Δεύτερη μέρα στο #tiff55 χωρίς μια Δεύτερη Ευκαιρία

Με τρείς ιστορίες που οι ήρωες τους αναζητούν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή τους πέρασε η δεύτερη μέρα του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Παράλληλα στο διαγωνιστικό κομμάτι της διοργάνωσης φαίνεται πως βρήκαμε μετά απο καιρό μια ταινία που να ξεσηκώσει το κοινό. Η Φυλή απο την Ουκρανία λέγεται πως σοκάρισε τα πλήθη του Ολύμπιον, προκαλώντας μάλιστα και λυποθυμία και σφύξιμο στο στομάχι σε κάποιους απο τους θεατές της. Αγνοώ ακόμα τα όσα happening συνέβισαν στην παρουσίαση της νέας ταινίας του Δημ. Κολλάτου αλλά που θα πάει, ουδέν κρυπτόν απο τον φεστιβαλικό ήλιο!


FIVE STAR *** 3/5

Γεννημένη στους καλοκαιρινούς δρόμους του Μπρούκλυν με αρκετή μελαγχολία στην αφήγηση της η ιστορία του Five Star θα μπορούσε καλιστα να είναι το θέμα ενός ντοκιμαντέρ. Και είναι αλήθεια πως παρατηρώντας τις λεπτομέρειες της ιστορίας του Κιθ Μίλερ δεν αντιλαμβάνεσαι με ευκολία τις λεπτές ισορροπίες μεταξύ μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ - τεκμηρίωσης καθώς στηρίζεται σε αληθινές καταστάσεις που αφηγήθηκε ο ίδιος ο πρωταγωνιστής της, Τζειμς Πρίμο, στον σκηνοθέτη Κιθ Μίλερ. Συμμορίες, δρόμοι, ναρκωτικά, όπλα και η σχέση του Τζειμς Πρίμο, αληθινού πεντάστερου όπως φανερώνει και ο ίδιος δείχνοντας τα πέντε αστέρια σε τατουάζ αρχηγού μιας συμμορίας, με τον Τζον, έναν φέρελπι στην συμμορία νεαρό, που βρίσκεται υπό την προστασία του, είναι όλο το πλαίσιο της ιστορίας μας.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο Μίλλερ χτίζει το δραματικό υπόβαθρο που συμπλεκεται απο σκηνές βίας, μπόλικο αλισβερίσι με ναρκωτικά και απο εκεί με αρκετή τρυφερότητα στις οικογενειακές σκηνές του πατέρα φαμίλια Πρίμο, που βρίσκεται σε δίλλημα ανάμεσα στο να συνεχίσει να ζει στους δρόμους του Μπρούκλιν ή να τα παρατήσει όλα για να αφοσιωθεί καθαρός στην οικογένεια του, και απο εκεί στις ατέρμονες εξίσου στοργικές συζητήσεις με τον προστατευόμενο του.

Ωραία και καθαρή απεικόνιση μέσα απο μεγάλης διάρκειας σκηνές και μονοπλανα που όπως είπαμε φλερτάρουν όμορφα ανάμεσα στην πραγματικότητα και την μυθοπλασία, στοιχείο πάνω στο οποίο στηρίχτηκε ο Μίλερ καθώς ενισχύεται και απο τους αυτοσχεδιασμούς των ηθοποιών (μια ωραία μίξη ερασιτεχνών και επαγγελματιών ηθοποιών).



SECOND GAME *** 3/5

Ο Κορνέλιου Πορουμποϊου χαρακτηρίζεται - και ίσως όχι άδικα - ως ο πλέον σοφιστικέ του νέου ρουμάνικου κύματος. Η αλήθεια είναι ότι ο Πορουμποϊου αρέκσεται στο να πειραματίζεται με την φόρμα και το στυλ χρησιμοποιόντας όσο το δυνατόν πιο μινιμάλ πλοκή και δράση σεναριακά. Η κάμερα του είναι συνήθως στατική, προσπαθώντας να εστιάσει στην πολιτική και κοινωνική προέκταση που πιθανότατα να κρύβεται πίσω απο την εικόνα που απλά βλέπει ο θεατής.

