2011: ένα ποτάμι που θα μας πάρει μαζί του...
Θεωρώ το 2011 μια ωραία χρονιά. Όχι γιατί υπήρξε λαμπερό αλλά γιατί αν ζούμε καιρούς μετάβασης το 2011 νιώθω ότι παίζει καθοριστική σημασία σε όσα θα ακολουθήσουν το 2012. Όσοι το 2010 δεν κατανόησαν το ορμητικό τσουνάμι που ερχόταν το 2011 κατάλαβαν πόσο εντυπωσιακός μπορεί να γίνει ένας χείμαρρος όταν σκάει με παφλασμό στα μούτρα σου και σε παρασέρνει μακριά από τις σαθρές βάσεις, που εσύ νόμιζες για στερέες και ασφαλείς. Επιμένω να λέω το 2011 μια καλή χρονιά γιατί μας διαμόρφωσαν σε νέες συνθήκες. Άνεργος όντας και χωρίς χρήματα ένιωσα πολύ πλούσιος αυτό το καλοκαίρι όταν το πέρασα με μια σαλάτα, μια μπύρα και μια ζεστή αγκαλιά τσοντάροντας για ένα μικρό δωματιάκι και μια ξαπλώστρα στην Άφυτο της Χαλκιδικής. Νιώθω πολύ πλούσιος λοιπόν κι ας έχω άδειες τσέπες γιατί τα πάντα είναι θέμα εμπειριών και όχι αναγκαστικά χρημάτων.
Η Ελλάδα πλέον διαμορφώνεται μέσα από την εκτόνωση μιας αγανάκτησης που επέδρασε καταλυτικά στην όρμη μιας αντιλαϊκής κυβέρνησης. Πιστέψτε με, οι μεγάλες συγκεντρώσεις του 2011 στις πλατείες εκφράζουν την τρομερή αμφισβήτηση και το γκρέμισμα αυτής της βεβαιότητας. Η Θεσσαλονίκη βιώνει αυτή την μεταβατική χρονιά μάλλον με θετικό τρόπο. Η διεκδίκηση και η κατάκτηση του τίτλου για το 2014 δίνουν ένα όμορφο σημείο καμπής για μια ελπιδοφόρα πορεία στην πόλη. Το 2012 θα είναι καθοριστικής σημασίας για το αν αυτό το ισοζύγιο θα πάρει θετική ή αρνητική τροπή καθώς αρκετοί είναι το λιγότερο καχύποπτοι σε αυτή την διαφορετική τροπή που παίρνει η Θεσσαλονίκη με έργα όπως η Αγ. Σοφίας, οι ζωγραφιστές επιφάνειες μεγάλων πολυκατοικιών και το εναλλακτικό χριστουγεννιάτικο "δεντρο". Κινηματογραφικά θεωρώ πως επίσης το '11 έχει θετικό πρόσημο. Η υποψηφιότητα του Κυνόδοντα στα Όσκαρ και η ηρωϊκή έξοδος του Λάνθιμου στο εξωτερικό είναι μια μεγάλη νίκη για τον ελληνικό κινηματογράφο, ο οποίος έχει βρει πλέον ένα ρυθμό και οδηγεί σε κριτική αντίληψη της κοινωνίας μας εκ βάθρων. Η περιπλάνηση του Άτενμπεργκ στα διάφορα φεστιβάλ, η γέννηση μιας νέας γενιάς κινηματογραφιστών όπως ο Γκικαπέπας, ο Παπαιωάννου, ο Μαυροειδής, Γεωργακόπουλος μόνο υποσχέσεις και ελπίδα σκορπούν. Το ίδιο και θεατρικά με την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη να έχουν λέον άπειρες μικρές ομάδες που με κάθε κόστος και κάθε τρόπο παίζουν θέατρο όχι για το θέατρο αλλά για την ψυχη τους και την ψυχή μας. Μουσικά επίσης είναι πλέον επιβλητική αυτή η νέα γενιά τραγουδοποιών και τραγουδιστών που αλλάζουν τον ήχο στα αυτιά μας. Ο Boy, o Lolek, η Μόνικα, ο Μουζουράκης, ο Μαραβέγιας, ο Ευριπίδης, οι Αντεποτ και πόσοι άλλοι.
Υπάρχουν καίρια ζητηματα που πρέπει να συζητηθούν αλλά και πάλι το πρόσημο είναι θετικό. Με τόσα που σου είπα και τόσα που ξέχασα - σκόπιμα - να γράψω θα νομίζεις πως το 2011 ήταν πιο γκλαμ και από τα αληθινά γκλαμ έτη που ζήσαμε. Όχι δεν ήταν γκλαμ. Ζήσαμε στο ζορί. Αλλά το 2011 είναι εφάμιλο του 1968. Και νομίζω πως αν το ποτάμι οδήγησε άλλοτε σε ένα μεθυστικά ακομπλεξάριστο 1969 τότε το 2012 υπόσχεται αρκετές εκλεκτές συγκινήσεις με θετικό ή αρνητικό πρόσημο. Έξτρα φόρους, έξτρα μαλακίες, έξτρα πόνο, έξτρα οδυνηρές και πικρές αποφάσεις. Πείνα, φτώχια, ανεργία, δυστυχία, κατάθλιψη. Μην τα φοβάσαι όμως. Δώσε το πιο όμορφο χαμογέλο σου στη χρονιά που ερχεται και κολύμπα στα βαθιά. Ή δοκίμασε να το ζήσεις με αξιοπρέπεια όπως έλεγε και ο Αλεξανδρινός. Ξέρω πως στις 31 Δεκεμβρίου του 2012 θα έχεις βρει κάτι διαφορετικό ως νόημα μέσα σου...
