ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΤΑ ΟΣΚΑΡ - ΜΟΥΣΙΚΗ
Μια συνοπτική παρουσιάση και το συνηθισμένο παίχνιδι των προβλέψεων για το φετινό Όσκαρ μουσικής, μια δύσκολη κατηγορία για προβλέψεις
ΦΙΛΙΠ ΓΚΛΑΣ – ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ
Υπό προϋποθέσεις ο Γκλάς θα μπορούσε να είναι ο νικητής του βραβείου φέτος. Ήταν 2002 όταν η Ακαδημία δεν του έδωσε το Όσκαρ για την εξαιρετική μουσική στις ώρες του Στηβεν Νταλντρι. Τότε κέρδισε ο Ελλιοτ Γκοτενταλ για την υπέροχη δουλειά του στην ΦΡΙΝΤΑ. Ο Γκλας είχε προταθεί το 1997 για πρώτη φορά για την εργασία του πάνω στο ΚΟΥΝΤΟΥΝ του Μ. Σκορτσέζε. Και μέσα σε όλα έχει κερδίσει μια Χρυσή Σφαίρα για το ΤΡΟΥΜΑΝ ΣΩΟΥ. Το Ημερολόγιο είναι λοιπόν η τρίτη φορά που δοκιμαστεί στον στίβο των Όσκαρ.
Το μουσικό ύφος του είναι λίγο πολύ γνωστό και έχει πολλούς φαν στη χώρα μας ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Λιτός, περιεκτικός, υποβλητικός, ξέρει να μπαίνει στην ψυχολογία των καταστάσεων που βλέπει στην οθόνη. Είναι μια καθαρά ψυχαναλυτική διαδικασία, παιχνίδι που του αρέσει να παρουσιάζει στον ήχο του χωρίς όμως να γίνεται βαρετός ή να νιώθεις την επανάληψη. Εδώ επιπλέον έχει την ευκαιρία να μην ασχολείται με ένα απλό δραματικό θέμα αλλά με ένα ψυχολογικό δράμα καταστάσεων που του δίνει την δυνατότητα να κάνει όσα ήδη είπαμε. Από τις καλύτερες εργασίες του Γκλας σίγουρα, που επιστρέφει με πολύ όρεξη και μακάρι να κάνει την έκπληξη!
ΤΟΜΑΣ ΝΙΟΥΜΑΝ – Ο ΚΑΛΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ
Δεν έχω δει την ταινία και έτσι θα κρίνω με καθαρά ακουστικά κριτήρια. Έχει συνολικά 7 υποψηφιότητες από το 1994 και μέχρι σήμερα. Μικρές Κυρίες, Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χεηγουωρθ, Ταραγμένοι ήρωες, Αμέρικαν Μπιούτι, Ο δρόμος προς την απώλεια, Ψάχνοντας το Νέμο, Λέμονυ Σνικετ και εσχάτως ο Καλός Γερμανός. Αν υπήρχε περίπτωση να του δώσω εγώ το χρυσό αγαλματάκι που δεν έχει πάρει μέχρι τώρα νομίζω πως τα σκορ του για την Ριτα Χεηγουωρθ και το Αμερικαν Μπιουτι είναι οι ιδανικές περιπτώσεις αλλά ήταν διαφορετικές οι επιθυμίες της Ακαδημίας σε αμφότερες τις περιπτώσεις και η ιστορία ως γνωστόν δεν γράφεται με τα αν.
Με τον Σοντερμπεργκ ο Νιούμαν έχει ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν με διαφορετικές συνθήκες (ΕΡΙΝ ΜΠΡΟΚΟΒΙΤΣ). Και επίσης ο Νιούμαν έχει ξαναγράψει μουσική για νεονουαρ και έχει προταθεί κιόλας (Ο δρόμος προς την απώλεια - 2002). Εδώ λοιπόν αναπάραγει για άλλη μια φορά το γνώριμο ατμοσφαιρικό μελωδικό και σκοτεινό δραματικό ύφος του. Οι περισσότερες κριτικές δεν ξεχωρίζουν και πάρα πολλά σε αυτή την ταινία (που δεν ξέρουμε αν θα πάρει και διανομή στην Ελλάδα με την κακή πορεία της στο εξωτερικό) πέρα από την φωτογραφία και το ύφος της αλλά και την μουσική του Νιούμαν. Τίποτα ιδιαίτερο για να τρελαθείς μαζί του αλλά μια πολύ καλή και υπεύθυνη δουλειά από έναν συνθέτη που ξέρει την δουλειά του.
