Η σημασία του να είσαι Festivalfunker - #TDF17 (Ημέρα 1η)

Οι Γ. Μπουτάρης και Ν. Ξυδάκης καλωσόρισαν τους θεατές στο 17ο ΦΝΘ (Φωτογραφίες : ΦΚΘ-ΦΝΘ/Motionteam)

Η άνοιξη στην Θεσσαλονίκη εδώ και χρόνια μπαίνει πάντα πιο ανάλαφρα. Φταίει η βαριά διάθεση του χειμώνα ή το γεγονός ότι ξεκινάει με ένα Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ; Η τελετή έναρξης πάντως είχε τον Υπουργό Πολιτισμού παρόντα στο ανοιξιάτικο κινηματογραφικό ραντεβού της Θεσσαλονίκης και αρκετά ανεβασμένη διάθεση χάρη στις αειθαλείς γιαγιάδες της Νέας Ζηλανδίας να σαρώνουν τα πάντα σε ρυθμούς breakdance και χιπ χοπ. Τι άλλο θα μπορούσα να ανακράξω λοιπόν πέρα από ένα χαρούμενο "Yo Festivalfunkers!"

ΕΘΙΜΟΤΥΠΙΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΦΕΣΤΙΒΑΛΙΚΕΣ ΣΟΥΠΕΣ

Οι Motherfunkers σε κίνηση στην σκηνή του Ολύμπιον

Έχουν γίνει πλέον παράδοση οι σεμνές και σύντομες τελετές στο Φεστιβάλ. Κι αυτό χωρίς να λέιπει ένα μικρό στοιχείο εντυπωσιασμού, ίσα ίσα να νοστιμίζει η σούπα με λίγο αλατοπίπερο και να σπάει η πλήξη του προβλεπόμενου τελετουργικού.

Η χορευτική χιπ χοπ ομάδα των Motherfunkers ήταν αυτό το μικρό αλατοπίπερο, αρκετό για να μας μπάσουνε στο κλίμα της ταινίας που έκανε την έναρξη του #tdf17 να μοιάζει με ευχάριστη γιορτή, όπως πρέπει δηλαδή. Λίγο αργότερα ανέβηκαν - για τα εθιμοτυπικά της σούπας που λέγαμε - στο βήμα για να χαιρετίσουν οι δίκοι μας αειθαλείς Φέστιβαλφάνκερς, ο διευθυντής του Φεστιβάλ, ο Δ. Εϊπίδης και ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης, καθαρά διεκπεραιωτικοί, διαβάζοντας ο καθένας μια έκθεση ιδεών με θέμα “τι θα δώ στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ” (ταινίες δήμαρχε, πολλές ταινίες!).

Η αναμονή πάντως ήταν στα όσα περιμέναμε να ακούσουμε απο τον νέο Υπουργό Πολιτισμού Ν. Ξυδάκη στο Φεστιβάλ. Το σύνολο των μελών του νέου ΔΣ του Φεστιβάλ ήταν επίσης παρόντες (μόνο τον πρόεδρο Γ. Αρβανίτη δεν εντόπισα). Σπάνια βέβαια έχουμε την ευκαιρία να βλέπουμε στα μέρη μας έναν Υπουργό Πολιτισμού και μάλιστα στην έναρξη του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Για να καταλαβαίνετε, τα τελευταία χρόνια ούτε που τολμούσαν να πατήσουν σε αυτά τα ντεμέκ και καλά κοσμικά του Φεστιβάλ καθώς η γιούχα έπεφτε σύννεφο. Άλλοτε πάλι μας έστελναν ως εκπροσώπους τους διάφορα σπάνια οδικά πτηνά (σύμβουλοι πρωθυπουργικοί με διάθεση αρλουμπολογίας ή γενικοί γραμματείς που μας διαβεβαίωναν πως αγαπάνε τον ελληνικό κινηματογράφο). Φέτος ήταν όλα κανονικά.

