ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΠΟΥ ΛΕΓΕΤΑΙ ΕΛΛΗ ΛΑΜΠΕΤΗ - ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ

Είδα την Ελλη Λαμπέτη ένα βράδυ στην Ακρόπολη. Φορούσε ένα πλουμιστό εντυπωσιακό φόρεμα και κοιτούσε το άπειρο. Το βλέμμα της ήταν χαμένο στα αστέρια. Η όψη της γλυκιά, η παρουσία της γέμιζε με φως τα πάντα γύρω της.

- Τι κοιτάτε? την ρώτησα
- Τίποτα. μου απάντησε και γύρισε το βλέμμα της πάλι προς το άπειρο.

Για μια στιγμή σάστισα μα πήρα και πάλι θάρρος

- Είστε ρομαντική? Το αισθάνομαι. Και εγώ το ίδιο. Μπορώ να μετράω τα αστρικά σώματα και τις κινήσεις του ουρανού ώρες ολόκληρες...

Ήταν αλήθεια ή ζούσα μέσα σε ασπρόμαυρη ταινία? Δεν αποκρίθηκε αν και πλησίασα επικίνδυνα κοντά της. Η υφή του φορέματος ήταν τόσο απαλή, αληθινό βελούδο. Τότε δεν ξέρω πως μου ήρθε αλλά της είπατο εξής:

- Δεν ξέρω πως το σκέφτεστε αλλά ο Σαίξπηρ έλεγε πως όλος ο κόσμος είναι μια σκηνή. Θα έλεγα πως είναι σαν ένα λαχείο, μια κάλπικη λίρα στην βασιλόπιτα, ένα ωραίο αλλά τελευταίο ψέμα που λέμε στον εαυτό μας...

Σιωπηλή έδειξε να αποκρίνεται καταφατικά σε ότι της έλεγα. Χαμογέλασε πολύ γλυκά, έκανε μια κλινηση παίρνοντας απόσταση και ως δια μαγείας χάθηκε στον ορίζοντα. Σάστισα ξανά. Αλήθεια τι ήταν όλο αυτό? Μια ακόμα παράσταση? Ή απλά ένα παιχνίδι του μυαλού? Δεν ξέρω τι να πω...

Αποσπάσματα από την θεατρική και κινηματογραφική πορεία της Έλλης Λαμπέτη σήμερα στις 17.00 στην εκπομπή. Το ημερολόγιο έγραφε 3 Σεπτεμβρίου 1983 όταν έφυγε. Και απο τότε ζει πάντα μέσα μας...