ΜΙΑ ΟΜΙΧΛΗ ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΔΕΝ ΔΙΑΛΥΘΗΚΕ...

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΑΠΟ 100 ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΣΤΕΣ

ΔΙΑΣΩΜΑΤΕΙΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

Είναι πλέον ξεκάθαρο πως για πρώτη φορά η Θεσσαλονίκη δεν θα έχει ούτε μισή ελληνική ταινία στα καρέ της. Το 1977 στο τότε Αντιφεστιβάλ η διοργάνωση έγινε στη Θεσσαλονίκη (Κινηματογράφος Ράδιο-Σϊτι) ενώ κάποιοι σκηνοθέτες είχαν καταθέσει ταινίες και στο κανονικό Φεστιβάλ. Η διορία για την κατάθεση των δικαιολογητικών λήγει και τυπικά αύριο μετά την παράταση που δόθηκε μήπως και προλάβουν οι εμπλεκόμενοι τα ασυμμάζευτα. Ωστόσο ακούγεται πως ελάχιστοι και μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού ίσως σπάσουν το μπλοκ της αποχής για να κατεβάσουν το έργο τους στο Φεστιβάλ. Δεν υπάρχει περίπτωση να ονοματολογήσουμε γιατί όλα αυτά ήταν απλά φήμες που ενδεχομένως να (μην) επιβεβαιωθούν από μόνες τους σε λίγες μέρες από το ίδιο το ΥΠ.ΠΟ.

Προσωπικά θεωρώ την εξέλιξη αυτή λυπηρή για την Θεσσαλονίκη. Οι ευθύνες σε κάθε περίπτωση επιβαρύνουν τις προηγούμενες ηγεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού που για 5 χρόνια δεν έκαναν τίποτα ενώ υποσχέθηκαν πολλά. Συνέδριο, διαβουλεύσεις, μια επιτροπή κοινής αποδοχής (εκτός των συνδικαλιστικών σωματείων που για αυτή την στάση τους πήραν πρόσφατα πληρωμένη απάντηση), υποσχέσεις και δημόσιες δηλώσεις κένες από αλήθεια και περιεχόμενο. Το ίδιο το φεστιβάλ όσο και να αντιδρούσε παραμένει ένας δημόσιος οργανισμός που λογοδοτεί στους καρεκλοκένταυρους της όδου Μπομπουλίνας. Επομένως τα περιθώρια κάποιας αντίδρασης ήταν πολύ στενά. Αυτό που ίσως μπορούμε να καταλογίσουμε στην διεύθυνση του φεστιβάλ είναι ανυπαρξία ευελιξίας και προληπτικής τακτικής που ουσιαστικά θα έφερνε σε κοινή μοίρα ομιχλιστές και διοργάνωση και θα ταύτιζε τα συμφέροντα τους (που έτσι κι αλλιώς σε μεγάλο βαθμό είναι κοινά).

Σε μια χρονιά ορόσημο για τον ελληνικό κινηματογράφο η πραγματική ιστορία γράφεται μακριά από την πλατεία Αριστοτέλους και το Ολύμπιον. Είναι σαφές πως αυτή η νέα γενιά κινηματογραφιστών δεν κάθεται καλά στα αυγά της και αυτό είναι υπέροχο γιατί δίνει υποσχέσεις για κάτι καλύτερο. Μέχρι τώρα ο χρόνος έτρεχε εις βάρος του Φεστιβάλ και του Υπουργείου. Από 'δω και πέρα όμως ο χρόνος τρέχει το ίδιο για όλους (διοργάνωση, νομοθέτες και ομιχλιστές). Λύση θα δωθεί αλλά μέχρι τότε θα έχει γίνει και το Πανόραμα ελληνικών ταινιών στην Αθήνα και το 50ο Φεστιβάλ χωρίς ελληνικές ταινίες. Το Φεστιβάλ που ο Παύλος Ζάννας και οι άνθρωποι που το χτίσανε το 1960 ήθελαν να υπηρετεί και να προβάλει τον ελληνικό κινηματογράφο...