17ο ΦΝΘ: Μια ανοιξιάτικη γιορτή χαμηλών τόνων

Για κάθε τι που τελειώνει υπάρχει πάντα και μια νέα αρχή. Το 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης μας έχει ήδη αποχαιρετήσει και τα συμπεράσματα που βγαίνουν είναι μοιρασμένα.

ΤΑΙΝΙΕΣ

Μειωμένο κατά τι το φετινό πρόγραμμα, με 168 ταινίες έναντι 195 που υπήρχαν στο περσινό, χωρίς όμως να χάνει κάτι από την μαγεία της μεγάλης εικόνας και της σκοτεινής αίθουσας μιας και η επιλογή δείχνει να δικαιώνει τον προγραμματισμό και το ψαχτήρι που έγινε. Μέσα στην λίστα των ταινιών βρήκαμε αρκετές συμπαθητικές αλλά σίγουρα και μια ντουζίνα ακριβά διαμάντια που μας έκαναν να χαρούμε και να αποκτήσουμε δυνατό κίνητρο για το 10ήμερο του Φεστιβάλ συνολικά. Από τις ταινίες που έκαναν αίσθηση και συζητήθηκαν αρκετά χωρίς αμφιβολία είναι εντυπωσιακό πως απουσιάζει η θεματολογία της κρίσης, αν και η ελληνική παραγωγή στηρίζει ακόμα με την έρευνα της το θέμα.

Η οσκαρική (κάτι παραπάνω απο ένα απλό ντοκιμαντέρ) Βιρούνγκα έκλεψε δίκαια τις εντυπώσεις ενώ το ίδιο έγινε και με το εικαστικό πανόραμα Αλάτι της Γης του Βιμ Βέντερς. Στα γεγονότα του φετινού φεστιβάλ περνάνε επίσης το Θα Πέσει η Νύχτα με τον συνδυασμό ενός σκληρού θέματος (σκληρές και οι εικόνες απο τα ντοκουμέντα που είδαμε) και την δυναμική της κινηματογραφική εικόνας, η Αυτοκρατορία των Οσμών ενώ η Ολυμπία του Σταύρου Ψυλλάκη ήταν απο τις καθηλωτικές εμπειρίες φτάνοντας δίκαια μέχρι το βραβείο κοινού. 

Όπως είπαμε η κρίση δεσπόζει ακόμα σαν θέμα στα ελληνικά ντοκιμαντέρ. Η αναδιάταξη στο Εθνικό Σύστημα Υγείας μεταξύ δημοσίου και ιδωτικού τομέα, η κρίση αξιών και η δυναμική εμφάνιση της ακροδεξιάς, το δραματικό κούρεμα καταθέσεων (bail in) της Κύπρου είναι μερικά από τα επιμέρους θέματα που κέντρισαν το ενδιαφέρον των δημιουργών και αυτό δείχνει πως η πολύπλευρη όψη της κρίσης θα μείνει και προσεχώς εδώ για να τροφοδοτήσει το ελληνικό ντοκιμαντέρ με ιστορίες.

Αρκετά εντυπωσιακό πως παρά τις μειωμένες προβολές και τον μικρότερο κατάλογο ταινιών το κοινό ξεπέρασε τις 50 χιλιάδες εισητήρια (ενώ μέχρι πρότινος δεν ξεπερνούσε τις 30-35 χιλ.), αριθμός ρεκορ για την διοργάνωση. 

Η ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ

Ο μειωμένος αριθμός ταινιών συνοδεύτηκε φέτος και απο μειωμένο budget άρα και μειωμένο αριθμό προσωπικού αλλά και την θεαματική αύξηση εθελοντών, πάνω στους οποίους (ελλείψει χρημάτων) ποντάρισε η διοργάνωση για να βγάλει ένα αξιοπρεπές πρόσωπο στις τρέχουσες υποχρεώσεις του 10ημέρου. Αν εξαιρέσει κανείς διάφορες λεπτομέρειες, που έχουν να κάνουν με την έλλειψη εμπειρίας και την δωρεάν εργασία που προσφέραν αυτά τα νέα (ως επι το πλείστον) παιδιά όλα πήγανε καλά αλλά ας ελπίσουμε πως αυτός ο προσανατολισμός δεν θα συνεχισθεί και τη νέα σεζόν θα αποκατασταθεί η χρηματοδότηση.

Ο Δημήτρης Εϊπίδης και η ομάδα του είναι αλήθεια πως καταβάλουν μια φοβερή προσπάθεια υπέρβασης αλλά η αίσθηση της κούρασης και η διάθεση διεκπεραίωσης δυστυχώς δεν κρύβονται με επιτυχία. Η διοργάνωση έχει ανάγκη μιας ανανέωσης, στοιχείο που αναμφησβήτητα θα τονώσει το Φεστιβάλ με νέες ιδέες, νέα διάθεση και ζωντάνια που λείπει και αυτό φαίνεται παντού. Πολύ περισσότερο είναι αναγκαία βέβαια η σύνδεση του Φεστιβάλ με την πόλη της Θεσσαλονίκης.

Ας ελπίσουμε πως το νέο ΔΣ που θα αναλάβει προσεχώς θα συνδράμει σε αυτό και θα ανανεώσει όσο μπορεί κάποια πράματα. Σε αυτή την κατεύθυνση μάλλον οδηγεί και η παρουσία και βράβευση της Δ.Ε.Θ. στην τελετή λήξης και η ανακοίνωση περί ενίσχυσης της συνεργασίας τους προσεχώς. Μακάρι. Αυτή είναι μια θετική κίνηση που αν ευωδοθεί θα ενισχύσει την σχέση της πόλης με το Φεστιβάλ της. Αρκεί βέβαια και το Φεστιβάλ να το σκεφτεί σοβαρά και να προσπαθήσει να συσφίξει τους δεσμούς του με τις δημιουργικές δυνάμεις και τους θεσμούς της πόλης.

ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ΤΟP 5 ΓΙΑ ΤΟ TDF17

1. ΑΡΚΑΔΙΑ ΧΑΙΡΕ, Φ. Κουτσαφτής
2. ΒΙΡΟΥΝΓΚΑ, Ορλαντο Φαν Εϊσεντελ
3. Η ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΟΣ, Κ. Τσακίρης
4. ΘΑ ΠΕΣΕΙ Η ΝΥΧΤΑ, Α. Σινγκερ
5. ΤΟ ΑΛΑΤΙ ΤΗΣ ΓΗΣ, Β. Βεντερς