Σε ότι αφορά την μουσική η Ακαδημία δεν φημίζεται για το προοδευτικό της γούστο και συχνά πυκνά αρέσκεται στο να βραβεύει συντηρητικές και γνωστές φόρμες μουσικής προκειμένου να αποφύγει τα ρίσκα και τους κινδύνους μιας αιρετικής επιλογής. Έτσι εδώ έχει την ευκαιρία να αφουγκραστεί τον ήχο μιας κλασσικής εποχής, στην οποία μεγαλούργησαν συνθέτες όπως ο Μικλος Ροζα, ο Μπερναρ Χερμαν και ο Φραντς Γουαξμαν, όλοι άριστοι γνώστες της σκοτεινής ατμόσφαιρας του νουαρ, σύνθετες που ο Νιούμαν γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα πολύ απλά γιατί γεννήθηκε και μεγάλωσε στους ίδιους δρόμους και στα ίδια στούντιο που αυτοί ηχογραφούσαν τις εξαιρετικές μουσικές τους. (για λεπτομέρειες δείτε εδώ)
Βολική επιλογή για την Ακαδημία αλλά εγώ δεν θα ακολουθήσω γιατί απλά δεν ενθουσιάστηκα. Αν παρ’ ελπίδα κερδίσει όμως δεν θα λυπηθώ γιατί έχω περάσει αρκετά μελαγχολικά απογεύματα ακούγοντας τις μουσικές του Νιούμαν
ΧΑΒΙΕ ΝΑΒΑΡΡΕΤΕ - ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑ
Ο ένας εκ των δύο πρωτάρηδων φέτος στην κατηγορία. Και πιο συγκεκριμένα ο άνθρωπος που ήρθε από το πουθενά. Χωρίς αξιόλογη φιλμογραφία, χωρίς καμία σύσταση ή ψίθυρο ο Ισπανός συνθέτης από την Αραγωνία αποτελεί πρόταση της Ακαδημίας προς άπαντες τους σαουντρακ-μανιακους. Θα μου πείτε ότι πριν λέγαμε ότι η Ακαδημία δεν τολμά και τα σχετικά. Ναι αλλά ξέρει να εκτιμά κάτι που δεν το προσέχουν οι άλλοι. Και έτσι συνέβη και τώρα.
Η μουσική του Ναβαρρετε δεν κρύβει κάποια φοβερή καινοτομία για τα αυτάκια της πολυπληθούς οικογένειας των σαουντρακς. Και εδώ έχουμε έναν (αυτοδίδακτο) ατμοσφαιρικό συνθέτη που μέσα στις παρτιτούρες του αποτίει έναν φόρο τιμής στα είδωλα της μουσικής κινηματογραφικής Αμερικής που έχουν κάνει αντίστοιχα δείγματα δουλειάς. Η λειτουργία της μουσικής του στις εικόνες του Ντελ Τόρο άψογη. Δεν ασχολείται τόσο με τους ήρωες όσο με την ψυχοσύνθεση της εικόνας και της ατμόσφαιρας. Άλλοτε απαλά και άλλοτε με ένταση ο Ναβαρρέτε ντύνει το πολιτικό παραμύθι του ΠΑΝΑ κατά τρόπο υπέροχο. Συνοδεύει τα πλάνα, δεν τα καβαλάει και δεν φωνάζει «προσέξτε με». του δίνω πόντους αν και πρωτάρης. Παντως χάσει-κερδίσει ο ΧΑβιέ μάλλον ήρθε για να μείνει και μην σας κάνει εντύπωσει αν συνθέσει το σάουντρακ κάποιου επικ φιλμ τύπου ΧΟΜΠΙΤ
ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΝΤΕΣΠΛΑ – Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ
Για μένα είναι το φαβορί της κατηγορίας. Και φέτος παίρνει το βάπτισμα του πυρός στα Όσκαρ. Έχει ήδη κερδίσει την Σφαίρα για το PAINTED VEIL, μουσική εξίσου υπέροχη. Μιλάμε για έναν μουσικό με άριστη κατάρτιση και γνώση του χώρου. Αν δεν υπήρχε η ιστορία του σινεμά ο Ντεσπλά θα ήταν ένας μοντέρνος Μότσαρτ, χωρίς ίχνος υπερβολής. Η μουσική του για την ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ του Φριαρς δεν αποτελεί κάποιο έπος όμως είναι υποδειγματική και απόλυτα δημιουργική στην λειτουργία του να συνοδεύει εικόνες.
