5-6 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ
Η εβδομάδα της Ομίχλης τελείωσε και ίσως ήρθε η ώρα για κάποια συμπεράσματα τώρα που κατακάθησε και ο κουρνιαχτός.
Κανείς δεν αμφιβάλλει πως η κίνηση της Ομίχλης είναι μια θετική ιστορία για τον ελληνικό κινηματογράφο. Είναι ίσως η πιο μαζική κίνηση κινηματογραφιστών ακόμη κι από το 1977, όταν συνέβη το Αντιφεστιβάλ. Τα αιτήματα της σε γενικές γραμμές είναι πέρα για πέρα δίκαια και όποιος δεν το αντιλαμβάνεται είναι είτε χαζός είτε υστερόβουλος. Τι ζητάει πάνω κάτω η Ομίχλη? Ορθολογισμό των οικονομικών του κινηματογράφου, απόδοση του 1,5%, κινηματογραφική εκπαίδευση, δίκαια βραβεία, νομικό πλαίσιο στα μέτρα των απαιτήσεων της εποχής, άνοιγμα και ιδιωτικών κεφαλαίων στην παραγωγή. Αυτά είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητα. Κι όμως οι Ομιχλιστές αντιμετώπισαν στην Θεσσαλονίκη καχυποψία κυρίως λόγω των λανθασμένων επιλογών τους και του λάθος τρόπου επικοινωνίας με την πόλη.
Πολύ περισσότερο λάθος είναι ο χρόνος που διάλεξαν να ανέβουν στην Θεσσαλονίκη. Επειδή έζησα με την Ομίχλη για μια βδομάδα μπορώ να σας πω ότι αρκετοί από αυτούς που ανέβηκαν στην Θεσσαλονίκη με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το παραδέχτηκαν αυτό. Όπως επίσης όφειλε να εκμεταλευτεί την παρουσία της στην Θεσσαλονίκη με δυναμικές παρεμβάσεις και προτάσεις (και μάλιστα από το νέο αίμα του ελληνικού κινηματογράφου) και όχι να αναλωθεί σε αερολογίες και διαξιφισμούς με τους όποιους εν Θεσσαλονίκη ανησυχούντες (σκηνοθέτες ή μη).
Ίσως αυτός να είναι ένας βασικός λόγος που ούτε τα παιδιά της Σχολής Κινηματογράφου δεν έδωσαν το δυναμικό παρόν που θα περιμένε κανείς.
Ακόμα και η Ακαδημία, που ουσιαστικά είναι γέννα της Ομίχλης, δεν μας εξήγησαν τι στόχους έχει και που στηρίζεται οικονομικά. Αν το Κέντρο Κινηματογράφου χρηματοδοτεί, το Φεστιβάλ γιορτάζει και η Ταινιοθήκη σώζει και αναδυκνύει τι μένει σαν αποστολή για την περί ου ο λόγος Ακαδημία? Η κουβέντα που είχαμε με τον Τάσο Μπουλμέτη (η πρώτη που έδωσε με την ιδιότητα του Προέδρου της Ακαδημίας) υπήρξε ως ένα βαθμό διαφωτιστική και σκοπεύουμε να την επαναλάβουμε λίαν σύντομως και αφού διατυπωθούν και οι προτάσεις του Υπουργείου.
Όπως και να έχει αυτή η εβδομάδα είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Έζησα την Ομίχλη για αυτή τη μια εβδομάδα και πολύ το χαίρομαι αυτό. Ο σκοπός αυτής της επικοινωνίας ραδιοφωνικά και ιστολογικά ήταν να μάθετε και εσείς τι ζητάνε αυτοί οι άνθρωποι. Να κάνουμε κατανοητό όσο γίνεται σε όλους το όνειρο τους για κάτι καλύτερο. Για πρώτη φορά είδα τους κινηματογραφιστές να χαμογελάνε και να ζητάνε χωρίς περιστροφές αλλαγή. Για πρώτη φορά τους ρωτούσα αν ελπίζουν και να απαντάνε χωρίς περιστροφή θετικά. Να νιώθουν ότι κάτι τους δένει μεταξύ τους και γίνονται όλοι μαζί μια γροθιά. Εύχομαι η προσμονή και ο αγώνας τους να δικαιωθεί. Σε λίγες μέρες αναμένεται το νομοσχέδιο Γερουλάνου. Μακάρι μέσα από αυτό να βελτιωθούν και ο ελληνικός κινηματογράφος και το Φεστιβάλ και η Σχολή του ΑΠΘ. Και τον επομενο Νοέμβρη να είναι και πάλι όλοι στην Θεσσαλονίκη.
