Ο μπαμπας τρελαινοταν να ακουει Νινο Ροτα!

Ο μήνας βγαίνει, το καλοκαίρι έρχεται αλλά μια μαυρίλα κυριευει τα πάντα. Διάβαζοντας το σύνολο του Τύπου αυτό το Σαββατοκύριακο μουδιάζεις. Όσο το οικονομικό αδιέξοδο κορυφώνεται τόσο θα φανερώνεται η πραγματική κρίση που δεν έχει απλά όρους οικονομικούς αλλά πολύ περισσότερο όρους κοινωνικούς και πολιτισμού! Ξεχωρίζω τρία κείμενα που μου έκαναν ιδιαίτερη εντύπωση και δείχνουν πως πλέον το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω αλλά θα παρασυρεί πολλούς και πολλά με τα χειμαρρώδη νέρα του... Σε ένα ειλικρινές και εκ βαθέων κείμενο του στην Ελευθεροτυπία ο καθηγητής Γ. Γραμματικάκης σημειώνει: "Εμοιαζε να είμαστε θεατές μιας τραγωδίας, που ενώ παιζόταν σε κάποια παράδοξη σκηνή, μας αφορούσε και μας συνέτριβε. Είμαστε θεατές, ταυτόχρονα όμως ηθοποιοί και σκηνοθέτες . Ο συγγραφέας της τραγωδίας παρέμενε ωστόσο άγνωστος, και ούτε θα τον μάθουμε ίσως ποτέ. Να 'ναι άραγε ο κακός μας εαυτός, οι πολιτικοί που μας εκπροσωπούν ή κάποιοι άλλοι πίσω από οθόνες υπολογιστών, που μα

Ποιος είπε ότι η πολιτική δεν έχει σχέση με τον διαγωνισμό της Eurovision? Ένα φεστιβάλ ελαφρού τραγουδιού προσφέρεται πάντα για την δύσπεπτη ατζέντα των πολιτικών και κοινωνικών εντυπώσεων! Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ελλάδα το 1976. Υπεύθυνος για την επιλογή του τραγουδιού ο Μάνος Χατζιδάκις, που θέλησε να αναδείξει και το ασήμαντο του μουσικού φεστιβάλ στέλνοντας την Μαρίζα Κωχ με μια μπαλάντα πολιτικών προεκτάσεων, ένα τραγούδι διαμαρτυρία για την κατεχόμενη Κύπρο, το " Παναγιά μου, Παναγιά μου ". Πολλά χρόνια αργότερα, το 2007 το Ισραήλ θα αναδείξει πάλι την πολιτική χροιά του διαγωνισμού με τους Teapacks να ερμηνεύουν μια χαριτωμένη μελωδία που όμως είχε στίχους που στόχευαν ευθέως στον Πρόεδρο του Ιράν Αχμαντινετζάντ και στο πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας, που προβληματίζει από τότε την διεθνή διπλωματία. Τίτλος του τραγουδιού το προκλητικό Push the button . Και επειδή τα προβλήματα της Μέσης Ανατολής δεν τελειώνουν ποτέ το Ισραήλ σκέφτηκε πέρυσι να στείλει ως εκπροσώπου

Είναι οι Εκείνος και Εκείνος. Ο Σόλων και ο Λουκάς, οι δύο θεατρικοί ήρωες του Κώστα Μουρσελά που το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος τους ενέταξε με εύστοχο τρόπο στο φετινό πρόγραμμα για να επεκτείνει την θεατρική και εκπαιδευτική του δράση. Στην αρχή επισκέφθηκαν αρκετά καφέ της πόλης. Μετά πέρασαν και από τα Μουσεία ενώ δεν παρέλειψαν να κάνουν μια βόλτα και από τα Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρίας που λειτουργούν στις φυλακές Διαβατών. Όμως δεν θα μπορέσουν να βολτάρουν στα αστικά λεωφορεία του ΟΑΣΘ! Το γεγονός έγινε γνωστό στον Τύπο με ανακοίνωση του ΚΘΒΕ και προκαλεί οπωσδήποτε κατάπληξη. Ο Οργανισμός στηρίζει την απόφαση του στο ενδεχόμενο κίνδυνου ατυχήματος την ώρα της παράστασης στα λεωφορεία! Το Κρατικό Θέατρο μετά την θερμή ανταπόκριση του κοινού και την πετυχημένη δοκιμή σε καφέ και άλλους χώρους έκανε πρόταση στον Οργανισμό Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης ώστε οι δύο ήρωες του Μουρσελά, που τους υποδύονται στο συγκεκριμένο πρόγραμμα οι Γιάννης Ηλιόπουλος και ο Γιώργος Καύκας σε

