Τρία χρόνια από τον Δεκέμβρη του Αλεξη

Πέρασαν 3 χρόνια απ' τον Δεκέμβρη του Αλέξη.
Κείμενο Νο1

 Τι έχασε ο 16χρονος Αλέξης σε αυτό το διάστημα? Έχασε την ευκαιρία να δει τους συμμαθητές του να βγαίνουν στο δρόμο για να διαμαρτυρηθούν. Η Ελλάδα του Αλεξη ήταν μια χώρα με νεοπλούτιστικη συμπεριφορά ολυμπιακών διαστάσεων, βαθιά πνιγμένη στα δάνεια και στις πιστωτικές μιας φενάκης. Έτσι λοιπόν ο Αλέξης δεν πρόλαβε να δει τους φίλους του να γίνονται η επόμενη γενια των 300 ευρώ και των επιδομάτων ανεργίας. Ούτε τη μητέρα του και όλες τις μητέρες και τους πατέρες μιας χώρας να μετρούν τις πιθανότητες μιας χρεοκοπίας. Μια χρεοκοπία Αλέξη που ξεκίνησε με τον άδικο θάνατο σου. Μια χρεοκοπία που ξεδιπλώθηκε και ένα χρόνο νωρίτερα με τις στάχτες μιας πυρκαγιάς που ο "Στρατηγός Άνεμος" έσπιρε. Μια χρεοκοπία που την βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας με να ξεριζώνει με βία όσα θέλήσαν να διεκδικήσουν οι συνομήλικοι σου εκείνο τον μελαγχολικό Δεκέμβρη αλλά και αργότερα όταν οι πλατειες μιας χώρας γέμισαν με αγανακτισμένους πολίτες. Μιλάω για τη φυσική και ιστορική συνέχεια Αλέξη...

Κείμενο Νο2

Ένα χρόνο μετά τα γεγονότα ο Αλκίνοος Ιωαννίδης έβγαλε ένα θαυμάσιο τραγουδι βγαλμένο μέσα από τις εικόνες εκείνου του Δεκέμβρη. Από τότε αυτό το τραγούδι μας κηνυγάει κάθε φορά που βλέπουμε μια αδικία. Όπως αυτό το Αλκίνοου Ιωαννίδη




Εδώ στην άσχημη πόλη που απτην ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπα ζητάει
Ολυμπιάδες
κι η χώρα ένα γραφείο τελετών
θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ
Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι
κι απτην Ομόνοια να πετάν δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
στο παράθυρο εικόνισμα άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό


Και ο Boy μιλάει με την Κατερίνα Γώγου στα στενά των Εξαρχείων εκεί που συνέβη το κακό




κοψε το χερι, κοψε το χερι, κοψε το χερι, κοψε το χερι, κοψε το χερι, κοψε το χερι, κοψε το χερι

μανα μου θα ερθουν να σου πουν

οτι με ειδαν, οτι με ειδαν, οτι με ειδαν

οχι δεν εκλαψα σε ταφο αδειανο

πηρα τα οπλα με μπλε ακτινες, με μπλε ακτινες

κοιτα τα χερια μου, δε τα απλωσα στη γλωσσα

που ολα τα λιωνει, που ολα τα λιωνει, που ολα τα λιωνει

δε με αγγιζουν οι αποφασεις του συνολου

ειπα θα αλλαξει, ειπα να αλλαξει, ειπα να αλλαξει

Κείμενο Νο3

Η σφαίρα που καρφώθηκε στο 15χρονο σώμα καρφώθηκε στο σώμα του καθενός μας, σημειώνει ο Γιώργος Κορδομενίδης σε ένα κείμενο του εκείνης της εποχης και συμπληρώνει: "Πολλοί "φιλήσυχοι" νοικοκυραίοι απαιτούν από το κράτος «να κάνει τη δουλειά του». Ναι, είναι σίγουρο πως το κράτος δεν έκανε τη δουλειά του. Τουλάχιστον όπως την προβλέπει το Σύνταγμα (το οποίο οι -εκάστοτε- κυβερνήσεις και οι υπουργοί τους ορκίζονται να τηρούν):

Αρθρο 2.1: «Ο σεβασμός και η προστασία της αξίας του ανθρώπου αποτελούν την πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας». Αρθρο 5.2. «Ολοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους»"

Σήμερα τέτοιες ψευδαισθήσεις ανήκουν πλέον στη σφαίρα της φαντασίας. Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε προβλέψει και είχε προλάβει να δει όσα θα γίνουν με αφορμή μια ανάλογη "έκρηξη" που έζησε τη δεκαετία του '80 :

"...όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα-εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ώς τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ώς τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.


..όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί με «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται. Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν... ανακαλύπτονται.Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ».

Ή όπως έγράφε σε ένα ποίημα του ο Γιάννης Κοντός

Ενα παιδί τρέχει μέσα στις φωτιές.
Η άσφαλτος είναι θάλασσα.
Η φωνή μνήμη και η μνήμη μαχαίρι
που σχίζει τη χάρτινη ησυχία σας.


Ενα παιδί τρέχει μέσα στις φωτιές
να σπάσει την τζαμαρία της Ιστορίας.


Εδώ είναι, εκεί είναι. Ανοιξη είναι,
θέρος είναι, αέρας είναι και μας παίρνει μαζί του.