1η μέρα #tiff55 : Τελετή Έναρξης - Λευκός Θεός

Είχα πάει στην τελετή έναρξης με την πιο μίζερη διάθεση του κόσμου. Στα αλήθεια όμως κάτι η χλιαρή ατμόσφαιρα στην Απόθηκη Γ, κάτι η υποτονική έναρξη με την Πηνελόπη Τσιλίκα ως οικοδέσποινα να ασκείται σε κάτι που θύμιζε τέστ ορθοφωνίας σε σχολή θεάτρου και η τηλεγραφική παρουσία Εϊπίδη - Μπουτάρη (σε συνδυασμό με την εκκωφαντική απουσία Σμαραγδή) ήρθε και έδεσε το γλυκό. Και μετά ηρθε ο Λευκός Θεός...

ΛΕΥΚΟΣ ΘΕΟΣ **** (4/5)

Ξεκινόντας με μια σκηνή που σε βάζει σε σκέψεις για το αν γυρίστηκε ρεαλιστικά ή με την χρήση ειδικών εφέ ο Λευκός Θεός εξελίσσεται στην πορεία σε ένα οικογενειακό δράμα βγαλμένο μέσα από την φιλμογραφία της Ντίσνεϊ. Και ύστερα καθώς ακολουθείς τον Χάγκεν, τον τετράποδο πρωταγωνιστή της ιστορίας νομίζεις πως βλέπεις τον Μονομάχο του Ρίντλεϊ Σκοτ γραμμένο για ζώοφιλους. Και μετά όταν βλεπεις την τρέλα των αδέσποτων σκύλων να απλώνεται στους δρόμους της Βουδαπέστης σου βγάζει κάτι απο Χίτσκοκ, ίσως και Στήβεν Κινγκ.

Κι όμως καθώς προχωράει η ιστορία βήμα - βήμα η ανάγνωση γίνεται ολοένα και πιο καθαρή μέχρι να φτάσουμε στην τελική έκρηξη. Είναι βέβαια αλήθεια πως ακόμα και έτσι, ως μια γλυκανάλατη ταινιούλα της σχέσης μεταξυ ενός κοριτσιού και ενός αξιαγάπητου σκύλου θα κέρδισε κάτι απο την προσοχή μας. Αλλά μέχρι εκεί.

Και επειδή στον Λευκό Θεό τα πράματα δεν είναι τόσο απλά να πούμε αμέσως πως ο Κόρνελ Μούντρουτσο χαρίζει στους θεατές του μια κατάμαυρη και έξοχη πολιτική και κοινωνική αλληγορία με σχολιασμό για την Ουγγαρία του σήμερα (υπέροχο σχόλιο που περνάει και μέσα απο την επιλογή της Ουγγρικής Ραψωδίας του Λίστ) και κατ' επέκταση για το μεγάλο αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται κοινωνικά και πολιτικά η Ευρώπη (και ίσως κατ' επέκταση και ακόμη πιο γενικά η δυτική κοινωνία του 2014). Μια κοινωνία που δεν σέβεται τις διαφοροποίησεις, που κινείται ακροβατικά ανάμεσα στην πολιτική ορθότητα και στον ρατσισμό, που εκφράζεται μέσα απο την βία και την καχυποψία, χωρίς κανένα σεβασμό για το διαφορετικό, για τον αδύνατο, για τον διπλανό και κάποια στιγμή προκαλεί την έκρηξη εκείνης της βαλβίδας που θα ανατρέψει τα πάντα.

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο και ο τρόπος με τον οποίο ο Ούγγρος σκηνοθέτης (που ξέρει καλά απο φαινομενα ρατσισμού και φασισμού καθώς στην πατρίδα του αυτά δυστυχώς ανθούν κυρίως λόγω της ανόδος της ακροδεξίας και της οικονομικής κρίσης) χειρίζεται το θέμα του μέσα απο την λειτουργική παρουσία των αδέσποτων σκυλιών είναι καταπληκτικός.

Κάπου ίσως να μοιάζει φλύαρος ο τρόπος της αφήγησης χάνοντας κάτι απο την δυναμική και την ένταση του μηνύματος (κι αυτή είναι μια μικρή αδυναμία της ταινίας) ωστόσο ο Λευκός Θεός δεν χάνει την αξία του, αξία που εκτιμάς ακόμη περισσότερο όταν σκέφτεσαι ότι στηρίζεται στην υπέροχη ερμηνεία της μικρής Ζόφια Ψότα και δύο εκπληκτικών τετράποδων (που ουσιαστικά παίζουν τον ίδιο χαρακτήρα). Για να ξαναγυρίσεις σε εκείνη την σκοτεινή και εφιαλτική σκηνή της αρχής στους άδειους δρόμους της Βουδαπέστης με ένα κορίτσι να κάνει ποδήλατο και ένα τσούρμο απο σκυλιά να ξεχύνονται ορμητικά σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμα τους. Και ύστερα με την υπέροχη σκηνή του φινάλε, στην οποία άνθρωπος και σκύλος γίνονται τελικά ένα (και σταματώ εδώ καθώς δεν θέλω να προδώσω κάτι περισσότερο για όσους δεν είδαν την ταινία). Δύο σκηνές που αν αγαπήσεις τον Λευκό Θεό του Μούντρουτσο θα τις κουβαλάς μέσα σου για μέρες...