Η πρώτη συνέντευξη του νέου διευθυντή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου είναι γεγονός και δόθηκε στον καλό συνάδελφο και κριτικό κινηματογράφου Θόδωρη Γιαχουστίδη. Είναι ίσως ενδεικτική για τη νέα διαδρομή του Φεστιβάλ, που ωστόσο είναι και κρίσιμη και ιδιαίτερα σοβαρή με βάση τις άκρως σοβαρές οικονομικές και πολιτικές συνθήκες που διαμορφώνονται στην Ελλάδα από το περασμένο φθινόπωρο. Διαβάστε την συνέντευξη Εϊπίδη εδώ

Πριν από περίπου δύο χρόνια είχα ψάξει και είχα βρει μια σειρά από τραγούδια που αποτελούν μια ωραία συλλογή με κοινό θεματικό άξονα τον Μπομπ Ντύλαν. Έλληνες μουσικοσυνθέτες, ερμηνευτές και τραγουδοποιοί έχουν δοκιμάσει να δώσουν ελληνικό νόημα στα τραγούδια του γνωστού και διαχρονικού Ντύλαν. Άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε χωρίς ιδιαίτερη απήχηση το αποτέλεσμα αποτυπώνει μια επιρροή που ίσως δίνει μεγαλύτερο όγκο στην εικόνα αυτού του μυθού. Αυτή την ελληνική πλευρά του Ντύλαν θα ξαναθυμηθούμε σήμερα. Και θα ακούσουμε τραγούδια που τον συναντούν με ελληνικούς στίχους από τον Σαββόπουλο και την Νταντωνάκη μέχρι τον Δεληβοριά και τη Λεονάρδου. Για να φτάσουμε όπως πάντα στο συμπέρασμα πως είναι ένας Παράξενος Κόσμος ακόμη κι αν τον κοιτάς από Ένα Τρένο στην κορυφογραμμή παρέα με έναν Παλιάτσο και έναν Ληστή !

Η φαντασία του Τιμ Μπάρτον τελικά δικαιώθηκε! Μετά από αλλεπάληλους ευρωπαικούς Φοίνικες ήρθε η ώρα της Ασίας και πάλι. Ο Απιτσατπονγκ Βερεσεθακούλ (όνομα που από χτες έχει στραμπουλήξει τις γλώσσες των εκφωνητών στα δελτία ειδήσεων όλου του κόσμου) είναι ο σκηνοθέτης που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα και έκανε την τελευταία στιγμή την ανατροπή. Η ταινία του Ταϊλανδού είχε προβολή στο τελευταίο κομμάτι του επίσημου προγράμματος και έτσι σημειώνεται δημοσιογραφικά ως η έκπληξη του φετινού φεστιβάλ. Θα έλεγα όμως - χωρίς να δω τις φετινές ταινίες των Κανών - πως ο Βερεσαθεκούλ ήταν από τους νέους σκηνοθέτες της τελευταίας δεκαετίας που το όνομα τους βρίσκεται σε αυτή την λίστα των πολλά υποσχόμενων για το μέλλον. Όταν το 2002 με το "Αιώνια δική σου" είχε κερδίσει το βραβείο του "Ένα κάποιο βλέμμα" στις Κάννες και αργότερα μια σειρά διακρίσεων - ανάμεσα τους και τον Χρυσό Αλέξανδρο στην Θεσσαλονίκη - αρκετοί είχαν προβλέψει πως ο Ταϊλανδός θα μας απασχολούσε μελλοντικά με

