INCEPTION

"Το πιο επικίνδυνο βακτήριο που μπορεί να καταστρέψει
ή να αλλάξει τον κόσμο είναι η ιδέα.
Μια ιδέα μπορεί να εισχωρήσει με τρόπο
που δεν το καταλαβαίνεις μέσα σου
και να αλλάξει ακόμη και σένα τον ίδιο."

Αυτή είναι μια από τις πολλές έννοιες που επεξεργάζεται ο Κρίστοφερ Νόλαν στη νέα του ταινία Inception, μια ταινία που στις δυομισι ώρες διάρκειας της σε καθηλώνει και σε υποβάλει σε έναν κόσμο ονειρικό, απόκρυφο και αινιγματικό, αυτόν του υποσυνείδητου και του ασυνείδητου. Και είναι αλήθεια τόσο δυνατό το θέμα της ταινίας και οι έννοιες που επεξεργάζεται αλλά ακόμη περισσότερο η σκηνοθετική ματιά και η παρουσίαση τους επί της οθόνης που κάνουν κουρέλια όλη αυτή την αμπελοφιλοσοφία και την σαχλαμάρα που ακούγαμε το τελευταίο διάστημα για το 3D και το πόσο ανανέωσε την τέχνη του κινηματογράφου το ΆΒΑΤΑΡ και ο Κάμερον.

Ο Νόλαν, όπως και ο Κάμερον, αποδεικνύει περίτρανα πως αν ο σκηνοθέτης έχει την ικανότητα και την ευρηματικότητα με τα εφέ και την τεχνολογία τότε μπορεί να κάνει παπάδες. Όμως ο Νόλαν πάει ένα βήμα παραπάνω και επιβεβαιώνει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο ότι η φαντασία, η αφήγηση και η ικανότητα του να λές μια ιστορία κρατώντας κολλημένο τον θεατή σου επί δύο και πλέον ώρες στο κάθισμα αποτελεί την μήτρα του σινεμά και αποτελεί τον μοναδικό τρόπο γέννησης και αναγέννησης του ίδιου του κινηματογράφου ως τέχνη και ως μαγεία!

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για την ίδια την χημεία και τα συστατικά της ταινίας. Αξίζει φοβερής ανάλυσης αλλά δεν θα μας χωρέσει αυτό το post. Άλλωστε το Inception αξίζει να το ξαναδείς και να το μελετήσεις σε βάθος. Δεν είναι απλά ποπκορν και αναμασήματα αλλά πολύ περισσότερο είναι ένα σκεπτόμενο μπλοκμπάστερ και μια αληθινή κινηματογραφική εμπειρία που για ώρες μετά την προβολή σε παρασύρει στη δίνη του. Μόνο μειονέκτημα η εμμονή του σε συγκεκριμένα σημεία όπως η έλλειψη χαρτογράφησης της σεξουαλικής ταυτότητας των ηρώων του μιας που μιλάμε για μια κινηματογραφημένη ψυχανάλυση και η ατέλειωτη βια και οι σκοτομοί που θα έλεγες από ένα σημείο και μετά ότι είναι χορογραφία και όχι απλώς δράση.

Εξαιρετικό το καστ των ηθοποιών. Από τον Ντι Κάπριο που αποδεικνύει σε κάθε του εμφάνιση στο φακό ότι είναι από τους μεγάλους σταρ της εποχής μας μέχρι την πιτσιρίκα Έλεν Πέητζ, την γυναίκα που δίνει τη λύση στον εφιάλτη των τύψεων του πρωταγωνιστή. Στα τεχνικά μέρη η ταινία νομίζω πως αξίζει να φτάσει μέχρι τα Όσκαρ. Φωτογραφία, εφέ, ήχος, ντεκόρ είναι εξαιρετικά.

Στέκομαι λίγο παραπάνω στη μουσική του Χανς Τσίμερ που επιβεβαιώνει την άριστη χημεία του με τον Νόλαν. Ως μετρ της δράσης εδώ και δύο δεκαετίες ξέρει φυσικά τους κώδικες και τις ανάγκες μιας τέτοιας ταινίας και υποβάλλει το ταλέντο του (μιλάμε για έναν από τους αληθινά σπουδαίους συνθέτες του Χόλιγουντ εδώ και 20 χρόνια) στις οδηγίες και στις ιδέες του εκάστοτε σκηνοθέτη όχι αβασάνιστα αλλά μελετώντας το θέμα με προσοχή. Υποβλητική, ατμοσφαιρική, ψυχότροπη η μουσική του Τσίμερ δένει γάντι στα πλάνα του Νόλαν. Ακολουθεί πιστά ακόμη και τις επαναληπτικές εμμονές του σκηνοθέτη. Βέβαια οι φανατικοί της ταινίας, που στην Αμερική είναι αρκετοί, ανακάλυψαν κιόλας πως το βασικό θέμα του σάουντρακ ταυτίζεται σε ρυθμό με το κλασικό τραγούδι της Εντίτ Πιάφ που έχει συμβολικό ρόλο μέσα στο έργο! Αν και το score του Inception είναι μια άψογη, ολοκληρωμένη μουσική εργασία παρ' όλα αυτά θεωρώ τον Σκοτεινό Iππότη ένα επίπεδο πιο καλό τόσο σαν ταινία όσο και σαν μουσικό score αν και δεν γεννάται ζήτημα σύγκρισης ή σχέσης μεταξύ των δύο ταινιών. Το θέμα βέβαια είναι αν ο Τσίμερ θα φτάσει στα Όσκαρ για αυτή την σύνθεση και αν το Inception ως θερινό μπλοκμπάστερ μπορεί να κάνει μια μεγάλη κούρσα μέχρι τον επόμενο Οσκαρικό Φλεβάρη.

Εν κατακλείδει η ταινία του Νόλαν αποτελεί απολαυστική πρόταση για σινεμά. Μην το χάσετε!