ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ Δ. ΕΪΠΙΔΗ
Ήταν μια επιβεβλημένη κίνηση αυτή που συνέβη χτες για το Φεστιβάλ και την ιστορία του. Η επιλογή του Δημήτρη Είπίδη δεν είναι μια αλλαγή εποχής αλλά ουσιαστικά μια επιστροφή στις ρίζες αυτού που ξέραμε ως Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Ο Δημ. Εϊπίδης υπήρξε από τους πρωτεργάτες αυτής της διεθνοποίσης πριν από 18 χρόνια με τους Νέους Ορίζοντες, που ουσιαστικά έστρεψαν το βλέμμα των Ελλήνων σινεφιλ σε άγνωστες πτυχές του κινηματογραφικού πλανήτη Γη. Η άνοδος του ιρανικού σινεμά, οι Κορεάτες σκηνοθέτες αλλά οι ανεξάρτητοι Αμερικάνοι ήταν προτάσεις που ο Εϊπίδης σύστησε στην Ελλάδα και δικαιώθηκε για αυτές τις επιλογές. Οι Νέοι Ορίζοντες ήταν μέχρι το 2005 το πλέον επιτυχημένο πρόγραμμα του Διεθνούς Φεστιβάλ. Την σκυτάλη πήρε ο Λευτέρης Αδαμίδης με τις Μέρες Ανεξαρτησίας κρατώντας εν πολλοίς το ύφος του προκατόχου του (δίνοντας ίσως λίγη έμφαση περισσότερη στις νέες τεχνολογίες, στους νέους δημιουργούς και στον Αμερικάνικο Ανεξάρτητο Κινηματογράφο).
Το στοίχημα για το νέο καλλιτεχνικό διευθυντή είναι τριπλό. Θα παλέψει να σώσει το Φεστιβάλ από την πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση που βρίσκεται. Το ταμείο είναι μείον και μάλιστα η κατάσταση που περιγράφεται είναι δραματική αν συνδυάσει κανείς και τις περικοπές που έκανε το Υπουργείο στον προϋπολογισμό του Φεστιβάλ. Ο προγραμματισμός είχε μείνει αρκετά πίσω, αν και κάποια κομμάτια του προγράμματος του 51ου φεστιβάλ είχαν αρχίσει να σχηματίζονται. Ο χρόνος είναι ελάχιστος και ο νέος διευθυντής ζήτησε από τους συνεργάτες του να δουλέψουν όλοι μαζί εκ των ενόντων για να βγει εις πέρας μια διοργάνωση που απειλούνταν ακόμη και με ματαίωση! Ήδη ακούγεται πως η πρώτη κίνηση του είναι να μεταφέρει το Φεστιβάλ το πρώτο δεκαήμερο του Δεκέμβρη (γλιτώνοντας παράλληλα και τις προεκλογικές φιέστες του Καλλικράτη).
Δεύτερη σημαντική αλλαγή η λιτότητα και ο περιορισμός δαπανών. Το πρόγραμμα θα είναι αισθητά μικρότερο αλλά πιο ουσιαστικό αναδεικνύοντας την έννοια κινηματογράφος και αφήνοντας πίσω τα κόκκινα χαλιά και τις γκλαμ βραδιές των τελευταίων ετών.
Το τρίτο στοίχημα είναι η ανανέωση της ελληνικής παρουσίας στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ. Κάποιες ιδέες τις έχω θέσει σε προηγούμενο post αλλά φαντάζομαι πως δεν είναι οι μοναδικές που εξετάζονται. Το σημαντικό είναι πως ο Εϊπίδης θα παλέψει για την επιβίωση του Φεστιβάλ. Τα υπόλοιπα απλώς παραφιλολογία για το καφενείο.
ΥΓ: Υπάρχουν και ζητήματα που θα πρέπει η ίδια η Θεσσαλονίκη να αναδείξει σε αυτή τη νέα πορεία του Φεστιβάλ. Όπως η επιστροφή της φυσικής έδρας στην Θεσσαλονίκη αφήνοντας την Αθήνα με ένα γραφείο δύο-τριών ατόμων για γραφειοκρατική διεκπαιρέωση υποθέσεων του Φεστιβάλ με το Δημόσιο ή ιδιώτες. Η συμμετοχή στην διοργάνωση του Δήμου, της Περιφέρειας, των εργατικών σωματείων, του Πανεπιστήμιου,των ομάδων πολιτών και της νεολαίας της πόλης. Ιδέες υπάρχουν πολλές πάνω σε αυτό. Θέτω ανοιχτά την πρόταση μου για τον σχηματισμό μιας Κίνησης Πολιτών που θα σταθούν αρωγοί στην διοργάνωση και στον Οργανισμό διεκδικόντας παράλληλα όλα αυτά που μόλις ανέφερα. Το 1960 μια ανάλογη κίνηση πολιτών με προεξάρχοντες τον Ζάννα και τον Πολίτη και με την συμμετοχή της διανόησης και όχι μόνο έχτισαν αυτό που απολαμβάνουμε σήμερα ως γιορτή του κινηματογράφου. Για άλλη μια φορά η Θεσσαλονίκη οφείλει να στηρίξει κάτι που αναδυκνύει την ίδια ως πολιτιστικό, οικονομικό και τουριστικό πόλο δημιουργίας και ανάπτυξης.
