ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Μην ξεχνάμε την Λιλιπούπολη, ίσως το πιο έντονο παράδειγμα αυτής της ιστορίας (χατζιδακικής εμπνεύσεως) και μια σειρά από συνθέτες και δημιουργούς που έδρασαν πριν 30 χρόνια όπως ο Μάριος Τόκας με το Αρες Μάρες Κουκουναρες, ο Μάνος Λοϊζος Κάτω από ένα κουνουπίδι, η Μαρίζα Κοχ που γέμισε ένα περιβόλι γεμάτο τραγούδια, ο Σταύρος Παπασταύρου με τις μικρές παιχνιδιάρικες ιστορίες του Μίλα μου για Μήλα και έβαλαν το παιδί στο επίκεντρο του έργου τους. Και επίσης αξίζει να θυμηθούμε τις ηχογραφήσεις θεατρικών παιδικών παραστάσεων όπως η Ντενεκεδούπολη της Ευγένίας Φακίνου και του Γιάννη Μαρκόπουλου ή το Μάγο με τα Χρώματα του Γιάννη Ξανθούλη και του Γιώργου Κατσαρού ή τον Μορμόλη με τη μουσική του Γιάννη Σπανού από το θέατρο Πόρτα.
Η αναφορά σε όλους αυτούς τους δίσκους δεν γίνεται τυχαία, ούτε για λόγους εντυπωσιασμού. Γίνεται για τον αυτονόητο λόγο πως το παιδί έχει δικά του ερεθίσματα, δίκες του ανησυχίες, όνειρα, ευαισθησίες, ονειροπόληση και ζωτικότητα που πλέον γίνεται πολύ δύσκολο να περάσει σε έναν δίσκο. Σε μια εποχή που διακατέχεται από πράσινες τηλερομποτικές διαφημιστικές χλαπάτσες, με λιγοστούς χώρους έκφρασης και εκδήλωσης αυτής της ζωτικότητας, ,με εικόνες βιντεοπαιχνιδιών βιας και κοινωνικής δικτύωσης και μπόλικο κυνισμό.
Παιδιά βέβαια είμαστε όλοι και παιδιά παραμένουμε για πάντα εφόσον διατηρούμε το ενδιαφέρον μας για κίνηση και πληροφορία και δεν επαναπαυόμαστε στην παγιωμένη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Τι ρόλο παίζει λοιπόν ένας δίσκος για παιδιά σήμερα? Το ΜΙΚΡΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ δεν είναι απλά ένας δίσκος με παιδικά τραγούδια˙ είναι ένα μουσικό παραμύθι. Εκπροσωπώντας μια γενιά νέων που μεγάλωσαν με όλους αυτούς τους δίσκους που ήδη ανέφερα αλλά και όλα αυτά τα ρεύματα και ρυθμούς που παρουσιάζει μέσα. Κρατάει λοιπόν κάτι από το άρωμα και το μεράκι τους. Και όχι μόνο αυτό.
Ο Θ. Γωγάδης με τρελή έμπνευση της στιγμής μιλάει για το δισκοβιβλίο της Γ. Βεληβασάκη. Στους ομιλητές της παρουσίασης και η Πένυ Τομπρή.
Το οικολογικό κατά κύριο λόγο μήνυμα που θέλει να περάσει δεν είναι επίκαιρο, είναι η ίδια η πραγματικότητα. Ανοίγοντας την τηλεόραση το βλέπουμε καθημερινά. Από τη Φουκουσίμα μέχρι τα καμένα δάση της Ηλείας πόση απόσταση υπάρχει? Το μουσικό παραμύθι είναι πλούσιο σε εικόνες, περιγραφές και νοήματα που δημιουργούν πολλές και διαφορετικές αναγνώσεις πάνω στο θέμα. Όσο για την μουσική επηρεάζεται από μια σειρά ρυθμών που γίνονται αναγνωρίσιμα στα παιδιά. Δεν ξέρω πως αλλά μου θύμισε αρκετά τα χιπικα μιουζικαλ των 70ς του Βέμπερ αλλά και την ψυχεδελική ροκ των Who με αυτή την καταπληκτική εναλλαγή ρυθμών ανάμεσα σε φανκ, σοουλ, χιπ χοπ, ροκ ακόμα και ελεκτρόνικα.
Το βαθύτερο νόημα βέβαια δεν είναι το οικολογικό αλλά η σχέση και το μέτρο του ανθρώπου με την ίδια την ανθρώπινη φύση. Για να βρεις τι είναι αυτό που μας ενώνει, ποιο είναι το μικρό μυστικό της ζωής πρέπει να ψάξεις μέσα στις μουσικές παραμυθοιστορίες που κάποτε ακούγαμε παιδιά. Ιστορίες σαν αυτή που έπλασαν η Γεωργία Βεληβασάκη και ο Κώστας Αθυρίδης!
Σχόλια