Καθρέφτη, Καθρεφτάκι μου - Εξώστης Θήτα 12/4

Καθρέφτη, Καθρεφτάκι μου (Mirror, Mirror) ***

Κωμωδία/Φαντασίας, 2012, Η.Π.Α., 106 λεπτά

Σκηνοθεσία: Ταρσέμ Σινγκ

Παίζουν: Λίλι Κόλινς, Τζούλιαν Ρόμπερτς, Άρμι Χάμερ, Νεϊθαν Λεϊν

Μετά το χαμό του αγαπημένου Βασιλιά, η αδίστακτη γυναίκα του, παίρνει τον έλεγχο του βασιλείου και κρατά την όμορφη 18-χρονη Χιονάτη, κλεισμένη στο παλάτι. Αλλά όταν η πριγκίπισσα προσελκύει την προσοχή του γοητευτικού και πλούσιου πρίγκιπα που τους επισκέπτεται, η ζηλιάρα Βασίλισσα εξορίζει το κορίτσι σε ένα κοντινό δάσος...

Ας θυμηθούμε πρώτα τον σκηνοθέτη Ταρσέμ Σίνγκ, ο οποίος ξεκίνησε ως σκηνοθέτης διαφημίσεων και βιντεοκλίπ, προίκα πολύτιμη για να την χρησιμοποιήσει σοφά στην κατοπινή κινηματογραφικήτου διαδρομή. Αν υπάρχει κάτι για το οποίο ξεχωρίζει ο Ινδός σκηνοθέτης είναι σαφώς ο τρόπος που χειρίζεται τη μαγεία της εικόνας, τόσο εικαστικά όσο και θεαματικά. Θυμηθείτε τους “Αθάνατους”, ταινία πολύ πρόσφατη για να έχετε μια καλή εικόνα για τον σκηνοθέτη, μιας και κατάφερε και κέρδισε ακόμη και τους πιο δύσκολους σε σχέση με τον χειρισμό της αρχαίας ελληνικής ιστορίας κινηματογραφικά.

Στο “Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου” έχετε όλα τα πρόσωπα της γνωστής ιστορίας των Γκριμ μπροστά σας. Χάρη στην βοήθεια των σεναριογράφων του, Μάρκ Κλαϊν και Τζεϊσον Κέλερ, ο Σινγκ παρουσιάζει μια αρκετά χιουμοριστική και κάπως ατμοσφαιρική εκδοχή του μύθου. Η Σταχτοπούτα βγήκε λίγο πιο σοσιαλίστρια από το κανονικό, ο πρίγκηψ λίγο πιο αστείος (αλλά δεν πειράζει, τα κορίτσια δεν χαλιούνται με τα αστεία αγόρια αρκεί να έχουν στυλ), οι επτά νάνοι παίζουν με το ύψος τους και η κακιά μάγισσα έχει μια απολαυστική κακία αλλά και ανάγκη για λούσα και σεξ και προκαλεί το μειδίαμα με τον δεικτικό σαρκασμό της. Περιττό να πω κάτι παραπάνω για τους ηθοποιους και την προεργασία του σκηνοθέτη. Άλλωστε το πόσο απολαμβάνουν αυτό που ερμηνεύουν φαίνεται καθώς βλέπεις την ταινία.

Η μεταμοντέρνα όψη της ταινίας δεν αφήνει κανένα περιθώριο ρομαντικού ακαδημαϊσμού. Το παράπονο μου είναι ότι παρά την οργιαστική διάθεση του ο σκηνοθέτης (πράγμα που φαίνεται κυρίως στο γκραν φινάλε με την υπέροχη χορογραφία Μπόλυγουντ) τελικά συγκρατήθηκε παραπάνω από το κανονικό προφανώς για να μην ξενίσει περισσότερο. Αν είχε ξεπεράσει αυτή την ανασφάλεια είμαι σίγουρος πως θα είχε απογειώσει την ταινία πάνω από την στρατόσφαιρα αλλά και η τελική ματιά του δεν είναι κάτι τραγικό. Έχοντας φάει αρκετό κατσικάκι, μαγειρίτσα και άλλα πασχαλινά καλούδια η θέαση της εν λόγω ταινίας λειτουργεί σαν σοκολατένιος κούνελος που σου φτιάχνει την διάθεση. Κι αυτό αρκεί!