Το #tiff55 ξεχύνεται στην Μεσόγειο!
Πλούσιο post με μπόλικες ταινίες και μάλιστα ελληνικού ενδιαφέροντος κατά κύριο λόγο.
NΟΡΒΗΓΙΑ *** 3/5
Σωτήριο έτος 1984. Ο Ζανό, φωτοφοβικός βρυκόλακας που κατεβαίνει πρώτη φορά στην Αθήνα μπλέκει σε μια ιδιαίτερη νυχτερινή περιπλάνηση με μια πόρνη και έναν Νορβηγό ντήλερ που ξεκινάει απο την ντίσκο Ζαρντόζ για να καταλήξει στα έγκατα του Παρνασού.
Βασισμένη σε ένα τραγούδι της new wave μπάντας Χωρίς Περιδέραιο και με έναν ρόλο ρεσιτάλ για τον Βαγγέλη Μουρίκη, που υποδύεται έναν βρυκόλακα, η Νορβηγία επαναφέρει στην μνήμη του κοινου τα καλτ '80s. Με αρκετό χιούμορ και σχολιάζοντας τρυφερά αγαπημένα στοιχεία αλλοτινών εποχων ο Γιάννης Βεσλεμές είναι κάτι παραπάνω απο έναν άνθρωπο ορχήστρα πίσω απο την κάμερα. Η πρώτη μεγάλου μήκους του είναι αρκετά φροντισμένη ως παραγωγή αλλά και πάλι διαθέτει κάτι χειροποιήτο και παρεϊστικο στην προετοιμασία της και αυτό το εισπράτεις με όμορφο τρόπο.
Παρά την αρχική θετική διάθεση που σου μεταδίδει, την τρυφερή διάθεση παρωδίας του κινηματογραφικού μύθου του Νίκου Νικολαϊδη, τον ρομαντισμό της βασικής ιδέας, την εξαίσια vintage αισθητική απο την φωτογραφία του Χρ. Καραμάνη και τα κουστούμια του Γ. Βεσλεμέ, τον ρυθμό που χαρίζει τόσο ο διαρκώς αεικίνητος Ζανό-Μουρικής αλλά και η μουσική επιμέλεια και η μουσική του Felizol, η Νορβηγία δεν αποδεικνύεται και τόσο σφυχτή σε τέμπο και απο την σκηνή του Παρνασού και μετά χάνεται μέσα σε έναν κυκεώνα ιδεών, σχολίων, σκέψεων και προθέσεων που απλά θέλουν να επιμυκήνουν την ταινία με το γνωστό άγχος του "θέλω-να-τα-πω-όλα-στην-πρώτη-ταινία".
FORGET ME NOT ** 2/5
Ένα θαλασσινό road movie που φτάνει μέχρι την Αλάσκα και τον κόλπο του Μπέρινγκ με βασικούς ήρωες έναν καταδύτη και την αγαπημένη του που τον ακολουθεί στην άκρη της γης.
Με απόσταση πάνω απο δεκαετία ο Γ. Φαγκρας επιστρέφει με μια ιστορία δυσυπόστατη και αρκετά μπερδεμένη ως προς την ταυτότητα της. Και τα γράφω έτσι γιατί ειλικρινά μπερδεύεσαι βλέποντας την ταινία: είναι μια ιστορία αγάπης στην άκρη της γης ή απλά ένα road story εναλλακτικού ύφους;
Ενω λοιπόν στο πρώτο μερος σεναριακά σε προϊδεάζει για έναν μεγάλο έρωτα που φτάνει στην άλλη άκρη της γης, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες ανάμεσα στο ζευγάρι, καταληγει σε μια ναυτική μπητ περιπλάνηση στα παγωμένα νερά του κόλπου Μπέρινγκ. Παρά λοιπόν την υπέροχη "παγωμένη" αλλά και περιπετειώδη στο νερό φωτογραφία του Π. Σαλαπάτα αλλά και στην μουσική του Α. Καπράνου η ταινία του Γ. Φαγκρα δεν καταφέρνει να αποκτήσει ταυτότητα ποτέ και το κυριότερο δημιουργεί μια ιστορία χωρίς κορυφώσεις, χωρίς ισορροπίες αναμεσα στις δύο παράλληλες περιπλάνησεις των βασικών ηρώων. Και το χειρότερο η αφήγηση δεν καταλήγει πουθενά, δεν δίνει βάρος σε καμία απο τις δύο κατευθύνσεις παρά μένει εντελώς αόριστη και εκκρεμής στο φινάλε, κάτι που ειλικρινά σε θυμώνει ως θεατή.