ΥΓ: Όλα αυτά γράφτηκαν καλοπροαίρετα. Για οποιαδήποτε αντίθετη άποψη είμαι πάντα διαθέσιμος για σύζητηση
ΥΓ1: Επειδή κάποιοι δεν είναι και τόσο καλοπροαίρετοι να πω ότι η εκπομπή φιλοξενεί και έχει φιλοξενήσει όλες τις απόψεις για το θέμα και φυσικά επειδή η εβδομάδα της Ομίχλης δεν ολοκληρώνει την κουβέντα για τον ελληνικό κινηματογράφο η καταγραφή όλων των απόψεων θα συνεχιστεί
ΥΓ2: Βλέποντας την ελληνική παραγωγή έχω και μια πικρή διαπίστωση. Το επίπεδο των ταινιών σε σύγκριση με πέρυσι είναι σαφώς ανεβασμένο. Αν όμως γίνονταν η απονομή των Κρατικών Βραβείων πάω στοίχημα πως αυτοί οι νέοι σκηνοθέτες θα σάρωναν. Κυνόδοντας, Στρέλλα, Ακαδημία Πλάτωνος και Μαύρο Λιβάδι είναι τα γεγονότα για τον ελληνικό κινηματογράφο του 2009 ενώ αν προσθέσουμε και τις οκτώ συμμετοχές του Νοέμβρη αναφέρεις στην σούμα σου - αλλά όχι υποχρεωτικά και στα βραβεία - τον Διαχειριστή και την Μπιλόμπα (που καθόλου τυχαία πήραν τα βραβεία της Φιπρέσκι και κοινού αντίστοιχα τότε). Ζημιώθηκαν λοιπόν οι νέοι κινηματογραφιστές? Ίσως ναι, ίσως και όχι. Άλλωστε θα είναι μέσα στα πρώτα βραβεία που θα δώσει η Ακαδημία. Τώρα ποιος θα πάει στα Όσκαρ...
Κανείς δεν αμφιβάλλει πως η κίνηση της Ομίχλης είναι μια θετική ιστορία για τον ελληνικό κινηματογράφο. Είναι ίσως η πιο μαζική κίνηση κινηματογραφιστών ακόμη κι από το 1977, όταν συνέβη το Αντιφεστιβάλ. Τα αιτήματα της σε γενικές γραμμές είναι πέρα για πέρα δίκαια και όποιος δεν το αντιλαμβάνεται είναι είτε χαζός είτε υστερόβουλος. Τι ζητάει πάνω κάτω η Ομίχλη? Ορθολογισμό των οικονομικών του κινηματογράφου, απόδοση του 1,5%, κινηματογραφική εκπαίδευση, δίκαια βραβεία, νομικό πλαίσιο στα μέτρα των απαιτήσεων της εποχής, άνοιγμα και ιδιωτικών κεφαλαίων στην παραγωγή. Αυτά είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητα. Κι όμως οι Ομιχλιστές αντιμετώπισαν στην Θεσσαλονίκη καχυποψία κυρίως λόγω των λανθασμένων επιλογών τους και του λάθος τρόπου επικοινωνίας με την πόλη.
Πολύ περισσότερο λάθος είναι ο χρόνος που διάλεξαν να ανέβουν στην Θεσσαλονίκη. Επειδή έζησα με την Ομίχλη για μια βδομάδα μπορώ να σας πω ότι αρκετοί από αυτούς που ανέβηκαν στην Θεσσαλονίκη με τον έναν ή τον άλλο τρόπο το παραδέχτηκαν αυτό. Όπως επίσης όφειλε να εκμεταλευτεί την παρουσία της στην Θεσσαλονίκη με δυναμικές παρεμβάσεις και προτάσεις (και μάλιστα από το νέο αίμα του ελληνικού κινηματογράφου) και όχι να αναλωθεί σε αερολογίες και διαξιφισμούς με τους όποιους εν Θεσσαλονίκη ανησυχούντες (σκηνοθέτες ή μη).
