2011 : Οι καλύτερες ταινίες και σάουντρακ της χρονιάς
ΟΚ να δύο λίστες που δίνω κάθε χρόνο με ιδιαίτερη χαρά. Φέτος από τον Εξώστη δώσαμε ο καθένας τα αγαπημένα του για την χρονιά. Με μια μικρή παραλαγή να η λίστα με τις 10 καλύτερες ταινίες που είδα μέσα στο 2011
1. Drive: Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο το στομάχι μου ήταν τσαρούχι. Μια υπέροχη και γένναία αναπαράσταση του νεονουάρ του Ντε Πάλμα και του Σκορτσέζε αλλά και του σπαγγέτι γουέστερν του Λεόνε, του γουέστερν του Γουεϊν και του Κουροσάουα. Ο σαμουραϊ πρέπει να πεθάνει ή αλλιώς να σκοτώσει ότι τον καταδιώκει.
2. Μαύρος Κύκνος: παραδόξως χωρίς να είναι η καλύτερη ταινία του Αρονόφσκι ωστόσο είναι μια πλούσια ταινία σε νοήματα και εικόνες. Ψυχολογικό θρίλερ με εξαιρετική αδρεναλίνη για τον θεατή.
3. The Artist: Η μικρή μου ανατροπή. Τόσο γλυκό και τόσο κοντά σε ότι ζούμε σήμερα. Και μια υπενθύμιση. Η αγάπη και η πίστη σε σένα θα σε σώσουν. Όχι εγωισμοί, όχι πείσματα. Ένα από τα φαβορί των επερχόμενων Όσκαρ
3. Μέσα από τις φλόγες: Η αρχαιοελληνικής τραγικής εμπνεύσεως αυτή ταινία δηλώνει με απόλυτη λιτότητα το δράμα της Μέσης Ανατολής αλλά και της αυτογνωσίας του καθένα.
-. Τυραννόσαυρος: Με μια διαστροφική αντιστροφή στο μυαλό μου θεωρώ την ταινία αυτή το αντίπαλο δέος του Artist. Γιατί μέσα στην κοφτή βια της το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Η αγάπη και η πίστη θα σε σώσουν.
6. Ο Τρόπος του Μπάρνεϊ : Η πιο τρυφερή ανδρική ταινία της χρονιάς. Με έναν εκπληκτικό Πολ Τζιαμάτι.
7. Μελαγχολία: Όπως έγραφα και στον Εξώστη, αν μια ταινία έχει τόσα στοιχεία αυτοαναφορικότητας και αυτοψυχανάλυσης ενός σκηνοθέτη η Μελαγχολία είναι αυτή η ταινία μακράν!
8. Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν: Η πλέον αβαντγκαρντ όλων σε στυλ αφήγησης και σκηνοθετικής δομής. Στηριγμένη στην υπέροχη Τίλντα Σουίντον.
9. Moneyball: Μια constructive ταινία με απόλυτα ευφυές, κοφτό σενάριο και ρεαλιστική σκηνοθετική αφήγηση. Και ο Μπραντ Πιτ, πριν γίνει 50 και εγκαταλείψει την υποκριτική (μην τις πιστεύετε αυτές τις σαχλαμάρες εσείς), δίνει την μια ώριμη ερμηνεία μετά την άλλη.
-. Το Χρίσμα: Τιμή στον Στήβε Σόντερμπεργκ και στο Τράφικ. Τιμή στο Good Fellas και στους Κακόφημους δρόμους του Σκορτσέζε.
10. Πίνα: Προσεύχομαι η ιερή αυτή τελετουργία του Βέντερς στην μαγεία του ανθρώπινου σώματος και της κίνησης (της δράσης του σώματος δηλ.) να φτάσει μέχρι το τέλος στην οσκαρική της μάχη. Την είδα χωρίς 3D (δεν είναι απαραίτητο για να καταλάβεις την μαγεία της) αλλά την απόλαυσα ιδιαίτερα.