Εδώ έχουμε την περίπτωση ενός συνθέτη που δεν ακολουθεί μόνο την ατμόσφαιρα αλλά πολλές φορές συμβάλει με τις συνθέσεις του στην αποδοχή των ηρώων από τον θεατή. Με μια υπέροχη ορχήστρα (η Συμφωνική του Λονδίνου) ο Ντεσπλά δημιουργεί μια αριστοκρατική, ευγενική μουσική αντάξια μιας ιστορίας που αφορά μια βασίλισσα και δη την συγκεκριμένη. Παράλληλα γίνεται σκεφτικός, μελαγχολικός, προσπαθεί να κάνει νεωτερισμούς αλλά πολύ κομψά και ραφιναρισμένα ώστε να μην θίγει σε τίποτα το «βασιλικό φιλμικό πρώτοκολλο». Πολύ περισσότερο άξιος θαυμασμού γιατί αυτός ένας Γάλλος ακολουθεί πολύ καθαρά ιδιώματα και μουσικές εκφράσεις που ένας Βρετανός θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει. Όπως είπα στην αρχή ο συνθέτης αυτός έχει κάνει και καλύτερα σαουντρακ. Ξεκινήστε από την «Γέννηση» και φτάστε στην «Συριάνα». Όμως εδώ έχει την ευκαιρία του και είθε να κερδίσει!
ΓΟΥΣΤΑΒΟ ΣΑΝΤΑΟΛΑΓΙΑ –ΒΑΒΕΛ
Εδώ έχουμε ένα από τα καλύτερα σάουντρακ της χρονιάς. Μια κανονική εγκυκλοπαίδεια ήχων από όλον τον κόσμο. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Όμως εμείς θα μιλήσουμε μόνο για την μουσική του Αργεντινού συνθέτη στην ταινία του Ιναρίτου και όχι για τ υπόλοιπο σάουντρακ. Οι δύο κύριοι τείνουν να γίνουν ένα από τα καλύτερα κινηματογραφικά δίδυμα της νεότερης εποχής. Αμορες Πέρος, 21 γραμμάρια και τώρα Βαβέλ. Πέρυσι ο Σανταολάγια κατάφερε να κερδίσει με την πρώτη το Όσκαρ μουσικής με την υπέροχη δουλειά του στο «ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΜΠΡΟΚΜΠΑΚ ΜΑΟΥΝΤΕΝ». Φέτος επανήλθε απλά για να βεβαιώσει τους πάντες ότι θα συνεχίσει να γράφει μουσική του σινεμά. Και μάλιστα καλή μουσική.