Ήταν μια ωραία χρονιά το 1960. Κινηματογραφικά εννοώ. Είχε ωραίες γυναίκες ερωτικές, χαρούμενα και σκληρά αγόρια για όλα τα γούστα, σκηνοθέτες - δημιουργούς, ταινίες γεγονότα και φυσικά σάουντρακ που έγραψαν την δική τους ιστορία στον παγκόσμιο κινηματογράφο. Πριν από όλα αυτά το 1960 κινηματογραφικά ήταν ο προάγγελος όσων ακολούθησαν και η φυσική συνέπεια όσων προηγήθηκαν. Τι προηγήθηκε? Νεορεαλισμός, Τσινετσιτά, χλαμύδα και δέος, η Μπρίζιτ Μπαρντό να σοκάρει τις Κάννες, η ανασυγκρότηση της Ευρώπης στα Ψυχροπολεμικά δεδομένα (1951 παρεπιμπτόντως γίνεται η πρώτη Μπερλινάλε), το άγριο μακαρθικο κύνηγι των κόκκινων μαγισσών, ο Μάρλον Μπράντο και ο Τζέημς Ντην, η θείκή Μέριλιν και το κυνήγι διαμαντιών, η Ντόρις Ντεϊ και το Que sera sera, το Ροκ εν ρολ στην Ζούγκλα του Μαυροπίνακα, το Σινεμασκόπ (δίνοντας large διαστάσεις στον Χιτώνα του Βίκτορ Ματσούρ και στο άνοιγμα της Ερυθράς Θάλασσας του Τσαρλτον Ιστον), ο Μπεν Χούρ, ο Ντε Μιλ, ο Καζάν, ο Τζιν Κέλι και οι κλακέτες του στην βροχή, o Ντ

Αναρωτιέμαι που κρύβονται. Τι είναι αυτό που τους εμποδίζει να φανερώσουν το ανάστημα τους? Υπάρχει κάποιος φόβος? Κάποια ανησυχία? Πέρα από κάποιες περιορισμένες φωνές που διαβάζουν επιμελώς το σήμερα και το αύριο κανένας πνευματικός άνθρωπος αυτής της χώρας δεν βγήκε μπροστά να προστατέψει το φιλότιμο μας. Η Ελλάδα το τελευταίο διάστημα δοκιμάζεται σαν χώρα και σαν ιδέα. Φωνάζουν οι λαϊκιστές πολιτικάντηδες και οι οικονομικές πλύστρες της Ευρώπης και της Αμερικής για την χώρα στην οποία δεν υπάρχει λέξη που να δηλώνει πληρωμή φόρων, για πλήρη εμπέδωση της λέξης φακελάκι και διαφθορά στο λεξιλόγιο της Ελλάδας, για τους απατεώνες και τεμπέληδες Έλληνες που τους χρυσοπληρώνουμε στην Ε.Ε. 30 χρόνια τώρα, για μια χώρα που καίγεται από τις καταστροφές των διαδηλωτών που αντιδρούν στο πρόγραμμα οικονομικής λιτότητας που επέβαλλε το Δ.Ν.Τ., η Ε.Κ.Τ. και η Ε.Ε. Και ξαναρωτάω που κρύβονται οι πνευματικοί άνθρωποι αυτής της χώρας? Γιατί δεν μιλάνε? Έπρεπε λοιπόν να περιμένουμε τον Ζαν Λυκ Γκοντ

