ΓΙΑΤΙ ΝΑ (ΜΗΝ) ΠΑΤΕ ΣΤΟΝ ΟΡΕΣΤΗ ΤΟΥ ΚΘΒΕ

(Στην φώτο:

"Βαστάτε Άμις τα άλογα"

Η Λύδια Φωτοπούλου συγκρατείται από τον Χορό της παράστασης του ΚΘΒΕ "Ορέστης" για να ανταπεξέλθει στις - ανυπέρβλητες- δυσκολίες της παράστασης)

ΦΟΒΟΥ ΤΟΝ ΤΑΞΙΤΖΗ...

Με είχαν προιδεάσει αλλά αδυνατούσα να το κατανοήσω. "Υπερβολές" σκέφτηκα και πήρα την απόφαση. Ντύθηκα και πήγα. Ο ταξιτζής βέβαια έπαθε 100 εγκεφαλικά μόλις άκουσε τον προορισμό αλλά το πήρε απόφαση και ξεκίνησε. Αλήθεια γιατί όταν τους λες "Θέατρο Δάσους" το βλέπουν σαν αγγαρεία? Αφού στο κάτω κάτω μισθώνω την κούρσα για να με πάει όπου γουστάρω ρε γαμώτη μου!

Κάποια στιγμή - και αφού πήγαν τζάμπα οι φόβοι του ταξιτζή ότι θα τον φάει η μαύρη κίνηση και το τραφικ στον Κέδρινο Λόφο - φτάσαμε. Δεν είχε πολύ κόσμο. Παρασκεύη γαρ. Μεταξύ μας και εγώ άμα είχα μια ρόδα θα πήγαινα στην Χαλκιδική. Βουτιές και δροσιστικά ποτά την ημέρα, στον Λόφο της Σάνης τα βραδάκια για απολαυστική τζαζ (στην Σάνη έχει το Jazz on the hill αυτό το 3ημερο με καλεσμένους τον αφρό της κουβανέζικης εθνοτζαζ).

Ωστόσο με βάση την λογική και τα γεγονότα η απόφαση είχε παρθεί. Παρασκεύη βράδυ στο Θέατρο Δάσους για να παρακολουθήσουμε τη καλοκαιρινή παράσταση του ΚΘΒΕ, τον "Ορέστη" του Ευρυπίδη.

ΑΝΩ - ΚΑΤΩ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Ο Σλόμπονταν Ουνκόφσκι, ο σκηνοθέτης της παράστασης, είχε ήδη κάποιες περγαμηνές μέσα από την συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο. Το βιογραφικό του είναι ακόμη ελκυστικότερο όταν διαβάζεις ότι έξι μήνες του χρόνου βρίσκεται στην Αμερική και έξι στα Σκόπια (την ιδιαίτερη πατρίδα του). Αυτή η καταγωγή ήταν που τράβηξε την προσοχή. "Θα έρθει και θα μας λέει μαλακίες για Μακεδονίες και τα ρέστα", σκέφτηκαν κάποιοι. Τελοσπάντων ο Ουνκόφσκι είχε την φήμη του νεωτεριστή και της μοντέρνας ανάγνωσης και σκηνοθεσίας κλασσικών έργων και αυτό αποτέλεσε ενδιαφέρον στοιχείο για παράσταση του ΚΘΒΕ, που τα τελευταία χρόνια η βαρεμάρα και η κουλαμάρα πάει σύννεφο.

Ακόμη και ο θίασος ήταν ιντριγκαδόρικος σε μια πρώτη ανάγνωση: Λυδία Φωτοπούλου (Ηλέκτρα), Λάζαρος Γεωργακόπουλος (Ορέστης), Ναταλία Δραγούμη (Ελένη), Αλέκος Συσσοβίτης (Πυλάδης) μερικοί από τους ηθοποιούς της παράστασης.

Η ΚΡΙΤΙΚΗ

Κι όμως! Δεν πίστευα όσα έβλεπα στις δύο ώρες της παράστασης. Η προσέγγιση του Ουνκόφσκι ήταν εφιαλτική. Μια Ηλέκτρα χαμίνι από το Χάρλεμ, ένας Ορέστης μανιοκαταθλιπτικό τζάνκι, μια Ελένη με βλακεία αλά "Μαρία η Άσχημη". Τηλεοπτικούρες του κερατά, αμερικανικα γκαγκς του συρμού, βαλκανικό κιτς αλα Κουστουρίτσα, θέαμα του Μπόλυγουντ και κωμικές εκλάμψεις Βέγγου και Φραγκίσκου Μανέλη.

