Ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ, Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΚΤΥΩΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΝ

Διάβασα χτες μια είδηση που μου έκανε εντύπωση. Μια 14χρονη πιτσιρίκα από τα Χανιά είχε φτιάξει μια hate page (ή hate group αν προτιμάτε) για μια καθηγήτρια της, που συμπτωματικά είχε και την θέση της διευθύντριας στο σχολείο. Η καθηγήτρια λοιπόν πληροφορήθηκε από γονέα για την ύπαρξη της σελίδας και έπραξε όσα θεωρούσε δέοντα για το πειθαρχικό παράπτωμα της μικρής μαθήτριας.

Η είδηση μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση, όσο και η απομποπή εκείνου του υποψήφιου γενικού γραμματέα, που ο αρμόδιος Υπουργός τον προσέλαβε αλλά τελικά μετά από την διαπίστωση υβριστικών μηνυμάτων για το κόμμα του Υπουργού, τον απέπεμψε. Εκ των υστέρων εκείνος ο υποψήφιος Γενικός Γραμματέας δήλωσε πως έφτασε μέχρι την αυτοκτονία καταλαβαίνοντας πως με όλη αυτή την ιστορία η οικογένεια του ζημιώθηκε.

Έτσι και τώρα υποθέτω πως η πιτσιρίκα ίσως να κατάλαβε πως το facebook δεν είναι παιχνίδι αλλά μια χοάνη στην οποία ξεσκεπάζονται όλες οι προσωπικές μας εικόνες και σκέψεις. Θα έλεγα πως οι περισσότεροι από τους χρήστες το βλέπουν και λίγο σαν παιχνίδι όλο αυτό. Εκτός από την καθηγήτρια της μικρής, που δεν μπήκε στον κόπο να κάνει την αυτοκριτική της (τι λάθος κάνω για να φτάσουν αυτά τα παιδιά να με λούζουν με τα χειρότερα λόγια δημοσίως?) και την απαραίτητη κίνηση να φέρει στο σχολείο έναν ψυχολόγο - κοινωνικό λειτουργό και να ξεκινήσει έναν ανοιχτό και ειλικρινή διάλογο με τα παιδιά αυτά για τις έννοιες και συνέπειες της κοινωνικής δικτύωσης, του μίσους, της αγαπής. Πράγματα που προφανώς τα παιδιά αυτά θα μάθουν μόνα τους και μακριά από το σχολείο με λάθος παραδείγματα.

Τώρα τα παιδιά βράζουν στο ζουμί τους και αφήνουν στο facebook σε διάσπαρτα γκρουπ υποτιμιτικά και θυμωμένα σχόλια για την δασκάλα τους. Προφανώς από την ιστορία αυτή κανείς δεν κέρδισε και όλοι θα κρατάνε μια μικρή φλόγα θυμού για πάντα στην ζωή τους από την κακή διαχείρηση της ιστορίας.

Διάβασα την είδηση στην ραδιοφωνική εκπομπή. Μια συνάδελφος εκείνη την στιγμή σχολίαζε στο facebook (συμπτωματικά!) πόσο άδικο ήταν να αποβληθεί η μικρή. Εγώ πάλι είπα on air πως ήταν άδικο για ένα παιδί να νιώσει μια τέτοια αυστηρή ποινή και πως μάλλον ήρθε η ώρα να ξεκινήσει μια κουβέντα για τα όρια της κοινωνικής δικτύωσης και την λειτουργία της στους μαθητές και στο εκπαιδευτικό σύστημα αφού αρκετοί εκπαιδευτικοί (κυρίως εκείνοι που ασπρίσανε τα μαλλιά τους περιμένοντας διορισμό και μετά μετρώντας παιδιά να φεύγουν από τα χέρια τους με κάποιο κέρδος ή χωρίς και τίποτα από το μάθημα τους) δεν έχουν ιδέα από τις αρετές και τους κινδύνους των facebook, twitter, blogger για έναν άνθρωπο, πόσο μάλλον ένα πιτσιρίκι 14 χρονώ που βράζει το αίμα του, λειτουργεί κυρίως αυθόρμητα, διεκδικεί και τα θέλει όλα τώρα.

Αμέσως ένας ακροατής πήρε τηλέφωνο. Δεν μιλήσαμε πολύ αλλά το νόημα των λόγων του ήταν πως αφού η μικρή έσφαλε έπρεπε να πληρώσει και πως στον εκπαιδευτικό τα παιδιά οφείλουν σεβασμό και πειθαρχία. Ο άνθρωπος που μου τα έλεγε αυτά ήταν γονιός. Και πολύ περισσότερο υπήρξε και ο ίδιος παιδί 14 χρονών σε μια εποχή σίγουρα πιο αθώα και με μεγαλύτερο ιδεαλισμό.

Έχω πάντως την άποψη πως κανένα παιδί δεν χρωστάει σεβασμό προς τους μεγαλύτερους του. Είναι ευθύνη της οικογένειας, των καθηγητών, της κοινωνίας να μάθει στο παιδί αυτα τα πράγματα. Πολύ περισσότερο γιατί ο σεβασμός κερδίζεται και δεν είναι αυτονόητος (πόσο μάλλον σε ένα λεφούσι πιτσιρικάδες που σε χρόνο μηδέν σε ψυχολογούν και σε κάνουν του αλατιού). Στην προκειμένη περίπτωση μάλιστα η καθηγήτρια δεν κέρδισε ούτε τον επιδιωκομενο σεβασμό (κι ας είχε όλα τα δίκια του κόσμου).

ΥΓ: Την ίδια στιγμή στην Ισπανία μια άλλη καθηγήτρια και μητέρα δύο ανήλικων παιδιών άφηνε σημείωμα στο facebook εξηγώντας τους λόγους που την ώθησαν στην αυτοκτονία. Τι άλλο να γράψεις εδώ?