ΕΝΤΙΤ ΠΙΑΦ - ΖΑΚ ΜΠΡΕΛ - ΝΤΑΛΙΝΤΑ

Η συνέντευξη των Μάρκου Δαμασιώτη και Παναγιώτη Φύτρα στην εκπομπή με μια μικρή καθυστέρηση για τα βιβλία - βιογραφίες τριών σπουδαίων καλλιτεχνών της γαλλικής μουσικής σκηνής που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ. Φυσικά ανάμεσα στα λόγια και στις κουβέντες μας είχαμε και αρκετά τραγούδια τους...



ΕΡΩ: Εντίτ Πιάφ " Η αγία των δρόμων", Νταλιντά "20 χρόνια χωρίς εκείνη", Ζακ Μπρελ "Ζώντας λίγο, ζώντας δυνατά". Οι τίτλοι που έχετε δώσει στα βιβλία είναι αρκετά εμφατικοί για το πως βλέπετε αυτές τις τρεις προσωπικότητες του παγκόσμιου τραγουδιού.

Μ.Δ.: Παιδευτήκαμε πολύ για να τους βρούμε...

ΕΡΩ: Πως αποφασίσατε να κάνετε αυτό το μουσικό ταξίδι ?

Π.Φ.: Ξεκίνησε από αγάπη. Πρέπει να σου πω ότι την Νταλιντά την λατρεύω. Εδώ και χρόνια συλλέγω ένα υλικό τεράστιο με φωτογραφίες, βίντεο, βιβλία και βιογραφίες . Οτιδήποτε την αφορούσε σε ντοκουμέντα. Όταν συμπληρώθηκαν αυτά τα 20 χρόνια απώλειας ο Γιώργος Χρονάς μου έριξε την ιδέα να ετοιμάσουμε ένα βιβλίο για την Νταλιντά. Ήταν το ωραιότερο δώρο που μπορούσε να μου γίνει. Πήγε πολύ καλά μπορώ να πω , είχε υποδοχή θετική. Μετά από αυτό το βήμα ο Γιώργος πρότεινε στον Μάρκο να παρουσιάσει κάτι σε σχέση με τον Ζακ Μπρελ.

Μ.Δ.: Και εγώ είχα πάντα αυτή την αγάπη για τον Μπρελ. Βγήκε πολύ αυθόρμητο και φυσικό το ότι έκατσα και έγραψα για αυτον τον άνθρωπο. Γιατί τον αγάπουσα και προσπάθησα να κάνω τους αναγνώστες να νιώσουν και αυτοί την αγάπη και τον θαυμασμό που ένιωθα για τον Μπρελ. Αυτό κάναμε και οι δύο με τα βιβλία μας.

ΠΦ: Υπήρχαν μέσα μας όλες οι σημειώσεις και οι παρατηρήσεις που θα γράφαμε από πιο πριν.

ΕΡΩ: Ξεκινήσατε και οι δύο από μια ατομική αφετηρία. Ο ένας με την Νταλιντά και ο άλλος με τον Μπρελ. Στην πορεία όμως αποκτήσατε έναν κοινό στόχο, μια κοινή διαδρομή γράφοντας το τρίτο βιβλίο, αυτό για την Εντίτ Πιάφ

ΠΦ: Έτσι κι αλλιώς οι δρόμοι μας είναι κοινοί εδώ και χρόνια. Με τον Μάρκο γνωριζόμαστε χρόνια τώρα και συνεργαζόμαστε για την παραγωγή μιας ραδιοφωνικής εκπομπής που βγαίνει στο Κανάλι Ένα του Πειραιά. Έτσι ο Γιώργος Χρονάς μας έπεισε πολύ εύκολα να ενώσουμε τις δυνάμεις και συγγραφικά.

ΕΡΩ: Μιλάμε για τρια πρόσωπα που δεν άπτονται της κλειστής και αυστηρής μουσικής επικαιρότητας της εποχής μας. Ουσιαστικά όμως αυτό που κάνατε είναι να δείξετε ότι μπορείς να επιστρέφεις και να ξανακοιτάς και να ξαναθυμάσαι και τα τρία αυτά πρόσωπα.