Δεν είδα (και έτσι δεν έχω άποψη): Ένας Χωρισμός, Το παιδί και το ποδήλατο, Το δέντρο της Ζωής, Εκτός Νόμου και Χρόνου
Με ένα πρόχειρο γκαλοπ στο facebook λίγο πολύ κάποιοι φίλοι ξεχωρίζουν τις ίδιες ταινίες για τις οποίες μίλησα
και τα καλύτερα σάουντρακς
Στα ελληνικά σάουντρακ τα πράγματα κίνηθηκαν υποτονικά. Αξίζει να σημειώσουμε την χιουμοριστική ματιά των Burger Project στο Απ' τα Κόκκαλα Βγαλμένα του Σ. Γκορίτσα, τον ατμοσφαιρικό Κανένα των Prefrabriqated Quartet και σίγουρα ένα από τα καλύτερα ελληνικά soundtrack της χρονιάς είναι αυτό που συνέθεσε ο Γιάννος Αιόλου για τοΤανγκό των Χριστουγέννων.
Το πιανίστικο αλλά ρυθμικό Lillies in the Valey του Ιάπωνα Jun Miyake εισχωρεί στο μυαλό σου χωρίς να το καταλάβεις!
Ο Ντάριο Μαριανέλι κέρδισε Όσκαρ για το μελαγχολικό Atonement, το οποίο είχε σαφείς αναφορές στον μουσικό ρομαντισμό του 18ου αιώνα. Το παιχνίδι αυτό συνεχίζεται και εδώ αλλά με περισσότερο δραματικό τόνο, που εκφράζει την ηρωϊδα μέσα από το βιολί, που είναι ο πρωταγωνιστής της ορχήστρας.
Όταν ένα compilation soundtrack φέρει την υπογραφή του Γούντι Άλεν δε θέλει πολλά λόγια. Σίντνει Μπεσετ, Τζάνγκο Ραϊνχαρτ, Μπίλι Χόλιντεϊ, Julia y los Tellarini μερικά μόνο από τα ονόματα που επέλεξε για την μουσική επένδυση της ταινίας του!
Θεωρώ τον Κλιφ Μαρτίνεζ μια κάπως υποτιμημένη περίπτωση μουσικού. Με άμπιεντ, ατμοσφαιρικό χαρακτήρα αγαπώ τις μουσικές του από την εποχή του Traffic του Σόντερμπεργκ. Και εδώ επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο αυτό που ξέρει να κάνει με μια κομψότατη τιμητική αναφορά στην ελεκτρονικα των 80ς και τους μάστορες της εποχής Kaftwerk. Το soundtrack συνοδεύεται από εξίσου μερικά δυνατά κομμάτια. Το Ohmy love του Ριζ Ορτολάνι με την αισθαντική Κατίνα Ρανιέρι θα σε λιώσει ενώ οι dance ρυθμολογία των Kavinsky & Lovefoxxx,Desire και College θα σε απογειώσει. Πρόταση αγοράς.
Άγνωστος στο ευρύ κοινό, ακόμα και στους ειδήμονες των soundtracks ο αυτοδίδακτος μουσικά Λουντοβίκ Μπουρσέ θα γίνει ο άνθρωπος των βραβείων μέσα στο επόμενο 2μηνο με τη μουσική που συνέθεσε για την βωβή, ασπρόμαυρη ταινία του Μισέλ Χαζαναβίτσιους. Σαφείς αναφορές στον Τσάπλιν του μεσοπολέμου (Τα Φώτα της Πόλης) αλλά και στη δραματική ένταση των πρωτομαστόρων του μουσικού Χόλιγουντ Μαξ Σταϊνερ και Μπέρναρ Χέρμαν σας προτρέπω να αναζητήσετε αυτό το σάουντρακ αν είστε λάτρεις της κινηματογραφικής μουσικής.