Αναρωτιέμαι τι θέση θα είχαν άνθρωποι σαν τον Τζίμι Χένσον σε μια κοινωνία τόσο κυνική όσο η σημερινή. Σε έναν κόσμο που μετράει την επιτυχία με την δυστυχία που προκαλεί στον συνάθρωπο και όχι το τι μπορεί να κάνει για να γίνουν καλύτεροι όλοι. Ας μην γελιόμαστε όμως ο κόσμος ήταν πάντα κυνικός και το μέτρο σύγκρισης ήταν πάντα η δόξα, το χρήμα, η απληστία, η δυστυχία των άλλων. Αντιθετα η επιδίωξη του Χένσον ήταν να προσφέρει συνθήκες για να γίνουμε όλοι καλύτεροι άνθρωποι. Και ήξερε πως για να αυξήσει τις πιθανότητες επιτυχίας του στόχου ήταν να απευθυνθεί στον πιο σωστό: στα παιδιά! Σε μια ηλικία που ο άνθρωπος διαμορφώνει αξίες και αρχές και δεν μετράει συμφέροντα και επιδιώξεις αλλά μόνο την αλήθεια ο Χένσον ήξερε ότι αν μιλήσει στα παιδιά ίσως αυτός ο κόσμος μπορεί αν γίνει λίγο καλύτερος. Δεν είμαι απόλυτα βέβαιος ότι το κατάφερε. Ξέρω όμως πως ο Κέρμιτ και η Πίγκι, ο Έλμο και Μπερτ και όλοι οι άλλοι ήρωες του Μάπετ Σώου και του Σέσαμι Στριτ και του Φραγκλ Ροκ και όλων των υπόλ

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ, ΑΛΛΑΓΕΣ ΕΝ ΟΨΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ του Π. Παναγόπουλου ΠΛΟΥΡΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΩΣ ΘΕΣΜΟΣ του Ν. Σέκερη ΑΡΧΙΣΑΜΕ ΝΑ ΣΕΒΟΜΑΣΤΕ Ο ΕΝΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ της Β. Κοντάκος

Ήταν μια επιβεβλημένη κίνηση αυτή που συνέβη χτες για το Φεστιβάλ και την ιστορία του. Η επιλογή του Δημήτρη Είπίδη δεν είναι μια αλλαγή εποχής αλλά ουσιαστικά μια επιστροφή στις ρίζες αυτού που ξέραμε ως Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ο Δημ. Εϊπίδης υπήρξε από τους πρωτεργάτες αυτής της διεθνοποίσης πριν από 18 χρόνια με τους Νέους Ορίζοντες, που ουσιαστικά έστρεψαν το βλέμμα των Ελλήνων σινεφιλ σε άγνωστες πτυχές του κινηματογραφικού πλανήτη Γη. Η άνοδος του ιρανικού σινεμά, οι Κορεάτες σκηνοθέτες αλλά οι ανεξάρτητοι Αμερικάνοι ήταν προτάσεις που ο Εϊπίδης σύστησε στην Ελλάδα και δικαιώθηκε για αυτές τις επιλογές. Οι Νέοι Ορίζοντες ήταν μέχρι το 2005 το πλέον επιτυχημένο πρόγραμμα του Διεθνούς Φεστιβάλ. Την σκυτάλη πήρε ο Λευτέρης Αδαμίδης με τις Μέρες Ανεξαρτησίας κρατώντας εν πολλοίς το ύφος του προκατόχου του (δίνοντας ίσως λίγη έμφαση περισσότερη στις νέες τεχνολογίες, στους νέους δημιουργούς και στον Αμερικάνικο Ανεξάρτητο Κινηματογράφο). Το στοίχημα για το νέο καλλιτεχνικό διευ

