Έκρηξη (A Blast) 2.5 **1/2

Κοινωνικό δράμα, Ελλάδα, 2014, 85 λεπτά

Σκηνοθεσία: Σύλλα Τζουμέρκα


με τους Αγγελική Παπούλια, Βασίλη Δογάνη, Μαρία Φιλίνη, Θέμι Μπαζάκα, Γιώργο Μπινιάρη

Η Μαρια ειναι μια νεα γυναίκα με τρία παιδια, ο άντρας της ειναι ναυτικός, και συντηρει την μικρη οικογενειακή επιχείρηση που ειναι βουτηγμένη στα χρέη και στα δάνεια. Καθώς η ελληνική κοινωνία βυθίζεται ολοένα στην κριση και στην ύφεση και η ιδια η Μαρια νιώθει να βυθίζεται στον ίδιο βούρκο.

Αν στην Χώρα Προέλευσης προσπάθησε να αποτυπώσει εκείνο το μεταίχμιο που έριξε την Ελλαδα στα βράχια και στην αρχή της κρίσης (συνδυάζοντας το με μια αλληγορική ιστορία μιας οικογένειας) στην δεύτερη ταινια του ο Σύλλας Τζουμερκας μπαίνει ακόμη βαθύτερα στην ουσία του θέματος του αλλά και πιο ολοκληρωμένα. Παρά το επίδεξιο - αν και φλύαρο - μονταζ του (one more time) με τα αλλεπάληλα και ασταμάτητα φλας μπακ στην ζωη της πρωταγωνίστριας ο Τζουμέρκας καταφέρνει να αφηγηθεί αυτήν την ιστορία συνεκτικά και με αξιοσημείωτο ρυθμό. Εδω ίσως αξιζει μια ιδιαίτερη μνεία και στις εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών της Έκρηξης, στοιχείο πάνω στο οποίο επενδύει αρκετά ο ίδιος ο σκηνοθέτης, όπως συνέβη και στην προηγούμενη ταινία του. Πρώτα απο ολα στην πρωταγωνίστρια του, Αγγελική Παπούλια, που σηκώνει στις πλάτες της το βάρος όλης της ταινίας και αποδίδει μοναδικά τον χαρακτήρα της Μαρίας. Οι ανάσες, τα βλέματα, οι σκέψεις της Μαρίας δίνουν τον ρυθμό της ταινίας. Η σκηνή της απόλυτης εξομολόγησης της προς το τέλος της ταινίας (σκηνή που όπως φανερώνει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης αποτέλεσε την μαγιά για το υπόλοιπο σενάριο) αποτελεί μάλιστα την καλύτερη στιγμή. Σε δεύτερο πλάνο αξίζει μια αναφορά στην παντα υπεροχη Θεμιδα Μπαζάκα και ακόμη πιο πολυ στην αδερφή της Μαρίας, την οποία ενσαρκώνει η Μαρία Φιλίνη.

Εδώ όμως τελειώνουν τα καλά για την Έκρηξη και αρχίζει ο προβληματισμός για κάποιες επιλογές που μοιάζουν ακαταλαβίστικες και ακατανόητες. H σχηματική αφήγηση της ελληνικής οικογένειας αγγίζει πλέον όχι μόνο τα όρια της ηθογραφίας αλλά και της κλισέ στερεοτυπικής αντίληψης. Και όχι μόνο αυτό καθώς ορισμένες επιλογές, όπως η σκηνή του αυνανισμού της πρωταγωνίστριας μέσα σε μια αίθουσα με μετανάστες ή η ακατάσχεστη διάθεση των ηρώων για φωνές, θυμό και βωμολοχία ακόμα και στις καλύτερες στιγμές τους (στα όρια ενός αυτοσχεδιασμού – αυθορμητισμού που πέρασε on camera μέσα απο το ιδιαίτερο στυλ σκηνοθετών όπως ο Οικονομίδης), μοιάζουν ακατανόητες. Όλα αυτά μοιάζουν ειλικρινά προβληματικά ακόμη περισσότερο όταν σκέφτεσαι πόσο εκκρεμείς μένουν οι ήρωες της ταινίας και δη η πρωταγωνίστρια της Έκρηξης – στο φινάλε της ταινίας ζητώντας ουσιαστικά απο τον θεατή να διαλέξει το φινάλε που αυτός επιθυμεί, αν και η μοίρα τους έχει σχεδόν προδιαγραφεί.

Εδώ αξίζει πλέον και μια άλλη επισήμανση. Η περίφημη γενιά του weird θα πρέπει να σκεφτεί πλέον εκείνη την αλλαγή ρότας στην θεματική της που θα της δώσει δικαίωμα να συνεχίσει να υπάρχει δημιουργικά. Η προβληματική της ελληνικής οικογένειας μοιάζει να έχει εξαντληθεί ως θέμα με τον τρόπο που προσεγγίζεται. Σε διαφορετική περίπτωση η επανάληψη θα επιφέρει κορεσμό, που δεν θα αργήσει να φανεί και στην φεστιβαλική εξωστρέφεια των ταινιών.