Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΑΛΛΙΩΣ

Η Οδός Ερνέστου Εμπράρ φωτισμένη με ένα τελείως διαφορετικό τρόπο.
Ο σπουδαίος αρχιτέκτονας που διαμόρφωσε
ένα σχέδιο ρυμοτομίας που ενώνει Σειχ Σου και Θερμαϊκό.
Ωστόσο μόλις ένα στενάκι στα Άνω Λαδάδικα βρέθηκε για να τιμηθεί...

Κάτι γίνεται στην Θεσσαλονίκη. Εκδηλώσεις όπως αυτή που παρουσίασε το περιοδικό Παράλλαξη αυτό το Σαββατοκύριακο στην Θεσσαλονίκη οπωσδήποτε φανερώνουν την γενικότερη ζύμωση και το αίτημα για κάτι καινούργιο στην πόλη μετά από 25 χρόνια συντήρησης. Δεν ξέρω αν αυτό θα εκφραστεί με κάποιο τρόπο στις δημοτικές εκλογές αλλά όλοι πλέον καταλαβαίνουμε πως για να λειτουργήσει αυτή η πόλη πρέπει να γίνουν κάποια αυτονοητα πράγματα, που δυστυχώς δεν γίνονται κατανοητά από τους ανθρώπους που θα έπρεπε να τα κατανοήσουν.

Φυσικά δεν είναι τυχαίο πως σε αυτό το δίημερο που λειτουργεί ως μια εναλλακτική πρόταση είχαν θέση ομάδες που με την δράση τους δημιουργούν έναν γόνιμο διάλογο τα τελευταία 2-3 χρόνια, θέτουν τον προβληματισμό τους για όσα γίνονται και αναδεικνύουν ιδέες όπως της αλληλεγγύης, του εθελοντισμού έναντι του ατομισμού που ισοπεδώνει τα πάντα. Και φυσικά είναι θεατρικές και μουσικές ομάδες και σχήματα, οργανισμοί αλλά και ιδιώτες επιχειρηματίες, δημιουργικά σχήματα και μονάδες που πρόσφεραν το έργο τους.

Το τελευταίο διάστημα μια σειρά από κινήσεις πολιτών και προβληματισμού έχουν σχηματιστεί και αναπτύσουν έναν διάλογο γύρω από το που πάει η πόλη, που έχει βαλτώσει και χάνει τις ευκαιρίες με το κουτάλι. Σε λίγο καιρό θα γιορτάσει τα 100χρονα από το 1912 και την απελευθέρωση και πάλι δεν υπάρχει τίποτα που να διαμορφώνει κεντρικά μια προοπτική. Μόνο προτάσεις για παράτες και γιορτές που την επόμενη μέρα το πρωί θα έχουν κιόλας ξεχαστεί, όπως συνέβη το 1985 και το 1997, χρονιές ορόσημο για την πόλη μα που δεν άφησαν κάτι δυναμικό να θυμόμαστε.

Η Φιλαρμονική Αμπελοκήπων σε μελωδίες των Μπητλς
και άλλα γνωστά μουσικά θέματα στην Στοά Αγίου Μηνά

Υπάρχει όμως διάθεση ανάγνωσης του αιτήματος για κάτι καινούργιο. Η ομάδα της Παράλλαξης κατάφερε αυτό το Σαββατοκύριακο αυτό που κεντρικοί θεσμοί όπως ο Δήμος και η Νομαρχία δεν κατόρθωσαν. Ακόμη και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου τον περασμένο Νοέμβρη δεν κατόρθωσε να συγκεντρώσει με την γραφειοκρατεία (καταθέστε πρόταση) και την βαριεστημένη, νωθρή επιθυμία του περισσότερο για κόκκινα χαλιά αυτό το κύμα ενθουσιασμού και προσφοράς. Το τελευταίο δίημερο μίλησε η ιστορία της Θεσσαλονίκης, δόθηκε έμφαση στο παρόν της, στα δημιουργικά μυαλά της και λειτούργησε εκφραστικά το μέλλον της, οι νέοι ανθρωποι της. Δόθηκε μια πρόταση για το τι μπορεί να γίνει στον δημόσιο χώρο, που ανήκει σε όλους και μπορεί να αναδειχθεί και δημιουργήσει μικρά πολλαπλά οφέλη. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι και οι ομάδες και οι οργανώσεις συνεργάστηκαν για πρώτη φορά σε μια κοινή προσπάθεια. Και μάζεψαν πλήθος κόσμου στις εκδηλώσεις, στα δρώμενα και στις παρεμβάσεις τους. Και μας έκαναν να δούμε την πόλη αλλιώς.