Ήμουν έτοιμος να γράψω ένα κείμενο πιο αναλυτικό για το φεστιβάλ. Φαίνεται όμως πως οι εξελίξεις ετρέχαν σήμερα με καταιγιστικό ρυθμό και όλα ήταν δρομολογημένα εξ αρχής. Πριν από 5 λέπτα το ΥΠ.ΠΟ.Τ. προέβη στην ακόλουθη ανακοίνωση: Το Υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού ανακοινώνει την τοποθέτηση του κ. Δημήτρη Εϊπίδη ως νέου Διευθυντή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Ο κ. Δημήτρης Εϊπίδης, προσωπικότητα διεθνούς εμβέλειας με σημαντική εμπειρία στην καλλιτεχνική διεύθυνση μεγάλων φεστιβάλ κινηματογράφου (Μόντρεαλ, Τορόντο, Ρέικιαβικ κ.α.), συνεργάζεται με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ήδη από το 1992. Σε αυτόν οφείλονται τόσο το εξαιρετικά επιτυχημένο, παράλληλο πρόγραμμα του Φεστιβάλ, «Νέοι Ορίζοντες» (1992-2005) όσο και η ανάδειξη του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης-Εικόνες του 21ου αιώνα (1999 έως σήμερα) σε ένα από τα πλέον επιτυχημένα διεθνώς στο είδος του. Καταρχάς είναι εντυπωσιακή η ταχύτητα της αντίδρασης του Υπουργείου Πολιτισμού στην πρωινή εί

Παραιτήθηκε η διευθύντρια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης κα Δεσποινα Μουζάκη. Η παραίτηση υποβλήθηκε την περασμένη Δεύτερα (ημέρα της Απονομής των Κινηματογραφικών Βραβείων της Ακαδημίας) και έγινε αποδεκτή από τον Υπουργό Πολιτισμού λίγες μέρες αργότερα. Με δεδομένη αυτή την εξέλιξη ο χορός της διαδοχής μόλις ξεκίνησε. Αν και η διαδοχολογία άτυπα είχε κάνει αρχή από το περασμένο φθινώπορο, όταν άλλαξε η ηγεσία του ΥΠ.ΠΟ.Τ., κανείς δεν προδίκαζε με ασφάλεια το αποτέλεσμα. Η παρατεταμένη σιγή ασυρμάτου από το Υπουργείο Πολιτισμού σχετικά με τα κινηματογραφικά δεν επιβεβαιώνε κανένα σενάριο που ακουγόταν τον τελευταίο καιρό. ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ? H ανησυχία για τα τεκταινόμενα στο Φεστιβάλ είναι έκδηλη σε όσους ασχολούνται με το αντίκειμενο του κινηματογράφου. Σε λίγες μέρες ξεκινάει το Φεστιβάλ Καννών, στο οποίο η κα Μουζάκη και οι συνεργάτες της έκλειναν ένα σημαντικό κομμάτι του προγράμματος του Νοέμβρη. Ποιος θα πάρει την ευθύνη τώρα για το πρόγραμμα κανείς δεν το γνωρίζει.

Στο βίντεο και σε φωτο ο Θανάσης Βέγγος παραλαμβάνει το τιμητικό βραβείο της Ακαδημίας από τα χέρια του προέδρου της Τάσου Μπουλμέτη ενώ οι Γιώργος Λάνθιμος, Μίνα Ορφανού, Αντώνης Καφετζόπουλος, Σταύρος Ψυλλάκης παραλαμβάνουν τις διακρίσεις για τις ταινίες τους. Τα βραβεία μπορείτε να τα δείτε αναλυτικά εδώ Πηγή Φώτο: Ε.Α.Κ. Πηγή Βίντεο: camerastylo