ΠΡΟΜΑΧΟΣ *1/2 1.5/5
Φιλόδοξη παραγωγή με στόχο να υποστηρίξει το ζήτημα της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα με φόντο την Ελλάδα των μνημονίων και της ύφεσης. Παρά τα ενδιαφέροντα νομικά επιχειρήματα που θετει ενώπιον του κοινού το σκηνοθετικό δίδυμο υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων η ιστορία του Πρόμαχου είναι μια κακόγουστη φιέστα λειτουργούντας αρκετά σχηματικά. Η Αθήνα της ψήφισης των μνημονιών - με τις διαδηλώσεις και τις συμπλοκές στους δρόμους της πόλης - εμφανίζεται πιο φωτεινή και πιο τουριστική απο ποτέ, οι Βρετανοί ως οι απόλυτα κακοί της ιστορίας (καλά είναι κακοί αλλά μην το κάνουμε θέμα), η ερωτική ιστορία ως μια απαραίτητη γαρνιτούρα για την ψυχαγωγία των θεατών (αν και κολλάει με τίποτα), οι διάλογοι τόσο βαρύγδουποι ώστε να φαντάζουν απίστευτα αστείοι.
Να μην ξεχνάμε επίσης 2 ακόμα στοιχεία. Η επέτειος θανάτου της Μελίνας Μερκούρη δεν είναι 6 Νοεμβρίου αλλά 6 Μαρτίου (αυτό αναφορικά με την αιτιολόγηση της χτεσινής πρεμιέρας της ταινίας στην Θεσσαλονίκη οτί συμπίπτει χρονικά με την επέτειο) και επιπλέον όταν αποκαλείς τα Μάρμαρα ως Ελγίνεια δίνεις αξία στον κλέφτη (εξ ου και η Μελίνα είχε τονίσει πως τα Μάρμαρα δεν είναι Ελγινεια). Σε ότι αφορά το ενδεχόμενο ενός δικαστηρίου για το θέμα των Μαρμάρων ειλικρινά το αφήνω ασχολίαστο. Άλλωστε οι φιέστες ταιριάζουν στην Ελλάδα.
NΟΡΒΗΓΙΑ *** 3/5
Σωτήριο έτος 1984. Ο Ζανό, φωτοφοβικός βρυκόλακας που κατεβαίνει πρώτη φορά στην Αθήνα μπλέκει σε μια ιδιαίτερη νυχτερινή περιπλάνηση με μια πόρνη και έναν Νορβηγό ντήλερ που ξεκινάει απο την ντίσκο Ζαρντόζ για να καταλήξει στα έγκατα του Παρνασού.
Βασισμένη σε ένα τραγούδι της new wave μπάντας Χωρίς Περιδέραιο και με έναν ρόλο ρεσιτάλ για τον Βαγγέλη Μουρίκη, που υποδύεται έναν βρυκόλακα, η Νορβηγία επαναφέρει στην μνήμη του κοινου τα καλτ '80s. Με αρκετό χιούμορ και σχολιάζοντας τρυφερά αγαπημένα στοιχεία αλλοτινών εποχων ο Γιάννης Βεσλεμές είναι κάτι παραπάνω απο έναν άνθρωπο ορχήστρα πίσω απο την κάμερα. Η πρώτη μεγάλου μήκους του είναι αρκετά φροντισμένη ως παραγωγή αλλά και πάλι διαθέτει κάτι χειροποιήτο και παρεϊστικο στην προετοιμασία της και αυτό το εισπράτεις με όμορφο τρόπο.
Παρά την αρχική θετική διάθεση που σου μεταδίδει, την τρυφερή διάθεση παρωδίας του κινηματογραφικού μύθου του Νίκου Νικολαϊδη, τον ρομαντισμό της βασικής ιδέας, την εξαίσια vintage αισθητική απο την φωτογραφία του Χρ. Καραμάνη και τα κουστούμια του Γ. Βεσλεμέ, τον ρυθμό που χαρίζει τόσο ο διαρκώς αεικίνητος Ζανό-Μουρικής αλλά και η μουσική επιμέλεια και η μουσική του Felizol, η Νορβηγία δεν αποδεικνύεται και τόσο σφυχτή σε τέμπο και απο την σκηνή του Παρνασού και μετά χάνεται μέσα σε έναν κυκεώνα ιδεών, σχολίων, σκέψεων και προθέσεων που απλά θέλουν να επιμυκήνουν την ταινία με το γνωστό άγχος του "θέλω-να-τα-πω-όλα-στην-πρώτη-ταινία".