Από τους σημαντικότερους συνθέτες της εποχής μας ο Αλεξάντερ Ντεπλά είναι δικαίως το Νο1 στη λίστα. Για το Tree of life παίδευτηκε 2 χρόνια μέχρι να φτάσει στο επιθυμητό για τον Τέρενς Μάλικ αποτέλεσμα. Στον τελευταίο Χάρυ Πότερ αποχαιρετίζει τον ήρωα της Τζ. Ροούλινγκ με ενα μεγαλοπρεπές score αντάξιο του ήρωα και της κινηματογραφικής μαγείας του. Για το King' Speech δημιουργεί ένα ατμοσφαιρικότατο μουσικό κόσμο για μια ταινία εποχής που σάρωσε στα Όσκαρ του 2011. Υποψήφιος και ο ίδιος, ωστόσο δεν χάρηκε ακόμα αυτή την διάκριση αν και του το εύχομαστε ολόψυχα στο μέλλον.
Επίσης αξίζει να αναφέρω την υπέροχη ηχογράφηση του Richard Galliano με μελωδίες του Νίνο Ρότα (φόρος τιμής στα 100 χρόνια της γέννησης του), την ηχογράφηση της Συμφωνικης της Πράγας πάνω σε έργα του Χανς Τσίμερ, μια πολυτελή κασετινά με 14 cd και πολυτελή έκδοση πάνω στο σύνολο της εργογραφίας του Μπέρναρντ Χέρμαν στην 20th Century Fox (αν μου το πάρετε θα σας αγαπήσω!) και την επανέκδοση του score της ταινίας "55 μέρες στο Πεκίνο" του Ντιμίτρι Τιομκιν σε διπλό άλμπουμ με όλο το υλικό της μουσικής εργασίας του (η προσφορά αγάπης ισχύει και εδώ)!
1. Drive: Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο το στομάχι μου ήταν τσαρούχι. Μια υπέροχη και γένναία αναπαράσταση του νεονουάρ του Ντε Πάλμα και του Σκορτσέζε αλλά και του σπαγγέτι γουέστερν του Λεόνε, του γουέστερν του Γουεϊν και του Κουροσάουα. Ο σαμουραϊ πρέπει να πεθάνει ή αλλιώς να σκοτώσει ότι τον καταδιώκει.
2. Μαύρος Κύκνος: παραδόξως χωρίς να είναι η καλύτερη ταινία του Αρονόφσκι ωστόσο είναι μια πλούσια ταινία σε νοήματα και εικόνες. Ψυχολογικό θρίλερ με εξαιρετική αδρεναλίνη για τον θεατή.
3. The Artist: Η μικρή μου ανατροπή. Τόσο γλυκό και τόσο κοντά σε ότι ζούμε σήμερα. Και μια υπενθύμιση. Η αγάπη και η πίστη σε σένα θα σε σώσουν. Όχι εγωισμοί, όχι πείσματα. Ένα από τα φαβορί των επερχόμενων Όσκαρ3. Μέσα από τις φλόγες: Η αρχαιοελληνικής τραγικής εμπνεύσεως αυτή ταινία δηλώνει με απόλυτη λιτότητα το δράμα της Μέσης Ανατολής αλλά και της αυτογνωσίας του καθένα.
-. Τυραννόσαυρος: Με μια διαστροφική αντιστροφή στο μυαλό μου θεωρώ την ταινία αυτή το αντίπαλο δέος του Artist. Γιατί μέσα στην κοφτή βια της το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Η αγάπη και η πίστη θα σε σώσουν.
6. Ο Τρόπος του Μπάρνεϊ : Η πιο τρυφερή ανδρική ταινία της χρονιάς. Με έναν εκπληκτικό Πολ Τζιαμάτι.