Μέσα σε γιορτινό κλίμα ολοκληρώθηκε πριν από λίγα λεπτά η πρώτη απονομή της Ακαδημίας Κινηματογράφου. Η γενική φιλοσοφία του λιτή και σύντομη τηρήθηκε. Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος ήταν ο παρουσιαστής της βραδιάς. Ο Κυνόδοντας δικαίωσε τις εκτιμήσεις μας και δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Η ταινία δικαίως συμβολίζει αυτό το σημείο ορόσημο που ήθελαν να οριοθετήσουν οι κινηματογραφιστές για τη νέα εποχή του ελληνικού κινηματογράφου. Φυσικά δεν έλειψε και ο σχολιασμός για τον Υπουργό Πολιτισμού που δεν ήταν παρών στην τελετή αλλά στο Αμπού Ντάμπι (ο Αντώνης Καφετζόπουλος αντί ευχαριστήριου λόγου ασχολήθηκε με την απουσία του κου Γερουλάνου) ενώ ιδιαίτερ συγκίνηση υπήρξε στο τιμητικό βραβείο του Θανάση Βέγγου. Μόνες εκπλήξεις της βραδιάς η Άννα Μάσχα, που τιμάται για μια ταινία που συζητήθηκε αρκετά εντός της Ομίχλης (αλλά δεν έχω δει και δεν μπορώ να εκφέρω άποψη) και το βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη που πήγε στον Παπαδημητρόπουλο του Bang Bank αντί του Βαρδή Μαρινάκη και του Μαύρου Λιβ

Μια φορά και έναν καιρό πριν από 80 περίπου χρόνια συνέβη ένα Κραχ. Άνθρωποι πέινασαν, χάθηκαν στη δίνη του χρέους, της φτώχειας, της μιζέριας. Η επίπλαστη ευμάρεια και η προοπτική της ανάπτυξης με δανεικά, τα παχυλά λόγια για επενδύσεις και ανάπτυξη, η φλυαρία και η αλαζονία που έτρεφαν την αυτοπεποίθηση και την σιγουριά πολλών παπαγάλων ξαφνικά με μια κίνηση άλλαξαν τη ζωή εκατομυρίων ανθρώπων που είδαν τα χρήματα και την περιουσία τους να χάνεται στη δίνη του χρέους και του αποπληθωρισμού. Του ποιου? Του αποπληθωρισμού ή αλλιώς όπως θα έλεγε και η γιαγιά μου "η φτήνια τρώει τον παρά". Ο Τομ Γουεϊτς τραγουδά το τραγούδι που προσδιορίζει την απελπίσια της εποχή της πρωτοφανούς Ύφεσης, που βίωσαν οι ΗΠΑ την δεκαετία του '30. Χρειάστηκαν μπόλικες ένεσεις ανόρθωσης για να έρθει στα ίσα της η κοινωνία. Πότε με εύθυμα τραγούδια και προσδοκίες που θεωρούν πως η ζωή είναι σαν ένα πιάτο με κεράσια, πότε με ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο (το περήφημο New Deal του Ρουσβελτ) και εν τέ

Παρακολουθώ εδώ και μέρες όσα γίνονται στην Ελλάδα. Το λέω σαν να είμαι κάπου στο εξωτερικό και άνοιξα την τηλεόραση και βλέπω παθητικά, μουδιασμένα τις βόμβες να πέφτουν στα κεφάλια αθώων ανθρώπων. Δεν είχα και μεγάλη διάθεση να γράψω στο μπλογκ. Γενικά δεν έχω διάθεση αλλά ας το ξεπεράσουμε και ας προχωρήσουμε. Άλλωστε όπως στρώσαμε, θα κοιμηθούμε. Αλλά ας δούμε το θέμα αυτού του post. Δεν μπόρεσα τελικά να βρεθώ στην Αθήνα για την σημερινή ιστορική πρώτη της Ακαδημίας. Μιλώντας όμως τηλεφωνικά με κάποια μέλη της υπάρχει η προσδοκία ότι το πείραμα της μετεξέλιξης των Κρατικών Βραβείων και της Ομίχλης στο νέο φόρεα-θεσμό της Ακαδημίας κρίνεται σε μεγάλο βαθμό (όχι όμως αποκλειστικά) από την σοβαρότητα της σημερινής τελετής. Και επειδή και η επικαιρότητα είναι βασανιστική ο πρώτος στόχος είναι να μην προκαλέσουν την κοινή γνώμη με κάποια χλιδάτη απονομή. Ο δεύτερος στόχος είναι να τονισθεί η εκ των ενόντων προσπάθεια για ένα νέο πλαίσιο διαφάνειας και στήριξης του ελληνικού κινηματογρά