Ο Δημ. Εϊπίδης υπήρξε από τους πρωτεργάτες αυτής της διεθνοποίσης πριν από 18 χρόνια με τους Νέους Ορίζοντες, που ουσιαστικά έστρεψαν το βλέμμα των Ελλήνων σινεφιλ σε άγνωστες πτυχές του κινηματογραφικού πλανήτη Γη. Η άνοδος του ιρανικού σινεμά, οι Κορεάτες σκηνοθέτες αλλά οι ανεξάρτητοι Αμερικάνοι ήταν προτάσεις που ο Εϊπίδης σύστησε στην Ελλάδα και δικαιώθηκε για αυτές τις επιλογές. Οι Νέοι Ορίζοντες ήταν μέχρι το 2005 το πλέον επιτυχημένο πρόγραμμα του Διεθνούς Φεστιβάλ. Την σκυτάλη πήρε ο Λευτέρης Αδαμίδης με τις Μέρες Ανεξαρτησίας κρατώντας εν πολλοίς το ύφος του προκατόχου του (δίνοντας ίσως λίγη έμφαση περισσότερη στις νέες τεχνολογίες, στους νέους δημιουργούς και στον Αμερικάνικο Ανεξάρτητο Κινηματογράφο).
Το στοίχημα για το νέο καλλιτεχνικό διευθυντή είναι τριπλό. Θα παλέψει να σώσει το Φεστιβάλ από την πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση που βρίσκεται. Το ταμείο είναι μείον και μάλιστα η κατάσταση που περιγράφεται είναι δραματική αν συνδυάσει κανείς και τις περικοπές που έκανε το Υπουργείο στον προϋπολογισμό του Φεστιβάλ. Ο προγραμματισμός είχε μείνει αρκετά πίσω, αν και κάποια κομμάτια του προγράμματος του 51ου φεστιβάλ είχαν αρχίσει να σχηματίζονται. Ο χρόνος είναι ελάχιστος και ο νέος διευθυντής ζήτησε από τους συνεργάτες του να δουλέψουν όλοι μαζί εκ των ενόντων για να βγει εις πέρας μια διοργάνωση που απειλούνταν ακόμη και με ματαίωση! Ήδη ακούγεται πως η πρώτη κίνηση του είναι να μεταφέρει το Φεστιβάλ το πρώτο δεκαήμερο του Δεκέμβρη (γλιτώνοντας παράλληλα και τις προεκλογικές φιέστες του Καλλικράτη).
Δεύτερη σημαντική αλλαγή η λιτότητα και ο περιορισμός δαπανών. Το πρόγραμμα θα είναι αισθητά μικρότερο αλλά πιο ουσιαστικό αναδεικνύοντας την έννοια κινηματογράφος και αφήνοντας πίσω τα κόκκινα χαλιά και τις γκλαμ βραδιές των τελευταίων ετών.
Το τρίτο στοίχημα είναι η ανανέωση της ελληνικής παρουσίας στο πρόγραμμα του Φεστιβάλ. Κάποιες ιδέες τις έχω θέσει σε προηγούμενο post αλλά φαντάζομαι πως δεν είναι οι μοναδικές που εξετάζονται. Το σημαντικό είναι πως ο Εϊπίδης θα παλέψει για την επιβίωση του Φεστιβάλ. Τα υπόλοιπα απλώς παραφιλολογία για το καφενείο.
ΥΓ: Υπάρχουν και ζητήματα που θα πρέπει η ίδια η Θεσσαλονίκη να αναδείξει σε αυτή τη νέα πορεία του Φεστιβάλ. Όπως η επιστροφή της φυσικής έδρας στην Θεσσαλονίκη αφήνοντας την Αθήνα με ένα γραφείο δύο-τριών ατόμων για γραφειοκρατική διεκπαιρέωση υποθέσεων του Φεστιβάλ με το Δημόσιο ή ιδιώτες. Η συμμετοχή στην διοργάνωση του Δήμου, της Περιφέρειας, των εργατικών σωματείων, του Πανεπιστήμιου,των ομάδων πολιτών και της νεολαίας της πόλης. Ιδέες υπάρχουν πολλές πάνω σε αυτό. Θέτω ανοιχτά την πρόταση μου για τον σχηματισμό μιας Κίνησης Πολιτών που θα σταθούν αρωγοί στην διοργάνωση και στον Οργανισμό διεκδικόντας παράλληλα όλα αυτά που μόλις ανέφερα. Το 1960 μια ανάλογη κίνηση πολιτών με προεξάρχοντες τον Ζάννα και τον Πολίτη και με την συμμετοχή της διανόησης και όχι μόνο έχτισαν αυτό που απολαμβάνουμε σήμερα ως γιορτή του κινηματογράφου. Για άλλη μια φορά η Θεσσαλονίκη οφείλει να στηρίξει κάτι που αναδυκνύει την ίδια ως πολιτιστικό, οικονομικό και τουριστικό πόλο δημιουργίας και ανάπτυξης.
Σχόλια