7. Μελαγχολία: Όπως έγραφα και στον Εξώστη, αν μια ταινία έχει τόσα στοιχεία αυτοαναφορικότητας και αυτοψυχανάλυσης ενός σκηνοθέτη η Μελαγχολία είναι αυτή η ταινία μακράν!
9. Moneyball: Μια constructive ταινία με απόλυτα ευφυές, κοφτό σενάριο και ρεαλιστική σκηνοθετική αφήγηση. Και ο Μπραντ Πιτ, πριν γίνει 50 και εγκαταλείψει την υποκριτική (μην τις πιστεύετε αυτές τις σαχλαμάρες εσείς), δίνει την μια ώριμη ερμηνεία μετά την άλλη.
-. Το Χρίσμα: Τιμή στον Στήβε Σόντερμπεργκ και στο Τράφικ. Τιμή στο Good Fellas και στους Κακόφημους δρόμους του Σκορτσέζε.
10. Πίνα: Προσεύχομαι η ιερή αυτή τελετουργία του Βέντερς στην μαγεία του ανθρώπινου σώματος και της κίνησης (της δράσης του σώματος δηλ.) να φτάσει μέχρι το τέλος στην οσκαρική της μάχη. Την είδα χωρίς 3D (δεν είναι απαραίτητο για να καταλάβεις την μαγεία της) αλλά την απόλαυσα ιδιαίτερα.
Δεν είδα (και έτσι δεν έχω άποψη): Ένας Χωρισμός, Το παιδί και το ποδήλατο, Το δέντρο της Ζωής, Εκτός Νόμου και Χρόνου
Με ένα πρόχειρο γκαλοπ στο facebook λίγο πολύ κάποιοι φίλοι ξεχωρίζουν τις ίδιες ταινίες για τις οποίες μίλησα
και τα καλύτερα σάουντρακς
Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω σε όσα ακούσαμε και είδαμε επί της οθόνης νομίζω πως κλείνω προς την σκέψη το 2011 να ήταν μια καλή χρονιά κινηματογραφικά. Το ίδιο θα έλεγα και στα soudntrack αφού είχαμε την ευτυχία να χαρούμε μερικές εξαιρετικές στιγμές και άλμπουμ σε ότι αφορά την κινηματογραφική μουσική. Άχαρος ο ρόλος μιας λίστας που θέλει να ζυγιάζεις τα πράματα αλλά εν πάσει περιπτώση έχω κάνει τη σούμα μου και να που καταλήγω για τα καλύτερα σάουντρακ της χρονιάς:
Στα ελληνικά σάουντρακ τα πράγματα κίνηθηκαν υποτονικά. Αξίζει να σημειώσουμε την χιουμοριστική ματιά των Burger Project στο Απ' τα Κόκκαλα Βγαλμένα του Σ. Γκορίτσα, τον ατμοσφαιρικό Κανένα των Prefrabriqated Quartet και σίγουρα ένα από τα καλύτερα ελληνικά soundtrack της χρονιάς είναι αυτό που συνέθεσε ο Γιάννος Αιόλου για τοΤανγκό των Χριστουγέννων.
Ο Ντάριο Μαριανέλι κέρδισε Όσκαρ για το μελαγχολικό Atonement, το οποίο είχε σαφείς αναφορές στον μουσικό ρομαντισμό του 18ου αιώνα. Το παιχνίδι αυτό συνεχίζεται και εδώ αλλά με περισσότερο δραματικό τόνο, που εκφράζει την ηρωϊδα μέσα από το βιολί, που είναι ο πρωταγωνιστής της ορχήστρας.
Με τους Calexico σε ρόλο συνθέτη!
5. Black Swan
Η συνεργασία του συνθέτη Κλιντ Μάνσελ με τον σκηνοθέτη Ντ. Αρονόσφσκι - ιδίως στο Requiem for a dream - είναι σημείο αναφοράς στα μουσικά κινηματογραφικά πεπραγμένα της τελευταίας δεκαετίας. Εδώ βηματίζει πάνω στη μελωδία και στον ρυθμό της Λίμνης των Κύκνων του Τσαϊκόφσκι χωρίς να παραβλέπει το ατμόσφαιρικό ψυχολογικό θρίλερ του σκηνοθέτη.
