ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΑ 39 ΤΗΣ Η ΑΝΝ ΝΙΚΟΛ ΣΜΙΘ

Ζήσε έντονα, πέθανε νέος...Το πιο σπουδαίο κινηματογραφικό έπαθλο της ζωής της ήταν ένα Βατόμουρο για την συμμετοχή της σε μια από τις συνέχειες της ταινίας "Τρελλές Σφαίρες". Λαγουδάκι του Χιου Χεφνερ, μοντέλο και τοπλες χορεύτρια σε ένα μπαρ του Χιούστον, σύζυγος ενός πάμπλουτου 90χρονου παπούλη, που το μόνο που ζητούσε για αποχαιρετιστήριο μεζέ ήταν δύο πληθωρικά φλύαρα στήθη, σταρλετ ενός τηλεοπτικού και κουτσομπολιστικου κίτρινου μιντιακού συστήματος (καθώς η εικόνα της ήταν δυνατή, αυτή πουλούσε και από αυτήν ζούσε). Η Αν Νικολ Σμιθ ήταν κατά κάποιο τρόπο κομμάτι αυτού που η Αμερική πρεσβεύει σαν εικόνα: XXL. Γιατί τίποτα δεν αξίζει σαν εικόνα αν δεν μπορεί να ξεχυλωθεί και να τραβηχτεί στην υπερβολή. Δογμα που δυστυχώς πλέον βιώνουμε και στην δική μας πραγματικότητα. Με το πλατινέ μαλλί και το Μονρόε Στυλάκι της η Νικόλ Σμιθ στόλισε πάμπολα εφηβικά και στερημένα από θυληκή παρουσία αντρικά δωμάτια την δεκαετία του '90. Πόσο μάλλον όταν πέρασε την πόρτα του πλαστικού χειρούργου για να "θρέψει" τις χάρες της...

Είχα συμμαθητές και συναδέλφους στο στρατό που πάλευαν ανάμεσα σε αυτήν και το αντίπαλο δέος της, την Πάμελα Άντερσον. Εγώ πάντως δεν μπήκα ποτέ σε αυτή την αντιπαλότητα γιατί θεωρούμουν από τους φίλους εκ των προτέρων ιδιόρρυθμος με γούστα τύπου Ζυλιέτ Μπινός, Βικτώρια Αμπρίλ και Εμμανουέλ Μπεάρ (αντε στο τσακιρ κέφι βάλτε και μια Μόνικα Μπελούτσι). Παραδέχομαι πάντως ότι η εικόνα της μου τραβούσε την προσοχή καθαρά λόγω μεγέθους. Αλλιώς δεν θα έμπαινα και στον κόπο να την μνημονεύω τώρα. Η ίδια διαχειρίστηκε αυτή την εικόνα όσο καλύτερα μπορούσε. Και προφανώς ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να προστατέψει αυτή την εικόνα. Δεν θα την δούμε ποτε γρια και θα μας θυμίζει πάντα κάποια άγουρα αγχωτικά εφηβικά κρυμμένα απογεύματα. Μια εποχή - πατρίδα που δεν θα επιστρέψει ποτέ όσο κι αν αποτελεί διακαή πόθο...