Ενα διαγωνιστικό προγραμμα με δυνατές ιστοριες στο tiff55
ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ ***1/2 3,5/5
Στο ντεμπουτο του ο Ισραηλινος Ασάφ Κορμάν καταπιάνεται με ένα εξαιρετικα δύκολο θέμα αλλά μάλλον δεν τα πάει άσχημα. Η Χέλι ζει σε ένα θορυβώδες προάστιο της Χαϊφα μαζί με την αδερφή της Γκάμπι, η οποία πάσχει απο νοητική υστέρηση. Η Χέλι είναι αποφασισμένη να μην παρατήσει την αδερφή της σε κάποιο ίδρυμα αλλά το κοινωνικό περιβάλλον των 2 αδερφών είναι απελπιστικά στενό και μάλλον όχι απόλυτα φυσιολογικό. Σύντομα στην ζωή τους προστίθεται ο Ζόχαρ, σύντροφος της Χέλι, ο οποίος αποδέχεται την Γκάμπι, γεγονός που ωστόσο δεν ενθαρρύνει την Χέλι σε ένα νέο ξεκίνημα.
Δύσκολο το θεμα αλλα και η προσαρμογή και η απόδοση του γίνεται αρκετά προσεκτικά και με ευαισθησία. Βέβαια ο Ασαφ Κορμαν προσαρμόζεται εύστοχα στο περίκλειστο περιβάλλον των δύο αδερφών, χτίζει την ιστορία του σε ένα νατουραλιζέ πλαίσιο αλλά στο τέλος δεν αποφεύγει την μελοδραματική έξαρση. Παρ' όλα αυτά το αποτέλεσμα κρίνεται θετικό ιδίως αν υπολογίσεις τις πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών του και επειδή το Δίπλα της συμμετέχει στο επίσημο διαγωνιστικό δηλώνει δυναμικό παρόν για το βραβείο γυναικείας ερμηνείας
DARK ILLUSION *** 3/5
Δεν λείπουν ποτέ απο το Φεστιβάλ οι ταινίες made in Thessaloniki, ταινίες που στην συντριπτική τους πελιοψηφία στηρίζονται στις φιλότιμες προσπάθειες των συντελεστών τους. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και το Dark Illusion, το οποίο έγινε με χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Πρωτεύουσας Νεολαίας Θεσσαλονίκη 2014, στα χνάρια της Πολιτιστικής Θ-1997 και του Όλα είναι Δρόμος του Παντελή Βούλγαρη.
Ο Άλκης είναι ένας νέος φωτογράφος ο οποίος ασφυκτιόντας μέσα στα στενά πλαίσια του οικογενειακού περιβάλλοντος, απόλυτα ελεγχόμενο απο την μητέρα του, αποφασίζει να μετακομίσει και να ζήσει μόνος του. Όμως τότε είναι που θα αρχίσουν διάφορα παράξενα γεγονότα τα οποία ωθούν τον νεαρό φωτογράφο στο να αμφισβητήσει την πραγματικότητα που βιώνει.
Το Dark illusion ξεκινάει με μια φιλόδοξη ιστορία με σκοπο να αποκτήσει τον χαρακτήρα ενός ψυχολογικού θρίλερ. Οι προσπάθειες των συντελεστών ως προς αυτό είναι απόλυτα ειλικρινείς και φιλότιμες. Η φωτογραφία του Θανάση Κωνσταντακόπουλου προσεγμένη και ατμοσφιαρική. Σεναριακά έχουμε μια γνωστή ιστορία όμως αυτό δεν ειναι κατ' ανάγκην κακό και προσμετράται στα συν. Όμως εκεί που όλα αρχίζουν και τελειώνουν, στην σκηνοθεσία δηλαδή, τα πράγματα για το Dark Illusion δυσκολεύουν. Κι αυτό γιατί παρά την προσπάθεια που καταβάλει ο Μάνος Καρυστινός, απεχει τελικά αρκετά απο τον επιθυμητό στόχο. Έτσι η σκοτεινή ατμόσφαιρα παρά τα σωστά πλάνα ατονεί, οι ερμηνείες μένουν σε ένα συμπαθητικό επίπεδο, ο ρυθμός της ταινίας στέκεται επίπεδος. Παρ' όλα αυτά το τελικό αποτέλεσμα δίνει υποσχέσεις για το μέλλον.