Ο Νίκος Ξυδάκης πάντως δίνοντας το παρόν (με την πρώτη δημόσια υπουργική εμφάνιση του, όπως ανέφερε) στην έναρξη του ΦΝΘ παρουσίασε, για ακόμη μια φορά, τις πρώτες δεσμεύσεις του για το τι θα κάνει με ότι λέγεται κινηματογράφος και κινηματογραφκή πολιτική. Ξεκαθάρισε λοιπόν για ακόμη μια φορά πως η κινηματογραφική ατζέντα του περιλαμβάνει δύο άμεσα αλλά καίρια μέτρα για την υποστήριξη της ελληνικής παραγωγής και πολιτιστικής ανάπτυξης: το ένα αφορά στο πολυθρύλητο φόρο του 1% των τηλεοπτικών σταθμών προς τον ελληνικό κινηματογράφο ενώ το δεύτερο στην προσέλκυση νέων κινηματογραφικών παραγωγών απο το εξωτερικό ώστε να πραγματοποιήσουν τα γυρίσματα τους στην Ελλάδα. Και τα δύο παμπάλαια αλλά αρκετά σοβαρά ζητήματα κι ας ελπίσουμε να δούμε πως αυτή τη φορά κάτι θα κινηθεί.

ΧΙΠ ΧΟΠ ΦΕΣΤΙΒΑΛΕΪΣΟΝ

Είχα αρκετές επιφυλάξεις για την ταινία έναρξης του Φεστιβάλ. Κι αυτό γιατί τα προηγούμενα χρόνια η επιλογή που είχε γίνει δεν ευτύχησε να συνεπάρει την αίθουσα. Αν λοιπόν, όπως επιμένει να λέει ο Δ. Είπίδης, το Φεστιβάλ είναι οι ταινίες του τότε η Επιχείρηση Χιπ Χοπ ήταν η καλύτερη έναρξη που θα μπορούσε να γίνει για το #tdf17. Κι αυτό γιατί με το τέλος της ταινίας το χειροκρότημα ήταν ζεστό και από όλους τους θεατές καθώς έβλεπες γύρω σου δεκάδες πρόσωπα να έχουν λυθεί με συγκίνηση, να δακρύζουν ή να χαμογελάνε γλυκά έχοντας ευχαριστηθεί με την ιστορία που μόλις είδανε στο πανί της μεγάλης οθόνης του Ολύμπιον.

Μια ιστορία που θέλει 30 υπερηλίκες απο ένα ΚΑΠΗ σε ένα νησάκι της Νέας Ζηλανδίας να σαρώνουν επί μιάμιση ώρα με τις χορευτικές φιγούρες τους, με τις ιστορίες της ζωής τους, με το πάθος τους για ζωή. 

Πρωτεργάτης και εμπνευστής της κοινής ιστορίας τους η νεαρή μανατζέρ τους, η Μπίλι Τζόρνταν, η οποία θα τους εμφυσήσει με έναν ωραίο ενθουσιασμό σε έναν φιλόδοξο στόχο για ένα project που δεν έχει προηγούμενο. Να συμμετέχουν ως η γηραιότερη χορευτική ομάδα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Χιπ Χοπ Χορού στην Αμερική. Η σχέση τους με το είδος; Όσο έχει σχέση ο Μάης με τη Σαρακοστή. Κι όμως η υπέρβαση τους είναι τέτοια ώστε να καταφέρουν και να χορέψουν χιπ χοπ κερδίζοντας και τον τελελυταίο πιτσιρικά θεατή τους και ακόμη περισσότερο να σπάσουν το φράγμα του χρόνου και με εργαλείο τη νεανική ποπ κουλτούρα του δρόμου να συνομιλήσουν με τους νεότερους τους κερδιζοντας ένα ξεχωριστό στοίχημα. 

Ο σκηνοθέτης Μπριν Έβανς δεν στέκεται βέβαια μόνο στο χιπ χοπ των γερόντων και άλλοτε τελείως ανάλαφρα, άλλοτε με τρυφερότητα και άλλοτε με περισσότερη μελαγχολία και νοσταλγία για την ιδέα της νιότης επιλέγει τα πρόσωπα κλειδιά της ιστορίας που αφοπλίζουν τους θεατές με την προσωπική τους ιστορία και δίνει ξεχωριστή δυναμική βήμα-βήμα για αυτή την όμορφη υπέρβαση. Εξαιρετική αρχή λοιπόν και το tdf17 μας παρουσίασε την πρώτη yolo ταινία του!

* Το επόμενο post θα δημοσιευτεί Κυριακή πρωί με υλικό από τις πρώτες ταινίες της διοργάνωσης