ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ Ν.Π. (ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ "ΑΘΗΝΑ - ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ" ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΜΠΩ ΣΤΟ ΣΤΟΥΝΤΙΟ)

Αλήθεια ποιοι είναι οι κορυφαίοι Έλληνες σκηνοθέτες? Δεδομένου ότι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος παίζει εδώ και χρόνια σε άλλο γήπεδο (και πλέον με την τελευταία του ταινία το δηλώνει για πρώτη φορά πεντακάθαρα) ποιοι μπορεί να είναι αυτοί οι σκηνοθέτες που τιμούν με το έργο τους πρώτα τον (Έλληνα) θεατή και έπειτα προβάλλουν την χώρα προς τα έξω? Δύσκολη ερώτηση που μάλλον δεν έχει αντικειμενική απάντηση καθώς ο καθένας μάλλον το ορίζει και διαφορετικά.


Η λίστα είναι μεγάλη. Μιλάμε για αξιόλογους σκηνοθέτες. Ίσως με κάποιες εμμονές, ίσως με κάποιες αδυναμίες, ίσως με κάποιες καρφωτές επιρροές από το εξωτερικό.

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ξεκίνησε ζωγραφίζοντας "Τα χρώματα της Ίριδας" για να φτάσει σήμερα να κάνει ένα ταξίδι με διαδρομή το "Αθήνα - Κωνσταντινούπολη".

Ο σκηνοθέτης αυτός έλαβε πλήρη ευρωπαϊκή παιδεία κι όμως είναι ταυτόχρονα τόσο Έλλην. Λατρεύει την λογοτεχνία, του αρέσει να δοκιμάζει στους διαλόγους του λέξεις και στίχους απο την ποίηση και τον δοκιμιακό και φιλοσοφικό λόγο.

Σεναριακά εντυπωσιάζει η αφετηρία της κάθε ιστορίας και το πόσο μετέωροι βρίσκονται ή που έχουν κατασταλάξει οι ήρωες του φτάνοντας στο φινάλε.

Κινηματογραφικά δηλώνει φαν του νουάρ, υπέμαχος της νουβέλ βαγκ, παθιασμένος λάτρης του μελοδράματος.

Παραδόξως υπερτονίζει τον άνδρα και το αρσενικό στις ταινίες του. Με εξαίρεση 1-2 περιπτώσεις που ο κεντρικός ήρωας είναι γυναίκα με τα όλα της (Η γυναίκα που έβλεπε τα όνειρα και Αυτή η νύχτα μένει) και μερικές ακόμα που το θηλυκό υπάρχει και τονίζεται αισθαντικά η παρουσία του σε όλες τις άλλες ο άνδρας κυριαρχεί σκανδαλωδώς στο φακό.

Ένα άλλο παράδοξο είναι η μουσική που επενδύει τα πλάνα του. Η κλασική μουσική είναι πάντα ασφαλές μέσο έκφρασης για τον ίδιο. Έτσο σε αρκετές ταινίες ο Μάλερ και ο Σοπέν έχουν κομβικό ρόλο για την εξελίξη και την πλοκή. Μέχρι και τρομοκράτης με βόμβες... κλασσικής μουσικής υπήρξε σε κάποια ιστορία του! Και εκεί που ξαφνικά η αίθουσα ησύχασε από μουσική (στο "Ονειρεύομαι τους φίλους μου") να σου ο Αγγελάκας στον "Εργένη"(Είδα έναν άντρα να πέφτει)! Αργότερα σαν έκπληξη αλλά πολύ όμορφα έδεσε με τον πληθωρικό Στ. Κραουνάκη. Ίσως από ανάγκη να στηρίξει τις ιδέες του σε ήχο έντεχνα λαϊκό. Στην τελευταία ταινία του από όσο ξέρω πάει ακόμη πιο μακριά βάζοντας τον Πετρολούκα Χαλκιά να του δώσει παραδοσιακή χροιά στην ηχητική μπάντα.

Εκείνο που σίγουρα αξίζει σεβασμού είναι το πεισμα του να γυρίζει μια ταινία σχεδόν κάθε χρόνο. Έτσι σε σύγκριση με άλλους δημιουργούς της γενιάς του αλλά και νεότερους εκείνος έχει γυρίσει μέσα σε μια δεκαετία (από το 1997 και μετά) ήδη 7 ταινίες.

Έχοντας αυτά και κάποια άλλα στο μυαλό μου (που δεν θα τα εκθέσω εδώ για να μην κάνω κουραστικό το κειμενο) θέλησα να παρουσιάσω την διαδρομή του Νίκου Παναγιωτόπουλου σε μια ραδιοφωνική εκπομπή. Εκεί θα ακουστούν μουσικές από τα σάουντρακ των ταινιών του και φυσικά κείμενα από συνεντεύξεις και αναλύσεις για το έργο του.

Θα ήταν ευχής έργον αν είχα την ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί του αλλά δυστυχώς η χρονική πίεση είναι τόση που δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο. Ίσως την επόμενη φορά (ήδη ξεκινάει γυρίσματα για την επόμενη ταινία του)...

ΥΓ: Λατρεύω τους "Τεμπέληδες", την ερημική Κέρκυρα του "Μελοδράματος", την Αθηνά Μαξίμου στην "Νύχτα", τις μουσικές του Κραουνάκη, τις τέσσερεις εποχές να εναλλάσονται από ταινία σε ταινία. Εσένα τι σου αρέσει?