Εδώ ο Σανταολάγια πέρα από την γνωστή αδυναμία του στην κομψή λιτότητα του ήχου και στην αιώνια πίστη του στον ήχο της κιθάρας κάνει ένα μουλτι-εθνικ σκορ που αγγίζει τις ευαισθησίες τριών διαφορετικών σημείων του πλανήτη. Πρώτα πάει Μεξικό. Καλά κανένας ενθουσιασμός εδώ, έλα Γουστάβο να σου δείξω τα αμπελοχώραφα σου. Μαρόκο και Ιαπωνία όμως τα καταφέρνει εκπληκτικά. Δανειζόμενος το ηχόχρωμα και την αίσθηση της μουσικής παράδοσης του κάθε τόπου δημιουργεί ένα παζλ συναισθημάτων και ήχων υπέροχο. Και φυσικά με τις κιθάρες του ενώνει σε μια οικουμενική μουσική «εικόνα» τους ήρωες της ταινίας. Μόνο μια ένσταση έχω. Αυτή η συνεχής χρήση στις μουσικές που γράφει του ίδιου μουσικού μοτίβου, του «Ιγκουασού», γνωστή μελωδία του Σανταολάγια εδώ και μια δεκαετία στους μυημένους της μουσικής του δεν προσθέτει απολύτως τίποτα. Είναι μια μελωδία που έχουμε ακούσει σε 2 ταινίες του Μαικλ Μαν (INSIDER και COLLATERAL) και καταξίωσε τον Σανταολάγια. Θα μπορέσει να επαναλάβει το περσινό κατόρθωμα? Δεν το γνωρίζω ξεκάθαρα. Όμως δεν έχει και σημασία γιατί ήδη ο συνθέτης αυτός θεωρείται σπουδαίος στη νέα global εποχή του Χόλυγουντ
Η σειρά των φαβορί:
1. ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΝΤΕΣΠΛΑ
2. ΧΑΒΙΕ ΝΑΒΑΡΕΤΕ
3. ΓΟΥΣΤΑΒΟ ΣΑΝΤΑΟΛAΓΙΑ
4. ΤΟΜΑΣ ΝΙΟΥΜΑΝ
5. ΦΙΛΙΠ ΓΚΛΑΣ
ΦΙΛΙΠ ΓΚΛΑΣ – ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΣΚΑΝΔΑΛΟΥΥπό προϋποθέσεις ο Γκλάς θα μπορούσε να είναι ο νικητής του βραβείου φέτος. Ήταν 2002 όταν η Ακαδημία δεν του έδωσε το Όσκαρ για την εξαιρετική μουσική στις ώρες του Στηβεν Νταλντρι. Τότε κέρδισε ο Ελλιοτ Γκοτενταλ για την υπέροχη δουλειά του στην ΦΡΙΝΤΑ. Ο Γκλας είχε προταθεί το 1997 για πρώτη φορά για την εργασία του πάνω στο ΚΟΥΝΤΟΥΝ του Μ. Σκορτσέζε. Και μέσα σε όλα έχει κερδίσει μια Χρυσή Σφαίρα για το ΤΡΟΥΜΑΝ ΣΩΟΥ. Το Ημερολόγιο είναι λοιπόν η τρίτη φορά που δοκιμαστεί στον στίβο των Όσκαρ.
Το μουσικό ύφος του είναι λίγο πολύ γνωστό και έχει πολλούς φαν στη χώρα μας ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Λιτός, περιεκτικός, υποβλητικός, ξέρει να μπαίνει στην ψυχολογία των καταστάσεων που βλέπει στην οθόνη. Είναι μια καθαρά ψυχαναλυτική διαδικασία, παιχνίδι που του αρέσει να παρουσιάζει στον ήχο του χωρίς όμως να γίνεται βαρετός ή να νιώθεις την επανάληψη. Εδώ επιπλέον έχει την ευκαιρία να μην ασχολείται με ένα απλό δραματικό θέμα αλλά με ένα ψυχολογικό δράμα καταστάσεων που του δίνει την δυνατότητα να κάνει όσα ήδη είπαμε. Από τις καλύτερες εργασίες του Γκλας σίγουρα, που επιστρέφει με πολύ όρεξη και μακάρι να κάνει την έκπληξη!
