ΧΡΕΗ ΠΑΛΙΑ

Επειδή στο φεστιβάλ δεν είχα την δυνατότητα να σχολιάζω (20 μέρες χωρίς ιντερνετ ούτε ξέρω πως τις άντεξα) ιδού 10 φωτογραφίες – σχόλια για το 48^ο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης

1. VALSE SENTIMENTAL : Η πιο απρόβλεπτη ταινία του φεστιβάλ. 2 παιδιά που δεν ξέρουν τι θέλουν, αν το θέλουν και πως το θέλουν. Ιστορία Εξαρχείων που όμως αφορά ένα μεγάλο κομμάτι των ανθρώπινων σχέσεων όπως διαμορφώθηκαν σήμερα. Η Κωνσταντίνα Βούλγαρη γκρεμίζει το ζεστό, τρυφερό όραμα του μπαμπά Παντελή και στη θέση του υψώνει την γυμνή αλήθεια του σήμερα. Τόσο απολιτικ αλλά παράλληλα απίστευτα πολιτικό! Και με αρκετές μηδενιστικές εμμονές που πλατειάζουν (έχει μερικές ακόμα αδυναμίες αλλά περιμένουμε και την 2^η ταινία για κρίνουμε)
2. ΕΛ ΓΚΡΕΚΟ : Στους τυφλούς κυριαρχεί ο μονόφθαλμος. Η ακριβότερη (και πιο φροντισμένη) παραγωγή από κτίσεως ελληνικού σινεμά με το πιο χλιαρό σενάριο και ερμηνείες. Αλήθεια θα μας εκπροσωπήσει στα Όσκαρ με αγγλικούς διαλόγους?
3. ΤΖΙΜ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ : Η κεφαλή του κινηματογραφικού καπιταλισμού στο σπίτι μας! Με άλλα λόγια ο πρόεδρος της FOX (των αμέτρητων δολαρίων, εισιτηρίων, Όσκαρ και σουπερσταρ). Το παν είναι πολύ δουλειά και λίγη τύχη. Αυτό είναι το δόγμα του και με αυτό έφτασε στην κορυφή του Έβερεστ. Αν συνέβαινε και στην Ελλάδα…
4. ΣΠΥΡΟΣ ΣΤΑΘΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ - ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΡΑΝΙΚΟΛΑΣ : Έξω πάμε καλά. Μέσα πάσχουμε. Αν θες να κάνεις αξιοπρεπή πορεία σαν κινηματογραφιστής άσε το μίζερο Ελλάντα και κυνήγα την τύχη σου έξω. Την συνέχεια σου την πιστοποιούν οι Σταθουλοπουλος, Καρανικόλας, Γαβράς και τόσοι άλλοι Έλληνες που έξω πολεμάνε και δικαιώνονται. Αν μένανε εδώ θα ψοφάγανε στην πείνα. «Τι θέλει να κάνει το μαλακισμένο? Ταινία με 85 λεπτά μονοπλάνο και τους ηθοποιούς σούζα? Τς τς τς…»
5. ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ : Σκοτώνουμε μύγες! Η αιτία ύπαρξης του Φεστιβάλ αποτελεί το πιο βαρετό κομμάτι του. Και ας πούμε μια φορά την αλήθεια στον εαυτό μας : Η Σάλυ Πότερ, ο Αλεξάντερ Πειν, ο Ντάρεν Αρονόφσκι ξεκίνησαν από εδώ ή μήπως από Κάννες, Βενετία και Τορόντο? Είμαστε όντως η Μέκκα της πρωτοπορίας ή μήπως ένα ακόμα συμπλήρωμα – γαρνιτούρα των φεστιβάλ του κόσμου? Είτε θα ενισχύσουμε το διεθνές διαγωνιστικό είτε να γίνει ένα διεθνές πανόραμα Ημερών Ανεξαρτησίας που το κοινό θα ξεχωρίζει τους καλύτερους. Όπως γίνεται σε Τορόντο και Λονδίνο (αν κάνω λάθος διόρθωσε με)
6. ΦΕΣΤΙΒΑΛ XL : Η αρχή έγινε με την προηγούμενη διοίκηση και τώρα απλώς απλώνεται το μαγαζί όπου βρει (καρεκλάκια έξω). 250 ταινίες, πακτωλός τιμητικών προβολών, παράλληλων εκδηλώσεων και αφιερωμάτων. Μέσα σε ένα βράδυ να έχει 2 και 3 εκδηλώσεις ταυτόχρονα και εσύ να θες να κλωνοποιηθείς για να τα δεις όλα αλλά στο τέλος να κλατάρεις. Πόση αντοχή έχει ο οργανισμός σου? Και κάτι ακόμα : Αλήθεια δεν υπάρχει ούτε ένας Σαλονικιός δημοσιογράφος που να έχει πάρει Lower , να έχει στοιχειώδεις κινηματογραφικές γνώσεις και να μπορεί να σταθεί ως συντονιστής στα μαστερκλας (περισσότερο με συνεντεύξη τύπου μοιάζουν βέβαια)?
