Για μια Κυριακή των Βαϊων που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ (Αντίο Νίκο Παπάζογλου)
Είναι τόσες πολλές οι ιστορίες που μπορείς να αφηγηθείς για το Νίκο Παπάζογλου. Είναι τόσες οι θύμησες και τα βιώματα που έχεις συνδέσει με τα τραγούδια του. Θυμάμαι πως εκείνος ο "Αύγουστος" έγινε σάουντρακ για έναν φίλο που είχε ερωτευτεί ένα καλοκαίρι μια κοπελιά. Θυμάμαι πως γυρνούσα με τα τραγούδια του στα αυτιά μου την Θεσσαλονίκη, τα Κάστρα, το Καραμπουρνού... Χτες από την ώρα που έσκασε η θλιβερή είδηση ξέσπασε μια φοβερή καταιγίδα στα social media. Στο twitter απο νωρίς "ακουγόταν" πως το πρωί πέθανε ο Νίκος. Κάποιοι λίγο πιο ψυλλιασμένοι και καχύποπτοι, βάζω μέσα και μένα, κρατήσαν πισινές. Πως να πιστέψεις άραγε πως ένας άνθρωπος που έχει συνδεθεί τόσο με τη ζωή, με τη ζωή σου, μπορεί να φύγει για πάντα? Δεκάδες μπλογκς στην αρχή και ένα-ένα τα portals και τα συμβατικά μέσα με αντανακλαστικά και ζωντανό πρόγραμμα (γιατί υπήρχαν και εκείνα που κοιμήθηκαν ύπνο βαθύ) άρχισαν να βγάζουν την είδηση προς τα έξω μέχρι πια να το χωνέψεις και να το πάρεις απόφαση.