ΤΟΜΑΣ ΝΙΟΥΜΑΝ – Ο ΚΑΛΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣΔεν έχω δει την ταινία και έτσι θα κρίνω με καθαρά ακουστικά κριτήρια. Έχει συνολικά 7 υποψηφιότητες από το 1994 και μέχρι σήμερα. Μικρές Κυρίες, Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χεηγουωρθ, Ταραγμένοι ήρωες, Αμέρικαν Μπιούτι, Ο δρόμος προς την απώλεια, Ψάχνοντας το Νέμο, Λέμονυ Σνικετ και εσχάτως ο Καλός Γερμανός. Αν υπήρχε περίπτωση να του δώσω εγώ το χρυσό αγαλματάκι που δεν έχει πάρει μέχρι τώρα νομίζω πως τα σκορ του για την Ριτα Χεηγουωρθ και το Αμερικαν Μπιουτι είναι οι ιδανικές περιπτώσεις αλλά ήταν διαφορετικές οι επιθυμίες της Ακαδημίας σε αμφότερες τις περιπτώσεις και η ιστορία ως γνωστόν δεν γράφεται με τα αν.
Με τον Σοντερμπεργκ ο Νιούμαν έχει ξανασυνεργαστεί στο παρελθόν με διαφορετικές συνθήκες (ΕΡΙΝ ΜΠΡΟΚΟΒΙΤΣ). Και επίσης ο Νιούμαν έχει ξαναγράψει μουσική για νεονουαρ και έχει προταθεί κιόλας (Ο δρόμος προς την απώλεια - 2002). Εδώ λοιπόν αναπάραγει για άλλη μια φορά το γνώριμο ατμοσφαιρικό μελωδικό και σκοτεινό δραματικό ύφος του. Οι περισσότερες κριτικές δεν ξεχωρίζουν και πάρα πολλά σε αυτή την ταινία (που δεν ξέρουμε αν θα πάρει και διανομή στην Ελλάδα με την κακή πορεία της στο εξωτερικό) πέρα από την φωτογραφία και το ύφος της αλλά και την μουσική του Νιούμαν. Τίποτα ιδιαίτερο για να τρελαθείς μαζί του αλλά μια πολύ καλή και υπεύθυνη δουλειά από έναν συνθέτη που ξέρει την δουλειά του.
Σε ότι αφορά την μουσική η Ακαδημία δεν φημίζεται για το προοδευτικό της γούστο και συχνά πυκνά αρέσκεται στο να βραβεύει συντηρητικές και γνωστές φόρμες μουσικής προκειμένου να αποφύγει τα ρίσκα και τους κινδύνους μιας αιρετικής επιλογής. Έτσι εδώ έχει την ευκαιρία να αφουγκραστεί τον ήχο μιας κλασσικής εποχής, στην οποία μεγαλούργησαν συνθέτες όπως ο Μικλος Ροζα, ο Μπερναρ Χερμαν και ο Φραντς Γουαξμαν, όλοι άριστοι γνώστες της σκοτεινής ατμόσφαιρας του νουαρ, σύνθετες που ο Νιούμαν γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα πολύ απλά γιατί γεννήθηκε και μεγάλωσε στους ίδιους δρόμους και στα ίδια στούντιο που αυτοί ηχογραφούσαν τις εξαιρετικές μουσικές τους. (για λεπτομέρειες δείτε εδώ)
Βολική επιλογή για την Ακαδημία αλλά εγώ δεν θα ακολουθήσω γιατί απλά δεν ενθουσιάστηκα. Αν παρ’ ελπίδα κερδίσει όμως δεν θα λυπηθώ γιατί έχω περάσει αρκετά μελαγχολικά απογεύματα ακούγοντας τις μουσικές του Νιούμαν
ΧΑΒΙΕ ΝΑΒΑΡΡΕΤΕ - ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΟ ένας εκ των δύο πρωτάρηδων φέτος στην κατηγορία. Και πιο συγκεκριμένα ο άνθρωπος που ήρθε από το πουθενά. Χωρίς αξιόλογη φιλμογραφία, χωρίς καμία σύσταση ή ψίθυρο ο Ισπανός συνθέτης από την Αραγωνία αποτελεί πρόταση της Ακαδημίας προς άπαντες τους σαουντρακ-μανιακους. Θα μου πείτε ότι πριν λέγαμε ότι η Ακαδημία δεν τολμά και τα σχετικά. Ναι αλλά ξέρει να εκτιμά κάτι που δεν το προσέχουν οι άλλοι. Και έτσι συνέβη και τώρα.