FORGET ME NOT ** 2/5
Ένα θαλασσινό road movie που φτάνει μέχρι την Αλάσκα και τον κόλπο του Μπέρινγκ με βασικούς ήρωες έναν καταδύτη και την αγαπημένη του που τον ακολουθεί στην άκρη της γης.
Με απόσταση πάνω απο δεκαετία ο Γ. Φαγκρας επιστρέφει με μια ιστορία δυσυπόστατη και αρκετά μπερδεμένη ως προς την ταυτότητα της. Και τα γράφω έτσι γιατί ειλικρινά μπερδεύεσαι βλέποντας την ταινία: είναι μια ιστορία αγάπης στην άκρη της γης ή απλά ένα road story εναλλακτικού ύφους;Ενω λοιπόν στο πρώτο μερος σεναριακά σε προϊδεάζει για έναν μεγάλο έρωτα που φτάνει στην άλλη άκρη της γης, παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες ανάμεσα στο ζευγάρι, καταληγει σε μια ναυτική μπητ περιπλάνηση στα παγωμένα νερά του κόλπου Μπέρινγκ. Παρά λοιπόν την υπέροχη "παγωμένη" αλλά και περιπετειώδη στο νερό φωτογραφία του Π. Σαλαπάτα αλλά και στην μουσική του Α. Καπράνου η ταινία του Γ. Φαγκρα δεν καταφέρνει να αποκτήσει ταυτότητα ποτέ και το κυριότερο δημιουργεί μια ιστορία χωρίς κορυφώσεις, χωρίς ισορροπίες αναμεσα στις δύο παράλληλες περιπλάνησεις των βασικών ηρώων. Και το χειρότερο η αφήγηση δεν καταλήγει πουθενά, δεν δίνει βάρος σε καμία απο τις δύο κατευθύνσεις παρά μένει εντελώς αόριστη και εκκρεμής στο φινάλε, κάτι που ειλικρινά σε θυμώνει ως θεατή.
ΠΡΟΜΑΧΟΣ *1/2 1.5/5
Φιλόδοξη παραγωγή με στόχο να υποστηρίξει το ζήτημα της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα με φόντο την Ελλάδα των μνημονίων και της ύφεσης. Παρά τα ενδιαφέροντα νομικά επιχειρήματα που θετει ενώπιον του κοινού το σκηνοθετικό δίδυμο υπέρ της επιστροφής των Μαρμάρων η ιστορία του Πρόμαχου είναι μια κακόγουστη φιέστα λειτουργούντας αρκετά σχηματικά. Η Αθήνα της ψήφισης των μνημονιών - με τις διαδηλώσεις και τις συμπλοκές στους δρόμους της πόλης - εμφανίζεται πιο φωτεινή και πιο τουριστική απο ποτέ, οι Βρετανοί ως οι απόλυτα κακοί της ιστορίας (καλά είναι κακοί αλλά μην το κάνουμε θέμα), η ερωτική ιστορία ως μια απαραίτητη γαρνιτούρα για την ψυχαγωγία των θεατών (αν και κολλάει με τίποτα), οι διάλογοι τόσο βαρύγδουποι ώστε να φαντάζουν απίστευτα αστείοι.Να μην ξεχνάμε επίσης 2 ακόμα στοιχεία. Η επέτειος θανάτου της Μελίνας Μερκούρη δεν είναι 6 Νοεμβρίου αλλά 6 Μαρτίου (αυτό αναφορικά με την αιτιολόγηση της χτεσινής πρεμιέρας της ταινίας στην Θεσσαλονίκη οτί συμπίπτει χρονικά με την επέτειο) και επιπλέον όταν αποκαλείς τα Μάρμαρα ως Ελγίνεια δίνεις αξία στον κλέφτη (εξ ου και η Μελίνα είχε τονίσει πως τα Μάρμαρα δεν είναι Ελγινεια). Σε ότι αφορά το ενδεχόμενο ενός δικαστηρίου για το θέμα των Μαρμάρων ειλικρινά το αφήνω ασχολίαστο. Άλλωστε οι φιέστες ταιριάζουν στην Ελλάδα.
Σχόλια