Και έτσι υπήρξε κόσμος που ένιωσε το ρυθμό, την δυναμική και τον ενθουσιασμό της προσπάθειας. Κατεβαίνοντας στην Βαλαωρίτου σε ένα street party που καιρό είχαμε να δούμε στην Θεσσαλονίκη ένιωσα έναν ξέφρενο ενθουσιασμό, μια πρωτόγνωρη δεκτικότητα για αυτό που γίνονταν από φίλους, γνωστούς αλλά και άγνωστους μου περαστικούς. Το ίδιο ένιωσα και στην εκδήλωση που έγινε στην Αγίου Μηνά και στην Εμπράρ, στα Άνω Λαδάδικα. Η ανταπόκριση υπήρξε μεγάλη και ίσως η προσπάθεια αξίζει να επαναληφθεί και να αναδείξει ακόμη περισσότερες δυνάμεις αυτής της πόλης με την ίδια πρωτοτυπία και το ψάξιμο στις κρυφές γωνιές της ιστορίας όπως το στενάκι της Όδου Εμπράρ και της Αγίου Μηνά. Και να γίνει πραγματικά όλη η πόλη μια παρέα όπως αυτό το δίημερο!

Οι Prefabricated Quartet σκίζουν τα νερά
και δίνουν μια διαφορετικη συναυλία.
Το όνομα του πλοίου συμπτωματικά Ευρώπη...

ΥΓ: Με εντυπωσιάζει που η πρόταση της Παράλλαξης στόχευσε με τις σπουδαίοτερες παρεμβάσεις του το κέντρο της πόλης και μάλιστα σε μια γωνιά του που ξαναδιαμορφώνεται τα τελευταία 3-4 χρόνια. Μια ιστορική περιοχή που εκτείνεται από την Βαλαωρίτου και την Συγγρού και καταλήγει στην Πλ. Ελευθερίας. Στην περιοχή αυτή άλλοτε υπήρχε έντονη εμπορική δραστηριότητα ενώ τα βράδια ο αγοραίος έρωτας έβρισκε ένα κομμάτι του εαυτού του. Σήμερα ξεφυτρώνουν το ένα μπαράκι πίσω απ' το άλλο. Κάποιοι λένε ότι η ιστόρια με τα Λαδάδικα των 90ς ζωντανεύει. Ακούω πως επιχειρηματίες ενδιαφέρονται για περισσότερες επενδύσεις στην περιοχή αν και το ιδιοκτησιακό ιστορικό τους κρυβει μια παράδοξη ιστορία σε αυτά τα κτήρια, παράδοξη όσο και η ιστορία της πόλης τα τελευταία 100 χρόνια με πολέμους, προσφυγιές, αίμα και δάκρυα, μόχθο αλλά και κοσμοπολιτισμό. Το πως θα εξελιχθεί η περιοχή τελικά είναι άγνωστο. Αλλά σε κάθε περίπτωση το μέλλον φαίνεται να είναι το παρελθόν και να ετοιμάζεται στο παρόν. Και η Θεσσαλονίκη θα προχωρήσει. Μπράβο στην Παράλλαξη και στην όμαδα του διημέρου που φώτισαν αυτή την ιστορία και μας έκαναν να την ψηλαφίσουμε!