MAGICAL GIRL ***1/2 3,5/5
Όλα δείχνουν πως το φετινό διαγωνιστικο μπορεί να μην προτείνει και να μην αποτελεί πεδίο μιας παγκόσμιας πρεμιέρας - πρότασης προς τα εξω ωστόσο προσφερει δυνατές ταινίες. Απο τις μέχρι στιγμής προβολες το ισπανικό Magical Girl του Κάρλος Βερμούτ αποτελεί χωρίς αμφιβολία δυνατό χαρτί και για τα βραβεία του Φεστιβάλ.
Η ιστορία του ξεκινάει κάπως υποτονικά όμως όσο περνάει η ώρα ο ρυθμός της ταινίας αυξανεται. Το αποσπασματικό εξυπηρετεί τον κατακερματισμένο χαρακτήρα της ίδιας της κοινωνίας και τις συνθήκες διαβίωσης στην Ισπανία μετά την κρίση. Η ταινία δεν χαρίζει και τόσες πολλές γλυκές στιγμές, μάλλον γλυκόπικρες, ωστόσο το παιχνίδι των κινηματογραφικών αναφορών (με προεκτάσεις απο τον Μπουνιουέλ και τον Αλμοδόβαρ μέχρι τον Ταραντίνο και τον Λάνθιμο) και η κωδικοποίηση τους δημιουργούν ένα αντιφατικό μείγμα και ένα σύμπαν ακριβώς το ίδιο αντιφατικό με το εξωτερικό κοινωνικό στάτους που θέλει να περιγράψει.
Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ * 1/5
Την ίδια στιγμή που στο εξωτερικό βλέπεις σκηνοθέτες όπως ο Κάρλος Βερμούτ ή ο Κορνέλ Μούντρουτσο να τεμαχίζουν την αδιεξοδη Ευρώπη του σήμερα και να δημιουργούν και να καταγράφουν σπουδαίες ιστορίες και αναλύσεις, στην Ελλάδα παρακολουθούμε μια άνιση προσπάθεια ενός κατηγορώ για τους πάντες γύρω απο το μνημόνιο. Δεν είναι φυσικά η Εκδίκηση του Διόνυσου η πρώτη τέτοια καταγραφή. Έχουν προηγηθεί ταινίες οπώς η Σαπίλα, Ξεφτίλα και τεκίλα του Νίκου Ζερβού για να μην αναφερθώ στο νέο κύμα του ελληνικού κινηματογράφου που έχει ρίξει όλο το βάρος στην ελληνική οικογένεια ως μήτρα και απαρχή του κακού.
Υπό αυτή την έννοια δεν θα επρεπε να με εντυπωσιάζει ως θεατή η προσπάθεια του Δ. Κολλάτου να φτιάξει αυτό το δικό του εκκεντρικό αντιμνημονιακό κατηγορώ. Υπάρχουν στιγμές που αυτή η προσπάθεια γίνεται κάλτ - εκεί π.χ. ανήκει η ερμηνεία του Κολλάτου ως Γκοντάρ. Είναι πάντως δύσκολο να βγάλεις νόημα σε μια ταινία που δεν ξέρει αν είναι μυθοπλασία ή ντοκιμαντέρ και απαρτίζεται από αποσπασματικά σκετσάκια που καταλήγουν σε αυθαίρετα και ασυνάρτητα σχόλια για την πολιτική ελίτ, την Εκκλησία της Ελλάδος και τον μακαριστό Χριστόδουλο, την ίδια ελληνική κοινωνία για να καταλήξει στους τυρρανοκτόνους της αρχαιότητας και στην δολοφονία ενός πρώην πρωθυπουργού.