Η συνεργασία του συνθέτη Κλιντ Μάνσελ με τον σκηνοθέτη Ντ. Αρονόσφσκι - ιδίως στο Requiem for a dream - είναι σημείο αναφοράς στα μουσικά κινηματογραφικά πεπραγμένα της τελευταίας δεκαετίας. Εδώ βηματίζει πάνω στη μελωδία και στον ρυθμό της Λίμνης των Κύκνων του Τσαϊκόφσκι χωρίς να παραβλέπει το ατμόσφαιρικό ψυχολογικό θρίλερ του σκηνοθέτη.
Όταν ένα compilation soundtrack φέρει την υπογραφή του Γούντι Άλεν δε θέλει πολλά λόγια. Σίντνει Μπεσετ, Τζάνγκο Ραϊνχαρτ, Μπίλι Χόλιντεϊ, Julia y los Tellarini μερικά μόνο από τα ονόματα που επέλεξε για την μουσική επένδυση της ταινίας του!
Άγνωστος στο ευρύ κοινό, ακόμα και στους ειδήμονες των soundtracks ο αυτοδίδακτος μουσικά Λουντοβίκ Μπουρσέ θα γίνει ο άνθρωπος των βραβείων μέσα στο επόμενο 2μηνο με τη μουσική που συνέθεσε για την βωβή, ασπρόμαυρη ταινία του Μισέλ Χαζαναβίτσιους. Σαφείς αναφορές στον Τσάπλιν του μεσοπολέμου (Τα Φώτα της Πόλης) αλλά και στη δραματική ένταση των πρωτομαστόρων του μουσικού Χόλιγουντ Μαξ Σταϊνερ και Μπέρναρ Χέρμαν σας προτρέπω να αναζητήσετε αυτό το σάουντρακ αν είστε λάτρεις της κινηματογραφικής μουσικής.
Από τους σημαντικότερους συνθέτες της εποχής μας ο Αλεξάντερ Ντεπλά είναι δικαίως το Νο1 στη λίστα. Για το Tree of life παίδευτηκε 2 χρόνια μέχρι να φτάσει στο επιθυμητό για τον Τέρενς Μάλικ αποτέλεσμα. Στον τελευταίο Χάρυ Πότερ αποχαιρετίζει τον ήρωα της Τζ. Ροούλινγκ με ενα μεγαλοπρεπές score αντάξιο του ήρωα και της κινηματογραφικής μαγείας του. Για το King' Speech δημιουργεί ένα ατμοσφαιρικότατο μουσικό κόσμο για μια ταινία εποχής που σάρωσε στα Όσκαρ του 2011. Υποψήφιος και ο ίδιος, ωστόσο δεν χάρηκε ακόμα αυτή την διάκριση αν και του το εύχομαστε ολόψυχα στο μέλλον. Επίσης αξίζει να αναφέρω την υπέροχη ηχογράφηση του Richard Galliano με μελωδίες του Νίνο Ρότα (φόρος τιμής στα 100 χρόνια της γέννησης του), την ηχογράφηση της Συμφωνικης της Πράγας πάνω σε έργα του Χανς Τσίμερ, μια πολυτελή κασετινά με 14 cd και πολυτελή έκδοση πάνω στο σύνολο της εργογραφίας του Μπέρναρντ Χέρμαν στην 20th Century Fox (αν μου το πάρετε θα σας αγαπήσω!) και την επανέκδοση του score της ταινίας "55 μέρες στο Πεκίνο" του Ντιμίτρι Τιομκιν σε διπλό άλμπουμ με όλο το υλικό της μουσικής εργασίας του (η προσφορά αγάπης ισχύει και εδώ)!
Σχόλια