Ποιος του είπε αυτού του (απίστευτου) σκηνοθέτη ότι πρωτοπορία είναι να παρουσιάζεις τον Φρύγα δούλο της Ελένης σαν κομπαρσάκι από κωμικό μιούζικαλ του Μπόλιγουντ? Ποιος του είπε ότι οι σκηνές έντασης και σύγκρουσης μεταξύ Ορέστη και Μενέλαου πρέπει να θυμίζουν τους "Σκληρούς του Μαιάμι"? Ποιος του εξήγησε ότι ο Χορός θα είναι ανύπαρκτος - αφού δεν υπάρχουν χορικά, ούτε μουσική - και 20 μαθητούδια της σχολής του ΚΘΒΕ θα κάνουν κοινωνικό τουρισμό φορώντας κάθε βράδυ αυτά τα άθλια κουστούμια των Άμις (σημείωση: Δες εδώ τι εστί Αμις) ? Ποιος τον άφησε να νομίζει ότι ο απο μηχανής Θεός στο τέλος της παράστασης χαρίζει την κάθαρση μπαίνοντας στην σκηνή όπως μπαινει ο Σάκης Ρουβάς στο πλατό των βραβείων Αρίων? Ποιος του έδωσε την εντύπωση ότι ένα καθαρά ψυχολογικό και ψυχαναλυτικό έργο του σπουδαίου Ευριπίδη μπορεί να παρουσιαστεί σαν κακοστημένη σοβιετική παρωχημένη φαρσοκωμωδία (κοντολογίς σαν καρτούν Μπόλεκ και Λόλεκ με κουστούμια σαπουνόπερας και Μπόλυγουντ) προκαλώντας και σκορπίζοντας απλόχερα μειδιάματα και γέλια στους θεατές που δεν πίστευαν στα ματάκια τους με την κακοποίηση του κλασσικού κειμένου. Ακατανόητο σκηνικό, αδιάφορα κουστούμια, ανυπαρξία μουσικής που αντικαταστάθηκε από διάφορα ηχητικά εφέ. Τόσο άθλιο θέαμα φοβάμαι πως δεν έχω ξαναδει. Ακόμη και οι ερμηνείες των ηθοποιών βουτηγμένες μέσα σε αμηχανία. Ελαφρώς διασώζεται η Φωτοπούλου και κάποιες καλές στιγμές είχαν ο Ορέστης του Γεωργακόπουλου και ο Πυλάδης του Συσσοβίτη.

ΕΞΟΔΟΣ

Δεν έχω καμία αμφιβολία πως στην Επίδαυρο θα τρίβουν τα μάτια τους και θα τσιμπιούνται για να καταλάβουν αν ονειρεύονται με την δίωρη κιτς χοντροκοπιά του ΚΘΒΕ. Αλλά είναι κρίμα για μια θεατρική ιστορία σαν το Κρατικό που στο παρελθόν προκαλούσε ρίγη συγκίνησης και ουρές θεατών στα ταμεία για ένα εισητήριο να παρουσιάζει αυτό το συστηματικά κακό πρόσωπο και αυτή την απελπιστική μιζέρια στις παραστάσεις του. Λες και δεν έχει ηθοποιούς, λες και δεν έχει σκηνοθέτες, λες και έχει καταργηθεί η φαντασία.

Σε μια τελική ανάλυση αν θες να πας στον ΟΡΕΣΤΗ του ΚΘΒΕ ετοιμάσου για τρελά γέλια. Επιστράτευσε το χιούμορ σου βρε αδελφέ για να την βγάλεις καθαρή. Αλλιώς αν περιμένεις υψηλή θεατρική τέχνη...

ΥΓ : Υψηλή τέχνη είχαμε αντιθέτως στον αμερικάνικο θίασο του ΠΟΡΓΚΥ ΚΑΙ ΜΠΕΣ. Υπέροχη παράσταση όμως το κομμάτι της ελληνικής παραγωγής για το σκέλος της Θεσσαλονίκης έμπαζε από παντού. Κακός ήχος (η ηχητική εγκατάσταση μπούκωνε από την ορχήστρα και τις ψηλές νότες των ερμηνευτών σε σημείο που να μην ακούς τίποτα παρά θόρυβο), έλλειψη υπέρτιτλων (δεν είναι υποχρεωμένη η κυρά Κούλα από τους Αμπελόκηπους να πάρει το Lower για να καταλάβει "τι λένε αυτοί οι μαύροι στην σκηνή") και φυσικά λάθος επιλογή χώρου (Η Μονή Λαζαριστών ως ανοιχτός χώρος προσφέρεται ανετότατα για live συναυλίες αλλά όχι για θεάματα αυτού του είδους που έχουν άλλες απαιτήσεις και ανάγκες). Με άλλα λόγια? Μια τρύπα στο νερό!