εκρήξεις, χωρίς έντονο μελοδραματισμό αλλά περισσότερο με κάποια δραματική ανάγκη, ίσως και κάποια αμηχανία που υπαγορεύει άλλωστε ο ίδιος ο ρόλος. Κατάλληλο στήριγμα απαλύνοντας ακόμη περισσότερο την αφήγηση είναι ο Σεθ Ρόγκεν, ο οποίος αν και παρουσιάζει τον κολλητό φίλο κάπως στερεοτυπικά (μεθύσια, γκόμενες, φωνακλάδικα μισογύνικα αστεία) ωστόσο επενδύει στην αφοσίωση και στο δέσιμο που περικλείουν την έννοια της φιλίας. Εκεί κρύβεται και η μαγεία της ταινίας.

Το ίδιο ανθρώπινη και στοργική είναι και η Αντζέλικα Χιούστον, ως μητέρα του Άνταμ ενώ η Μπραϊς Ντάλας Χάουαρντ αποκρυπτογραφεί τον φόβο και την ανησυχία για την εφήμερη υπόσταση μας και το θράσος που μπορεί να κρύβει η νεότητα. Τέλος η Άννα Κέντρικ ως ψυχαναλύτρια αποδεικνύεται για άλλη μια φορά (μετά το Ραντεβού στον Αέρα) μια νέα, κωμική ηθοποιός με απολαυστικές μεταμοντέρνες νευρώσεις. Όλα αυτά φυσικά στηρίζονται στον σκηνοθέτη της ταινίας, Τζόναθαν Λιβαϊν, που χτίζει τους χαρακτήρες με αρκετή φροντίδα και μελέτη.

Καταλήγωντας ακόμα μπορεί να αναρωτιέσαι τι ακριβώς κάνει αυτή την ταινία σημαντική. Πως μπορεί να καταπιάνεται με ένα τόσο σοβαρο θέμα κάνοντας χιούμορ. Πολύ απλά το 50/50 έχει σαν στόχο να σου μεταδώσει το μήνυμα ότι όλα είναι μέσα στην ζωή. Και ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου τύχει. Δεν είναι 100% ρεαλιστική, γιατί δεν θέλει να τρομάξει ή να ποντάρει στο μελόδραμα όπως ήδη είπαμε. Πάνω απ' όλα δημιουργεί ένα θετικό μήνυμα που οφείλουμε να μην αγνοούμε σε καμία περίπτωση: Ακόμα κι αν δεν ξέρεις τι σε περιμένει δεν πρέπει να το βάζεις κάτω και οφείλεις να αγνοήσεις τις πιθανότητες που σου δίνει ο γιατρός για την επίτευξη της θεραπείας. Άλλωστε οι στατιστικές στην περίπτωση του καρκίνου είναι σαν το μπικίνι. Ένα αρκετά εύπλαστο, ελαστικό και λεπτό ένδυμα που προσαρμόζεται στις ανάγκες του κάθε σώματος για να βολέψει την κατάσταση. Λόγια όχι δικά μου αλλά ενός καρκινοπαθούς από το ντοκιμαντέρ που Μεταξά του Στ. Ψυλλάκη, που είχαμε δει στο πρόσφατο Φστιβάλ Ντοκιμαντέρ και θυμήθηκα παρατηρώντας τον ήρωα του 50/50 να αφουγκράζεται το ακριβό παιχνίδι της ζωής και του θανάτου. Είναι λοιπόν σημαντική αυτη η ταινία κυρίως γιατί έχει την χάρη να εκπαίδευσει το κοινό και να το κάνει να αφουγκραστεί και εκείνο κάτι που πριν την προβολή έμοιαζε με ταμπού και προκατάληψη.