7. ΦΕΣΤΙΒΑΛ MUST : τα παλιά χρόνια ήταν μια καλή αφορμή για κουλτουριάρηδες. Μετά απέκτησε και μια ελαφρά gay – friendly διάθεση. Σήμερα μπορείς να το δεις ακόμη κι αν είσαι Cosmogirl, σου αρέσει ο Καραφώτης, βλέπεις Αρναούτογλου και έχεις τις κοτσίδες της Καλομοίρας. Το φεστιβάλ έγινε must. Βλέπεις αθώες κινηματογραφικά bimbo κορασίδες ξανθών αποχρώσεων, που ξυπνάνε την τεστοστερόνη σου αλλά καταρρακώνουν την κουλτούρα σου, να αφήνουν για λίγο το στασίδι τους στο ΡΟΔΟΝ και να συρρέουν στις αίθουσες τΟρνες (το κεφαλαίο μπήκε σαν τόνος) ζαννΑς. Τα πάρτυ έγιναν πιο σπουδαία από τις ταινίες, οι τουρίστες από το Αμέρικα αντικατέστησαν τον Κιαροστάμι, τον Γκριναγουει και τα άλλα παιδιά. Πάρτυ Έναρξης με Βίσση και Χατζηγιάννη? Να χαρώ εγώ Τσικουλάτα!
8. ΚΡΑΤΙΚΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ : μια ανυπόληπτη όπως κατάντησε διαδικασία. Μια βαρετή τελετή ακόμη και για αυτούς που συμμετέχουν σε αυτήν. Κι όμως υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης και διαφάνειας αρκεί να γίνουν σωστά βήματα. 50 άνθρωποι, οι 15 επίσημα από το Υπουργείο και οι 35 (μιλημένοι ?) συνδικαλιστές των κινηματογραφικών σωματείων, διαμορφώνουν άποψη για τους καλύτερους της χρονιάς, οι οποίοι καλύτεροι απαγορεύεται να είναι ξένης ιθαγένειας (αυτό γίνεται σε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης!). Και που να δείτε τι θα γίνει αν επικρατήσει η άποψη για επιστροφή στο παλιό φεστιβάλ ελληνικών ταινιών…
9. DIGITALWAVE : Δεν αρκεί να είσαι ψώνιο και να αγοράσεις μια κάμερα από τον ΓΕΡΜΑΝΟ της γειτονιάς σου. Πρέπει να έχεις όραμα, σενάριο, καύλα για σινεμά. Ας σκεφτούν λοιπόν πριν φέρουν ξανά τις ταινίες τους τι θέλουν να μας πουν και πως θα το πουν
10. ΑΛΦΟΝΣΟ ΚΟΥΑΡΟΝ, ΝΤΙΕΓΚΟ ΛΟΥΝΑ : Hola! Το μέλλον μιλάει ισπανικά. Το 2020 οι στατιστικές λένε ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ θα βγαίνει από τους λατινόφωνους και τους αφροαμερικάνους των γκέτο και όχι από τους «ηλίθιους λευκούς». Το Χόλυγουντ το έχει ήδη σκεφτεί και ποντάρει το μέλλον του σε μια σπουδαία φουρνιά Ισπανόφωνων κυρίως καλλιτεχνών. Από Ινιαρίτου και Κουαρόν μέχρι Σανταολάγια και Σάλες και από Χάγιεκ και Κρουζ μέχρι Λούνα και Μπερνάλ

Και μια μικρή παρατήρηση για το Βραβείο Μουσικής. Στα 48 χρόνια του Φεστιβάλ έχουν τιμηθεί όλοι οι σπουδαίοι συνθέτες μας. Χατζιδάκις, Ξαρχάκος, Σπανός, Πλέσσας, Καπνίσης, Μαμαγκάκης, Χατζηνάσιος, Κυπουργός, Παπαδημητρίου, και άλλοι πολλοί και εκλεκτοί. Ο μόνος που βρίσκεται εν ζωή και δεν έχει πάρει βραβείο μουσικής παρότι έχει διαγωνιστεί είναι ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ. Μήπως μπορούμε να του δώσουμε έναν Χρυσό Αλέξανδρο ως ελάχιστο ευχαριστώ για την μουσική ποίηση που μας χαρίζει 50 χρόνια τώρα? Ή μήπως οι τυχάρπαστοι Ροκγουελ έχουν περισσότερη αξία για το Φεστιβάλ μας?