LOVE THOUGHTS OF PAST SUMMERTIME

Σε εσένα που δεν θα το διαβάσεις ποτέ

Έβαλε στο στέρεο εκείνο το cd με τα γαλλικά τραγούδια. Χαμήλωσε τα φώτα και πλησίασε το κρεβάτι. "Κάνεις ατμόσφαιρα?" την ρώτησε με ένα πονηρό χαμόγελο κοιτώντας την στα μάτια. Του χαμογέλασε και του είπε αινιγματικά "Μπορεί ναι, μπορεί και όχι". Γέλασαν και έπεσαν ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Ήταν ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ και η φωνή του Τζο Ντασέν γέμιζε το δωμάτιο με μια ιδιαίτερη ένταση. Φιλήθηκαν. Άγγιζαν ο ένας τον άλλον με μια δίψα για εξερεύνηση, για ψάξιμο της σάρκας. Της σάρκας που αποκτούσε μια γλυκιά γεύση.

Η μυρωδιά της ήταν τόσο υπέροχη! Ένα ακριβό άρωμα, τοποθετημένο με εκείνη την γυναικεία μελέτη στα σωστά σημεία που αναστατώνουν την όσφρηση. Ρουφούσε αυτή την μυρωδιά σαν ευλογία, σαν ευωδία θεική που για μια φορά άγγιζε την μύτη του. Την ένιωθε να αναστενάζει γλυκά. Η ανάσα της βάραινε. Το κορμί της υπνωτιζόταν. Έλυσε την ζώνη της και αφέθηκε στο μεθυστικό ταξίδι που της έταζε για αυτές τις στιγμές. Το μόνο που σκεφτόταν να του δοθεί, να γίνει δικιά του, να απολαύσει σταλιά - σταλιά ότι της δινόταν...

Η φωνή του Ντασέν ξαφνικά χάθηκε. "Πάλι όνειρο?" Γύρισε το βλέμμα του και κοίταξε τον ουρανό. Ήταν γαλάζιος και ο ήλιος έλαμπε. Εκείνη δεν υπήρχε. Ήξερε πως πια δεν μπορούσε να υπάρξει. Ο ταξιτζής που τον έφερε στο σοβαρό επαγγελματικό ραντεβού του όμως του θύμησε με κάποιο τρόπο εκείνην. Ο Τζο Ντασέν με εκείνο το ολόιδιο τραγούδι του ήταν το σάουντρακ αυτής της κούρσας ενώ ο ο οδηγός του έλεγε για τα μύστηρια της ζωής - ανάμεσα τους και για το μέγα μυστήριο: τις γυναίκες. "Διάολε!", σκέφτηκε, "μερικά τραγούδια έχουν σαν σκοπό να σε τσακίζουν". Χαμογέλασε με έναν ελαφρύ σαρκασμό και ανέβηκε τα σκαλιά. Άλλη μια δύσκολη μέρα ξεκινούσε. Μα εκείνη δεν ήταν πια εδώ. Την έχασε. Και τώρα πια προσπαθούσε να την "εγκλωβίσει" σε κάποιο ντουλαπάκι της μνήμης. Μάταια... Μάταια?