Κάτι τέτοιο κάνει και στο Δεύτερο Παιχνίδι το οποίο παρομοιάζει αυτοσαρκαζόμενος με τις ταινίες του καθώς βλέπει ότι είναι ένα παιχνίδι χωρίς δράση "όπως ακριβώς και οι ταινίες μου". Κι όμως όπως συμβαίνει στο Ήταν ή δεν ήταν (Bucharest 12.08) ή το Αστυνομία Ταυτότητα (Police Adjective) ο Πορουμποϊου στήνει την ταινία πέρα απο τα πλάνα. Παρακολουθώντας και σχολιάζοντας με τον πατέρα του, τον διαιτητή της αναμέτρησης Δυναμό Βουκουρεστίου - Στεάουα, σε πρώτο πλάνο το ματς αλλά σε μια δεύτερη ανάλυση την πολιτική και κοινωνική κατάσταση της Ρουμανίας λίγο πριν την πτώση του Τσαουσέσκου. Η επίπεδη αφήγηση του Αντριάν Πορουμποϊου δικαιώνει το πλεονέκτημα παιχνιδιού ανάμεσα στις δύο ομάδες, που παίζουν σε απόλυτα αντίξοες καιρικές συνθήκες, και φανερώνει την εσωτερική αντιπαλότητα ανάμεσα στα μέλη της κρατικής και κομματικής ρουμανικής νουμενκλατούρας και την άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας (η έλλειψη τεχνολογίας με την κάλυψη του ματς από μόλις 3 κάμερες τι άλλο να προδίδει;).

Το γήπεδο λοιπόν δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια μεταφορά αυτής της πολιτικής συγκρούσης στην οποία στρατός (που εκπροσωπείται απο την Στεάουα) και μυστική αστυνομία (απο την Δυναμό) προσπαθούν να υπερισχίσουν ενώ ο λαός απο την εξέδρα παρακολουθει τα τεκταινόμενα πριν την τελική κατάληξη της επανάστασης. Κι αν στο πρώτο ημίχρονο χτίζει την αλληγορία του με δυνατές περιγραφές και προβοκατόρικες ερωτήσεις - στοιχείο που προικίζει την ταινία σε σύγκριση πχ με την αντίστοιχη παρατήρηση που έχει ο θεατής στο ντοκιμαντέρ Ζιντάν, Ένα Πορτραίτο του 21ου αι., στο δεύτερο ημίχρονο αποκτά ένα σοβαρό μειονέκτημα καθώς αφήνεται στην δράση της ποδοσφαιρικής αναμέτρησης χωρίς ουσιαστική αφήγηση με αρκετά χάσματα διαλόγων ή επαναλαμβανόμενες ατάκες.



A SECOND CHANCE **1/2 - 2.5/5

Η οσκαρική Σουζάνε Μπίερ επιστρέφει στο μελόδραμα με μια δυνατή ιστορία που ομολογουμένως σοκάρει και μόνο με την σκέψη της. Αστυνομικός ανακαλύπτει εγκαταλελειμένο βρέφος στην ντουλάπα των γονιών του - που είναι ναρκωμανείς και ο συζυγος κακοποίει την γυναίκα του - αλλά σύντομα χάνει το δικό του μωρό απο σύνδρομο βρεφικής άπνοιας και βρίσκεται ενώπιον ενός σοβαρού ηθικού δηλήμματος να ανταλλάξει τα δύο βρέφη προκειμένου να κερδίσει μια δεύτερη ευκαιρία ως πατέρας.

Είναι γνωστή η αγάπη της Μπίερ στο να δημιουργεί ηθικά ακραία διλληματα στους ήρωες της όπως και η ελαφρότητα με την οποία λύνει τις δύσκολες ιστοριες της. Ας θυμηθούμε μόνο το υπέροχο After the wedding ή το οσκαρικό Αύριο θα ξέρουμε. Ωστόσο στην Δεύτερη Ευκαιρία η δύναμη της ιστορίας αλλά και η ταχυδακτυλουργική ικανότητα του κεντρικού ήρωα της, που ξέρει να γίνεται επαγγελματίας (μπάτσος) - πατέρας- σύζυγος - φίλος, δείχνει να ξεφεύγει απο τα περιθώρια της κινηματογραφικής λογικής. Η Μπίερ προκειμένου να διαφύλάξει αυτό που ξέρουμε καλά για την ίδια σκαρφίζεται επομένως μια ιστορια με ωραία έπιπλα της ΙΚΕΑ, εμφανισιμους αλλά αρκετά καλούς ηθοποιούς, όμορφη και καθαρή φωτογράφιση και μπόλικη κατάθλιψη - ψυχοπλάκωμα. Μελόδραμα για το μελόδραμα και σοκ για το σοκ λοιπόν. Ένας σκανδιναβικός Φώσκολος που το μόνο που του λείπει είναι μια Υπολοχαγός Νατάσα. Γκώσαμε!