ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΛΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΣ - ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΕΝΑ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ ΔΕΙΛΙΝΟ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΑ...

Σήμερα θα χορέψουμε μια νοσταλγική ρούμπα, ένα βαλς. Θα μιλήσουμε για έναν από τους καλύτερους μοντέρνους μουσικούς. Ο οποίος έχει τιμηθεί 2 φορές με το Βραβείο Μουσικής για την συνεργασία του με τον Κώστα Καπάκα(Πεπερμιντ, Ουράνια)


Κατά παράδοση η πρώτη κινηματογραφική μας εκπομπή είναι αφιερωμένη στον συνθέτη της βραδυάς των κρατικών βραβείων και του Φεστιβάλ που μόλις μας αποχαιρέτησε. Ίσως κάποιοι που μας ακούτε σταθερά τα τελευταία 3 χρόνια να θυμάστε το Νίκο Πλατύραχο και τον Κωνσταντίνο Χρηστίδη που είχαν έρθει σε αυτό εδώ το στούντιο και είχαμε σαν κουβέντα μας την μουσική τους στον κινηματογράφο. Έτσι και φέτος. Μόνο που η κουβέντα μας με τον Παναγιώτη Καλαντζόπουλο έγινε πολύ νωρίς. Πριν από έναν χρόνο περίπου όταν η ταινία για την οποία τιμήθηκε βγήκε στις αίθουσες. Θα μιλήσουμε λοιπόν σήμερα με τον νικητή του βραβείου μουσικής ενθυμούμενοι εκείνη ακριβώς την κουβέντα μας που έγινε τον Δεκέμβριο του 2006 και θα περιπλανηθούμε στην υπέροχη μουσική πορεία του που κρύβει μερικές από τις πιο όμορφες μελωδίες για τον κόσμο της μικρής και της μεγάλης οθόνης

Ο Παν. Καλαντζόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1957. Σπούδασε μουσική σε Αθήνα, Λονδίνο και Παρίσι. Στην Εκολ Νορμα ντε μουζικ (Παρίσι) γνώρισε την Ευανθία Ρεμπούτσικα με την οποία σήμερα αποτελούν ένα από τα πιο πετυχημένα μουσικά ζευγάρια. Από το 1979 εμφανίζεται ως μουσικός και ενορχηστρωτής σε διάφορα σχήματα και συνεργάζεται με πολλούς μουσικοσυνθέτες και τραγουδιστές. Ανάμεσα τους οι Αδερφοί Κατσιμίχα και ο Διονύσης Σαββόπουλος.

Από το 1986 ξεκινάει την δράση του ως συνθέτης μουσικής για το θέατρο, την τηλεόραση, τον κινηματογράφο αλλά και την δισκογραφία. Σε αυτή την πρώτη φάση της δημιουργικής πορείας του γράφει πολλές μελωδίες για την τηλεόραση σε διαφημιστικά και τηλεοπτικές σειρές(ΑΦΡΙΚΑ, ΚΟΚΚΙΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ, ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΕΣ, ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ ΑΜΟΡΕ, ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΕΓΓΟΝΟΙ, ΚΑΜΠΙΝΓΚ). Είναι τα τελευταία χρόνια της μονοκρατορίας της Δημόσιας Τηλεόρασης και τα πρώτα της ιδιωτικής "ελεύθερης" τηλεόρασης. Για αυτές τις μουσικές, παρότι όπως θυμάται και ο ίδιος όταν τον ρωτάνε, έγιναν με βασική αιτία τον βιοπορισμό, ξεχώρισε σύντομα και βραβεύθηκε κιόλας

ΤΑΔΕ ΕΦΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

"Αν ένα μαρούλι θέλει πέντε μήνες για να μεγαλώσει και εσύ του βάλεις φάρμακο για να βγει σε ένα μήνα θα φαρμακώσεις τον εαυτό σου. Το ίδιο συμβαίνει και στο τραγούδι. Αν ο Τσιτσάνης σε όλη του τη ζωή έκανε 200 τραγούδια δεν καταλαβαίνω γιατί - επειδή το λογιστήριο μιας δισκογραφικής εταιρίας έχει απαιτήσεις να βγάλει το τάδε κέρδος - θα πρέπει ο σημερινός συνθέτης, που είναι και μικρότερου βεληνεκούς από τον Τσιτσάνη ή τον Καλδάρα, να γεννήσει σε δέκα χρόνια 1.000 τραγούδια; Τα περισσότερα θα είναι σαν το αυγό της ισραηλινής κότας του '50 ή σαν το φαρμακωμένο από τα φυτοφάρμακα μαρούλι ή καρπούζι. Δεν μπορείς να βιάσεις το χρόνο και τη φύση, να σου παράγει διπλή, τριπλή, πενταπλή ποσότητα. Η ζωή όμως έχει τα αντισώματά της. Θα μας εκδικηθεί. Θα μας στείλει μια αρρώστια, μια αηδία για τα τραγούδια. Παρακολουθώντας τα προγράμματα στα κέντρα σκέφτεσαι πως αν δεν υπήρχαν οι παλιοί θα έκλαιγαν σήμερα όλοι"

ΜΕΛΩΔΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΚΑΝΤΙΝΙ

Για όποιον θελήσει να διαβάσει τις μελωδίες του Παναγιώτη καλαντζόπουλου η ανάγνωση θα είναι ένα ευχάριστο ταξίδι. Λάτρης της ελληνικής παράδοσης χωρίς να ξεχνάει τις ξενικές επιρροές. Ο Χατζιδάκις, ο Τσιτσάνης, ο Καλδάρας αποτελούν κάποιες από τις μουσικές στάμπες του χωρίς να τον δεσμεύουν κιόλας. Πρώτα από όλα είναι λάτρης της μελωδίας. Αγαπημένο παιχνίδι σε κάθε περίπτωση η νοσταλγία και οι απαλές γλυκές μελαγχολικές αποχρώσεις της. Με μια κιθάρα και ένα σφύριγμα πολλές φορές χρωματίζει υπέροχα δημιουργώντας παράλληλα μια ανάλαφρη παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα.

Ένα ακόμη χαρακτηριστικό στοιχείο στην ορχήστρα η φροντίδα του για τα πνευστά όργανα. Και βέβαια δεν πρέπει να παραλείψουμε την ανάγκη του να ξαναδιαμορφώνει κάποια κομμάτια του έργου του προσθέτοντας στίχους, αλλάζοντας τον ερμηνευτή ή ξαναδιατυπώνοντας από την αρχή όλη την ενορχήστρωση. Και είτε σαν εικόνα μιας παράδοσης που ξεκινάει από την επαρχία είτε σαν αστική ρούμπα και βαλς ο Καλαντζόπουλος ξέρει ότι η μουσική είναι πρωτίστως ένα υπέροχο παιχνίδι τόσο για τον δημιουργό όσο και για τον ακροατή