Η ΙΖΑΜΠΕΛΑ ΡΟΣΕΛΙΝΙ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΣΤΗΝ 61η ΜΠΕΡΛΙΝΑΛΕ!


Μια γοητευτική παρουσία θα λάβει φέτος το ρόλο της προέδρου της κριτικής επιτροπής στο 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου. Η Ιζαμπέλα Ροσελίνι, όπως ανακοινώθηκε σήμερα από τον καλ. διευθυντή του Φεστιβάλ Ντίτερ Κόσλικ, μια δημιουργική, πολυπρόσωπη, διακεκριμένη καλλιτέχνις του κινηματογράφου με πέιρα στο ευρωπαίκό, αμερικάνικο αλλά και διεθνές σινεμά λαμβάνει να φέρει εις πέρας αυτό το έργο συντονίζοντας την κριτική επιτροπή της επόμενης Μπερλινάλε.

Κόρη της σταρ Ινγκριντ Μπέργκμαν και του Ιταλού σκηνοθέτη Ρομπέρτο Ροσελίνι, η Ι ζαμπέλα Ροσελίνι είναι μια σταρ διεθνούς βεληνεκούς. Έχει συνεργαστεί με σπουδαίες μορφές της σκηνοθεσίας όπως Βινσέντε Μινέλι, Παόλο και Βιτόριο Ταβιάνι, Νόρμαν Μείλερ, Ρόμπερτ Ζεμέκις, Τζόελ Σουμάχερ, Τζον Σλέσινγκερ, Πήτερ Γουϊαρ, Πήτερ Γκρίναγουει, κ.α. Ίσως η πλέον ξεχωριστή ερμηνεία της να είναι αυτή στο Μπλέ Βελούδο του Ντέιβιντ Λιντς (1986) αλλά και στην Ατίθαση καρδιά (1990).

Σχόλια

Για το Inception:

Μου φάνηκε καλή περιπέτεια, καλογυρισμένη, με πολύ καλές ερμηνείες, ωραίες στιγμές. Από την άλλη, όμως, βρήκα ότι δεν προβληματίζει, ότι αφήνει ανεκμετάλλευτες κοινωνικές πτυχές της ταινίες και, γενικώς, ότι δεν είναι κάτι παραπάνω από μία καλή περιπέτεια, πολύ προσεγμένη.

Περιμένω να μου απαντήσεις, γιατί ειλικρινά αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που την κάνει ξεχωριστή.
Μου θυμίζει τον πυρετό καθαγιασμού του Άβαταρ. Μιας ταινίας που βρήκα κακή. Αυτό, επειδή έκανες κάποιον παραλληλισμό εσύ.
Ο χρήστης igkros είπε…
Αυτό που είπα είναι ότι το Αβαταρ έχει ένα αφελές στόρυ και στηρίζεται αποκλειστικά στο εύρημα του 3D. Λένε ότι αυτό το 3D ξαναγεννάει τον κινηματογράφο. Για μένα ο κινηματογράφος γεννιέται και ξαναγεννιέται μόνο αν ο σκηνοθέτης έχει ένα καλό σενάριο στα χέρια του και ξέρει τον τρόπο να το αποθεώσει. Ο Νόλαν το καταφέρνει αυτό σχεδόν απόλυτα. Η σκέψη αυτή μου βγήκε τελείως αυθόρμητα την ώρα που έβλεπα το Inception. Από την μια έχεις το Αβαταρ που όλοιπήγαμε για τον χαβά και για το εφέ και από την άλλη το Inception που δεν σε άφηνε να μασουλήσεις το ποπ κορν από την έντονη πλοκή και δράση. Έχω και εγώ κάποιες ενστάσεις αλλά η ταινία σε καθηλώνει.

Και επειδή υπήρχαν και κάποιοι (σοβαροφανείς ή παλιακοί κατ' εμέ) που γράψανε ότι αν ήταν ο Κιούμπρικ ή ο Χιτσκοκ ή ο Ουέλς ή δεν ξέρω και εγώ ποιος θα το έκανε αριστούργημα. Εγώ λέω πως κάθε σκηνοθέτης κάνει αυτό που ξέρει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και σε καμία περίπτωση ο Νόλαν και ο όποιος Νόλαν δεν θέλουν να γίνουν Κιούμπρικ ή Ουέλς. Γουστάρει το σινεμά, θέλει να είναι ο Νόλαν και να κάνει τις ταινίες του όπως του αρέσει.
Ομολογουμένως, πρόκειται για μεγάλο σκηνοθέτη. Όσον αφορά το story, σίγουρα δεν είναι αφελές. Όμως, δεν έχει βάθος. Χαρακτηριστικά, περιγράφει δύο σχέσεις γονέα-παιδιού και τις αφήνει ανεκμετάλλευτες. Περιγράφει ακόμα την απώλεια, αλλά κι αυτήν ακροθιγώς. Το βάθος και ο κοινωνικός στοχασμός λείπει από την ταινία, δυστυχώς.
Και με ενοχλεί περισσότερο που λείπει από μια τέτοια ταινία, παρά από μία ουγκ σαχλαμάρα, όπως το Άβαταρ.
Σε γενικές γραμμές, μάλλον συμφωνούμε απ'ό,τι βλέπω, πάντως...
Ο χρήστης igkros είπε…
@ ΣΠΡ

Εμένα με κούρασε αυτή η εμμονή στη βια, όπως και στα σεναριακά ευρήματα που δεν αναπτύσει καθόλου στη συνέχεια. Σε γενικές γραμμές ναι απ' ότι καταλάβα συμφωνούμε

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ - ΝΕΑ ΖΩΗ 705 (ΤΟ ΣΑΟΥΝΤΡΑΚ ΜΙΑΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΕΡΘΕΙ ΠΟΤΕ)

ΟΙ 100 ΑΓΑΠΗΜΕΝΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΝΙΚΑ

ΑΡΜΑΝΤ ΑΜΑΡ - Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