Η μουσική του Ναβαρρετε δεν κρύβει κάποια φοβερή καινοτομία για τα αυτάκια της πολυπληθούς οικογένειας των σαουντρακς. Και εδώ έχουμε έναν (αυτοδίδακτο) ατμοσφαιρικό συνθέτη που μέσα στις παρτιτούρες του αποτίει έναν φόρο τιμής στα είδωλα της μουσικής κινηματογραφικής Αμερικής που έχουν κάνει αντίστοιχα δείγματα δουλειάς. Η λειτουργία της μουσικής του στις εικόνες του Ντελ Τόρο άψογη. Δεν ασχολείται τόσο με τους ήρωες όσο με την ψυχοσύνθεση της εικόνας και της ατμόσφαιρας. Άλλοτε απαλά και άλλοτε με ένταση ο Ναβαρρέτε ντύνει το πολιτικό παραμύθι του ΠΑΝΑ κατά τρόπο υπέροχο. Συνοδεύει τα πλάνα, δεν τα καβαλάει και δεν φωνάζει «προσέξτε με». του δίνω πόντους αν και πρωτάρης. Παντως χάσει-κερδίσει ο ΧΑβιέ μάλλον ήρθε για να μείνει και μην σας κάνει εντύπωσει αν συνθέσει το σάουντρακ κάποιου επικ φιλμ τύπου ΧΟΜΠΙΤ
ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΝΤΕΣΠΛΑ – Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΓια μένα είναι το φαβορί της κατηγορίας. Και φέτος παίρνει το βάπτισμα του πυρός στα Όσκαρ. Έχει ήδη κερδίσει την Σφαίρα για το PAINTED VEIL, μουσική εξίσου υπέροχη. Μιλάμε για έναν μουσικό με άριστη κατάρτιση και γνώση του χώρου. Αν δεν υπήρχε η ιστορία του σινεμά ο Ντεσπλά θα ήταν ένας μοντέρνος Μότσαρτ, χωρίς ίχνος υπερβολής. Η μουσική του για την ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ του Φριαρς δεν αποτελεί κάποιο έπος όμως είναι υποδειγματική και απόλυτα δημιουργική στην λειτουργία του να συνοδεύει εικόνες.
Εδώ έχουμε την περίπτωση ενός συνθέτη που δεν ακολουθεί μόνο την ατμόσφαιρα αλλά πολλές φορές συμβάλει με τις συνθέσεις του στην αποδοχή των ηρώων από τον θεατή. Με μια υπέροχη ορχήστρα (η Συμφωνική του Λονδίνου) ο Ντεσπλά δημιουργεί μια αριστοκρατική, ευγενική μουσική αντάξια μιας ιστορίας που αφορά μια βασίλισσα και δη την συγκεκριμένη. Παράλληλα γίνεται σκεφτικός, μελαγχολικός, προσπαθεί να κάνει νεωτερισμούς αλλά πολύ κομψά και ραφιναρισμένα ώστε να μην θίγει σε τίποτα το «βασιλικό φιλμικό πρώτοκολλο». Πολύ περισσότερο άξιος θαυμασμού γιατί αυτός ένας Γάλλος ακολουθεί πολύ καθαρά ιδιώματα και μουσικές εκφράσεις που ένας Βρετανός θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει. Όπως είπα στην αρχή ο συνθέτης αυτός έχει κάνει και καλύτερα σαουντρακ. Ξεκινήστε από την «Γέννηση» και φτάστε στην «Συριάνα». Όμως εδώ έχει την ευκαιρία του και είθε να κερδίσει!