Η Ελλάδα πλέον διαμορφώνεται μέσα από την εκτόνωση μιας αγανάκτησης που επέδρασε καταλυτικά στην όρμη μιας αντιλαϊκής κυβέρνησης. Πιστέψτε με, οι μεγάλες συγκεντρώσεις του 2011 στις πλατείες εκφράζουν την τρομερή αμφισβήτηση και το γκρέμισμα αυτής της βεβαιότητας. Η Θεσσαλονίκη βιώνει αυτή την μεταβατική χρονιά μάλλον με θετικό τρόπο. Η διεκδίκηση και η κατάκτηση του τίτλου για το 2014 δίνουν ένα όμορφο σημείο καμπής για μια ελπιδοφόρα πορεία στην πόλη. Το 2012 θα είναι καθοριστικής σημασίας για το αν αυτό το ισοζύγιο θα πάρει θετική ή αρνητική τροπή καθώς αρκετοί είναι το λιγότερο καχύποπτοι σε αυτή την διαφορετική τροπή που παίρνει η Θεσσαλονίκη με έργα όπως η Αγ. Σοφίας, οι ζωγραφιστές επιφάνειες μεγάλων πολυκατοικιών και το εναλλακτικό χριστουγεννιάτικο "δεντρο". Κινηματογραφικά θεωρώ πως επίσης το '11 έχει θετικό πρόσημο. Η υποψηφιότητα του Κυνόδοντα στα Όσκαρ και η ηρωϊκή έξοδος του Λάνθιμου στο εξωτερικό είναι μια μεγάλη νίκη για τον ελληνικό κινηματογράφο, ο οποίος έχει βρει πλέον ένα ρυθμό και οδηγεί σε κριτική αντίληψη της κοινωνίας μας εκ βάθρων. Η περιπλάνηση του Άτενμπεργκ στα διάφορα φεστιβάλ, η γέννηση μιας νέας γενιάς κινηματογραφιστών όπως ο Γκικαπέπας, ο Παπαιωάννου, ο Μαυροειδής, Γεωργακόπουλος μόνο υποσχέσεις και ελπίδα σκορπούν. Το ίδιο και θεατρικά με την Αθήνα και την Θεσσαλονίκη να έχουν λέον άπειρες μικρές ομάδες που με κάθε κόστος και κάθε τρόπο παίζουν θέατρο όχι για το θέατρο αλλά για την ψυχη τους και την ψυχή μας. Μουσικά επίσης είναι πλέον επιβλητική αυτή η νέα γενιά τραγουδοποιών και τραγουδιστών που αλλάζουν τον ήχο στα αυτιά μας. Ο Boy, o Lolek, η Μόνικα, ο Μουζουράκης, ο Μαραβέγιας, ο Ευριπίδης, οι Αντεποτ και πόσοι άλλοι.
Υπάρχουν καίρια ζητηματα που πρέπει να συζητηθούν αλλά και πάλι το πρόσημο είναι θετικό. Με τόσα που σου είπα και τόσα που ξέχασα - σκόπιμα - να γράψω θα νομίζεις πως το 2011 ήταν πιο γκλαμ και από τα αληθινά γκλαμ έτη που ζήσαμε. Όχι δεν ήταν γκλαμ. Ζήσαμε στο ζορί. Αλλά το 2011 είναι εφάμιλο του 1968. Και νομίζω πως αν το ποτάμι οδήγησε άλλοτε σε ένα μεθυστικά ακομπλεξάριστο 1969 τότε το 2012 υπόσχεται αρκετές εκλεκτές συγκινήσεις με θετικό ή αρνητικό πρόσημο. Έξτρα φόρους, έξτρα μαλακίες, έξτρα πόνο, έξτρα οδυνηρές και πικρές αποφάσεις. Πείνα, φτώχια, ανεργία, δυστυχία, κατάθλιψη. Μην τα φοβάσαι όμως. Δώσε το πιο όμορφο χαμογέλο σου στη χρονιά που ερχεται και κολύμπα στα βαθιά. Ή δοκίμασε να το ζήσεις με αξιοπρέπεια όπως έλεγε και ο Αλεξανδρινός. Ξέρω πως στις 31 Δεκεμβρίου του 2012 θα έχεις βρει κάτι διαφορετικό ως νόημα μέσα σου...
Σχόλια