Το Dark illusion ξεκινάει με μια φιλόδοξη ιστορία με σκοπο να αποκτήσει τον χαρακτήρα ενός ψυχολογικού θρίλερ. Οι προσπάθειες των συντελεστών ως προς αυτό είναι απόλυτα ειλικρινείς και φιλότιμες. Η φωτογραφία του Θανάση Κωνσταντακόπουλου προσεγμένη και ατμοσφιαρική. Σεναριακά έχουμε μια γνωστή ιστορία όμως αυτό δεν ειναι κατ' ανάγκην κακό και προσμετράται στα συν. Όμως εκεί που όλα αρχίζουν και τελειώνουν, στην σκηνοθεσία δηλαδή, τα πράγματα για το Dark Illusion δυσκολεύουν. Κι αυτό γιατί παρά την προσπάθεια που καταβάλει ο Μάνος Καρυστινός, απεχει τελικά αρκετά απο τον επιθυμητό στόχο. Έτσι η σκοτεινή ατμόσφαιρα παρά τα σωστά πλάνα ατονεί, οι ερμηνείες μένουν σε ένα συμπαθητικό επίπεδο, ο ρυθμός της ταινίας στέκεται επίπεδος. Παρ' όλα αυτά το τελικό αποτέλεσμα δίνει υποσχέσεις για το μέλλον.
MAGICAL GIRL ***1/2 3,5/5
Όλα δείχνουν πως το φετινό διαγωνιστικο μπορεί να μην προτείνει και να μην αποτελεί πεδίο μιας παγκόσμιας πρεμιέρας - πρότασης προς τα εξω ωστόσο προσφερει δυνατές ταινίες. Απο τις μέχρι στιγμής προβολες το ισπανικό Magical Girl του Κάρλος Βερμούτ αποτελεί χωρίς αμφιβολία δυνατό χαρτί και για τα βραβεία του Φεστιβάλ.
Η ιστορία του ξεκινάει κάπως υποτονικά όμως όσο περνάει η ώρα ο ρυθμός της ταινίας αυξανεται. Το αποσπασματικό εξυπηρετεί τον κατακερματισμένο χαρακτήρα της ίδιας της κοινωνίας και τις συνθήκες διαβίωσης στην Ισπανία μετά την κρίση. Η ταινία δεν χαρίζει και τόσες πολλές γλυκές στιγμές, μάλλον γλυκόπικρες, ωστόσο το παιχνίδι των κινηματογραφικών αναφορών (με προεκτάσεις απο τον Μπουνιουέλ και τον Αλμοδόβαρ μέχρι τον Ταραντίνο και τον Λάνθιμο) και η κωδικοποίηση τους δημιουργούν ένα αντιφατικό μείγμα και ένα σύμπαν ακριβώς το ίδιο αντιφατικό με το εξωτερικό κοινωνικό στάτους που θέλει να περιγράψει.
Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ * 1/5
Την ίδια στιγμή που στο εξωτερικό βλέπεις σκηνοθέτες όπως ο Κάρλος Βερμούτ ή ο Κορνέλ Μούντρουτσο να τεμαχίζουν την αδιεξοδη Ευρώπη του σήμερα και να δημιουργούν και να καταγράφουν σπουδαίες ιστορίες και αναλύσεις, στην Ελλάδα παρακολουθούμε μια άνιση προσπάθεια ενός κατηγορώ για τους πάντες γύρω απο το μνημόνιο. Δεν είναι φυσικά η Εκδίκηση του Διόνυσου η πρώτη τέτοια καταγραφή. Έχουν προηγηθεί ταινίες οπώς η Σαπίλα, Ξεφτίλα και τεκίλα του Νίκου Ζερβού για να μην αναφερθώ στο νέο κύμα του ελληνικού κινηματογράφου που έχει ρίξει όλο το βάρος στην ελληνική οικογένεια ως μήτρα και απαρχή του κακού.
Υπό αυτή την έννοια δεν θα επρεπε να με εντυπωσιάζει ως θεατή η προσπάθεια του Δ. Κολλάτου να φτιάξει αυτό το δικό του εκκεντρικό αντιμνημονιακό κατηγορώ. Υπάρχουν στιγμές που αυτή η προσπάθεια γίνεται κάλτ - εκεί π.χ. ανήκει η ερμηνεία του Κολλάτου ως Γκοντάρ. Είναι πάντως δύσκολο να βγάλεις νόημα σε μια ταινία που δεν ξέρει αν είναι μυθοπλασία ή ντοκιμαντέρ και απαρτίζεται από αποσπασματικά σκετσάκια που καταλήγουν σε αυθαίρετα και ασυνάρτητα σχόλια για την πολιτική ελίτ, την Εκκλησία της Ελλάδος και τον μακαριστό Χριστόδουλο, την ίδια ελληνική κοινωνία για να καταλήξει στους τυρρανοκτόνους της αρχαιότητας και στην δολοφονία ενός πρώην πρωθυπουργού.
Σχόλια