ΓΟΥΣΤΑΒΟ ΣΑΝΤΑΟΛΑΓΙΑ –ΒΑΒΕΛΕδώ έχουμε ένα από τα καλύτερα σάουντρακ της χρονιάς. Μια κανονική εγκυκλοπαίδεια ήχων από όλον τον κόσμο. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. Όμως εμείς θα μιλήσουμε μόνο για την μουσική του Αργεντινού συνθέτη στην ταινία του Ιναρίτου και όχι για τ υπόλοιπο σάουντρακ. Οι δύο κύριοι τείνουν να γίνουν ένα από τα καλύτερα κινηματογραφικά δίδυμα της νεότερης εποχής. Αμορες Πέρος, 21 γραμμάρια και τώρα Βαβέλ. Πέρυσι ο Σανταολάγια κατάφερε να κερδίσει με την πρώτη το Όσκαρ μουσικής με την υπέροχη δουλειά του στο «ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΜΠΡΟΚΜΠΑΚ ΜΑΟΥΝΤΕΝ». Φέτος επανήλθε απλά για να βεβαιώσει τους πάντες ότι θα συνεχίσει να γράφει μουσική του σινεμά. Και μάλιστα καλή μουσική.
Εδώ ο Σανταολάγια πέρα από την γνωστή αδυναμία του στην κομψή λιτότητα του ήχου και στην αιώνια πίστη του στον ήχο της κιθάρας κάνει ένα μουλτι-εθνικ σκορ που αγγίζει τις ευαισθησίες τριών διαφορετικών σημείων του πλανήτη. Πρώτα πάει Μεξικό. Καλά κανένας ενθουσιασμός εδώ, έλα Γουστάβο να σου δείξω τα αμπελοχώραφα σου. Μαρόκο και Ιαπωνία όμως τα καταφέρνει εκπληκτικά. Δανειζόμενος το ηχόχρωμα και την αίσθηση της μουσικής παράδοσης του κάθε τόπου δημιουργεί ένα παζλ συναισθημάτων και ήχων υπέροχο. Και φυσικά με τις κιθάρες του ενώνει σε μια οικουμενική μουσική «εικόνα» τους ήρωες της ταινίας. Μόνο μια ένσταση έχω. Αυτή η συνεχής χρήση στις μουσικές που γράφει του ίδιου μουσικού μοτίβου, του «Ιγκουασού», γνωστή μελωδία του Σανταολάγια εδώ και μια δεκαετία στους μυημένους της μουσικής του δεν προσθέτει απολύτως τίποτα. Είναι μια μελωδία που έχουμε ακούσει σε 2 ταινίες του Μαικλ Μαν (INSIDER και COLLATERAL) και καταξίωσε τον Σανταολάγια. Θα μπορέσει να επαναλάβει το περσινό κατόρθωμα? Δεν το γνωρίζω ξεκάθαρα. Όμως δεν έχει και σημασία γιατί ήδη ο συνθέτης αυτός θεωρείται σπουδαίος στη νέα global εποχή του Χόλυγουντ
Η σειρά των φαβορί:
1. ΑΛΕΞΑΝΤΡ ΝΤΕΣΠΛΑ
2. ΧΑΒΙΕ ΝΑΒΑΡΕΤΕ
3. ΓΟΥΣΤΑΒΟ ΣΑΝΤΑΟΛAΓΙΑ
4. ΤΟΜΑΣ ΝΙΟΥΜΑΝ
5. ΦΙΛΙΠ ΓΚΛΑΣ
Σχόλια
Φυσικά για το θέμα του άρθρου σου δεν έχω ιδέα! είναι πολύ προχωρημένο για μένα.
Διάβασα όμως στο προφίλ σου ότι σου άρεσε το 'ημερολόγια μοτοσικλέτας'. Το λάτρεψα! Όποτε το βλέπεις δεν σου έρχεται να πάρεις μια μηχανή κ να ξεκινήσεις ένα ατέλειωτο on the road!