ΠΦ: Αυτό ισχύει σε κάθε περίπτωση στην τέχνη. Νιώθεις την ανάγκη να γυρνάς και να ξαναγυρνάς. Να τους βρίσκεις και πάλι και να τους ανακαλύπτεις από την αρχή. Να επανεξετάζω πράγματα μέσα μου και να βρίσκω λεπτομέρειες που δεν τις είχα υπόψη μου στο προηγούμενο άκουσμα.

ΜΔ: Κατά κάποιο τρόπο οι άνθρωποι αυτοί είναι πολύ πιο επίκαιροι από το επίκαιρο, το συγκυριακό και αυτό που επικρατεί στην μόδα της εποχής μας. Μπορώ να σου πω ότι αυτοί οι καλλιτέχνες είναι και πιο μοντέρνοι και πιο προχωρημένοι από το σημερινό μοντέρνο που για μένα είναι πολύ παλιομοδίτικο τελικά αν τους δούμε ως αισθητική.

ΕΡΩ: Αν πάρουμε σαν βασικό δεδομένο ότι η βασική, η μητρική γλώσσα και των τριών είναι η γαλλική, αν και έχουν τραγουδήσει και σε άλλες γλώσσες, τι συμβολίζουν αυτοί οι καλλιτέχνες για την Γαλλία και την Ευρώπη?

ΜΔ: Για την ίδια την Γαλλία και οι τρεις είναι σημεία αναφοράς. Είναι μνημεία, στυλοβάτες της κουλτούρας, του πολιτισμού της Γαλλίας. Και αντίστροφα όμως αν ρωτήσεις κάποιον μη Γάλλο "τι σημαίνει γαλλικό τραγούδι για σένα" αυθόρμητα νομίζω απαντάει Μπρελ, Νταλιντά, Πιαφ και 4-5 ακόμα περιπτώσεις που στιγμάτισαν την γαλλική μουσική σκηνή. Έχω την αίσθηση με τέτοια ονόματα η Ευρώπη αντιστέκεται σήμερα στην ισοπεδωτική παγκοσμιοποιημένη λογική της αγγλικής γλώσσας. Οι φωνές αυτές είναι το ανάχωμα που εμποδίζει αυτή την ομοιομορφία της αγγλόφωνης ποπ και ροκ. Αν δεν υπήρχε ο τυφώνας Έλβις πιστεύω πως η ιστορία της μουσικής θα έγραφε διαφορετικά μερικά πράγματα σε σχέση με το ύστερα, με τους Μπιτλς και όλη αυτή την μουσική συνέχεια. Δηλαδή και ο Μπρελ και η Πιαφ και η Νταλιντά ήταν τόσο δημοφιλείς.

ΠΦ: Τα τραγούδια τους είναι ανθρωποκεντρικά. Βρίσκεις τόσα πολλά κοινά με την ζωή σου που ταυτίζεσαι μαζί τους. Όταν είχαμε πάει στο Παρίσι στην μεγάλη εκδήλωση που είχε ετοιμάσει ο δήμος για τα 20χρονα της Νταλιντά σκεφτόμασταν και λέγαμε μεταξύ μας "τι κρίμα που έχει πεθάνει" και ένας Γάλλος φίλος γύρισε και μας είπε με έμφαση "Ποιος πέθανε? Μα για μας δεν έχει πεθάνει κανείς". Το είπε με τέτοιο τρόπο που σε έκανε να το πιστέψεις και εσύ.

ΕΡΩ: Τι σημαίνει για σας προσωπικά αυτή η μουσική γαλλική τριάδα?

ΜΔ: Πρώτα απ΄όλα πως στέκεται ένα τραγούδι με απήχηση μέσα σου, στην ψυχή σου. Ύστερα αν ψάξεις θα βρεις πως εγώ με αυτά τα τραγούδια έχω ερωτευτεί, έχω ζήσει στιγμές ζωής. Έχω αφιερώσει το Ne me quite pas...

ΠΦ: Ομοίως και εγώ να πω ότι έχω πάρει σημαντική απόφαση για την προσωπική μου ζωή με την "βοήθεια" της Νταλιντά...

ΜΔ: Νομίζω πως εκτός από τις ζωές έτσι γράφονται και τα βιβλία, με αγάπη...