Ίσως αυτός να είναι ένας βασικός λόγος που ούτε τα παιδιά της Σχολής Κινηματογράφου δεν έδωσαν το δυναμικό παρόν που θα περιμένε κανείς.
Ακόμα και η Ακαδημία, που ουσιαστικά είναι γέννα της Ομίχλης, δεν μας εξήγησαν τι στόχους έχει και που στηρίζεται οικονομικά. Αν το Κέντρο Κινηματογράφου χρηματοδοτεί, το Φεστιβάλ γιορτάζει και η Ταινιοθήκη σώζει και αναδυκνύει τι μένει σαν αποστολή για την περί ου ο λόγος Ακαδημία? Η κουβέντα που είχαμε με τον Τάσο Μπουλμέτη (η πρώτη που έδωσε με την ιδιότητα του Προέδρου της Ακαδημίας) υπήρξε ως ένα βαθμό διαφωτιστική και σκοπεύουμε να την επαναλάβουμε λίαν σύντομως και αφού διατυπωθούν και οι προτάσεις του Υπουργείου.
Όπως και να έχει αυτή η εβδομάδα είχε μεγάλο ενδιαφέρον. Έζησα την Ομίχλη για αυτή τη μια εβδομάδα και πολύ το χαίρομαι αυτό. Ο σκοπός αυτής της επικοινωνίας ραδιοφωνικά και ιστολογικά ήταν να μάθετε και εσείς τι ζητάνε αυτοί οι άνθρωποι. Να κάνουμε κατανοητό όσο γίνεται σε όλους το όνειρο τους για κάτι καλύτερο. Για πρώτη φορά είδα τους κινηματογραφιστές να χαμογελάνε και να ζητάνε χωρίς περιστροφές αλλαγή. Για πρώτη φορά τους ρωτούσα αν ελπίζουν και να απαντάνε χωρίς περιστροφή θετικά. Να νιώθουν ότι κάτι τους δένει μεταξύ τους και γίνονται όλοι μαζί μια γροθιά. Εύχομαι η προσμονή και ο αγώνας τους να δικαιωθεί. Σε λίγες μέρες αναμένεται το νομοσχέδιο Γερουλάνου. Μακάρι μέσα από αυτό να βελτιωθούν και ο ελληνικός κινηματογράφος και το Φεστιβάλ και η Σχολή του ΑΠΘ. Και τον επομενο Νοέμβρη να είναι και πάλι όλοι στην Θεσσαλονίκη.
ΥΓ: Όλα αυτά γράφτηκαν καλοπροαίρετα. Για οποιαδήποτε αντίθετη άποψη είμαι πάντα διαθέσιμος για σύζητηση
ΥΓ1: Επειδή κάποιοι δεν είναι και τόσο καλοπροαίρετοι να πω ότι η εκπομπή φιλοξενεί και έχει φιλοξενήσει όλες τις απόψεις για το θέμα και φυσικά επειδή η εβδομάδα της Ομίχλης δεν ολοκληρώνει την κουβέντα για τον ελληνικό κινηματογράφο η καταγραφή όλων των απόψεων θα συνεχιστεί
ΥΓ2: Βλέποντας την ελληνική παραγωγή έχω και μια πικρή διαπίστωση. Το επίπεδο των ταινιών σε σύγκριση με πέρυσι είναι σαφώς ανεβασμένο. Αν όμως γίνονταν η απονομή των Κρατικών Βραβείων πάω στοίχημα πως αυτοί οι νέοι σκηνοθέτες θα σάρωναν. Κυνόδοντας, Στρέλλα, Ακαδημία Πλάτωνος και Μαύρο Λιβάδι είναι τα γεγονότα για τον ελληνικό κινηματογράφο του 2009 ενώ αν προσθέσουμε και τις οκτώ συμμετοχές του Νοέμβρη αναφέρεις στην σούμα σου - αλλά όχι υποχρεωτικά και στα βραβεία - τον Διαχειριστή και την Μπιλόμπα (που καθόλου τυχαία πήραν τα βραβεία της Φιπρέσκι και κοινού αντίστοιχα τότε). Ζημιώθηκαν λοιπόν οι νέοι κινηματογραφιστές? Ίσως ναι, ίσως και όχι. Άλλωστε θα είναι μέσα στα πρώτα βραβεία που θα δώσει η Ακαδημία. Τώρα ποιος θα πάει στα Όσκαρ...
Σχόλια