H 200η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΣΤΟ BLOG !!!

Είναι φεστιβαλική και συνεχίζουμε όσο μας αντέξει το σκοινί!

ΤΕΛΕΤΗ ΕΝΑΡΞΗΣ

Στα Όσκαρ πρώτα μπαίνουν οι καλεσμένοι και ο απλός κόσμος και μετά οι επίσημοι προσκεκλημένοι στην αίθουσα. Για του λόγου το αληθές ρωτήστε και τον Παν. Τιμογιαννάκη που είναι παρών στην Χρυσή Τελετή ανελιπώς εδώ και 20 χρόνια. Δεν το συζητάμε για τα μεγάλα φεστιβάλ του εξωτερικού, που το δικό μας φεστιβάλ κομπορρημονεί ότι έχει σχέση και μάλιστα στενή μαζί τους. Εδώ όμως μπαίνουν πρώτα οι καλεσμένοι (και μάλιστα από την πίσω πόρτα) και μετά ο απλός κοσμάκης αφού έχει φάει όλη τη βρόχα και αφού έχει γεμίσει η πλατεία του ΟΛΥΜΠΙΟΝ με πάσης φύσεως γούνες και άσχετες κυρίες που απλά έτυχε να στείλει ο κουριερ του φεστιβάλ μια προσκληση στο σπίτι τους. Μετά έχει άδικο ο Νικολαιδης που έλεγε ότι Φεστιβάλ χωρίς β εξώστη είναι πεθαμένο πράμα?

Πάντως το τελετουργικό παρ' ότι αμήχανο είχε αρκετό ενδιαφέρον. Με αναφορές στον Μπεργκμαν, με στιγμές από παλιά φεστιβάλ, με τον ήχο του Φεστιβάλ να ξεχύνεται στην Πλατεία Αριστοτέλους με την βοήθεια του μεσιέ Χωραφάς και των εθελοντών. Όσο για την ταινία του Ουονγκ Καρ Βαι έχω την αίσθηση ότι ο Κινέζος σκηνοθέτης έβαλε τόσο νερό (παρεμβάσεις από τους παραγωγούς) στο κρασί του ώστε στο τέλος δεν ήταν νερωμένο κρασί αλλά κρασωμένο νερό! Κατα τ' αλλα μια χαρά οι Νορα Τζοουνς, Τζουντ Λο, Ρειτσελ Γουαιζ, Νάταλι Πορτμάν

ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΑΛΦΟΝΣΟ ΚΟΥΑΡΟΝ!

Το σπουδαίο πρόσωπο του Φεστιβάλ είναι ο Τζον Μάλκοβιτς. Πριτς! Για όποιον ξέρει από κώδικες σινεμυθολογίας το πρόσωπο της πρώτης φάσης του φεστιβάλ είναι ο Μεξικανός Αλφόνσο Κουαρόν. Ένα από τα πιο ανοιχτά και έξυπνα μυαλά που κέρδισε η κινηματογραφική βιομηχανία τα τελευταία χρόνια. "Αν έμενα στο Μεξικό θα γύριζα ντοκιμαντέρ για την Κυβέρνηση και την προπαγάνδα της" είπε σε κάποια φάση στο πολύ ωραίο μαστερκλας που συντόνισε υποδειγματικά ο Γιώργος Κρασσακόπουλος. Και αναφέρω τον Κρασσακόπουλο γιατί κατάφερε μέσα σε μια ώρα κουβέντας να βγάλει από τον Κουαρόν ιστορίες για το πως γύριστηκαν οι υπέροχες ταινίες του σενιόρ Κουαρόν. Από τα πρώτα μεξικάνικα φιλμ μέχρι τις Μεγάλες Προσδοκίες, τον Χάρυ Πότερ και τα Παιδιά των Ανθρώπων. Και εγώ βέβαια δεν πήγα πιο πίσω. Στα 5 ευλογημένα λεπτά που ένα φεστιβάλ (είναι γενικό το κακό) ονομάζει interview τον ρώτησα για τα σάουντρακ των ταινιών του, για τον υπέροχο φωτογράφο του, , τον Εμανουέλ Λουμπέσκι, για την παρέα του με τον Αλεχάντρο Ιναρίτου και τον Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο. Συμπέρασμα : την ιστορία την γράφουν οι παρέες και πολύ περισσότερο οι τολμηροί και ρισκαδόροι. Και ο Κουαρόν τα έχει και τα 2 και φυσικά μην σας κάνει εντύπωση αν κάποια στιγμή κερδίσει τον Οσκαρικό θρίαμβο. Είναι ήδη στον αφρό του Χόλυγουντ!

ΕΛΛΗ ΜΑΚΡΑ ΚΑΛΕΙ ΙΡΙΝΑ ΠΑΛΜ

Για έναν περίεργο λόγο φέτος το διεθνές διαγωνιστικό έχει μαζέψει 3 νέους σκηνοθέτες που η ιστορία της ζωής τους σχετίζεται με τη Θεσσαλονίκη. Ο Ισραηλινός Μουσόν Σαλμονά ας πούμε έχει ρίζες στη Θεσσαλονίκη. Ο Σπύρος Σταθουλόπουλος με το PVC-1 είναι από την Τούμπα. Και ο Θανάσης Καρανικόλας γέννημα θρέμμα Επανωμίτης. Λίγο ακόμα και είμαι σίγουρος ότι θα έρθει και ο Σαρκοζί με ταινία, μια που και αυτός έχει ρίζες εδω! Στην ταινία του Καρανικόλα "Ελλη Μακρά" πρωταγωνίστρια είνια μια Ελληνίδα μετανάστρια δεύτερης γενιάς που ζει στο Βουπερταλ της Γερμανίας. Μέσα σε ένα γκρίζο τοπίο γεμάτο μοναξια η Έλλη, νιώθει έχει δικαίωμα ακόμη στο όνειρο αφού είναι 30κατι. Το όνειρο είναι η επιστροφή στην πατρίδα, εκεί που πιστεύει ότι δεν είναι μια άγνωστη ανάμεσα σε αγνώστους. Την ίδια στιγμή που ονειρεύεται μια υπέροχη σχέση κτίζεται με την έφηβη ανιψιά της (alter εgo της Ελλης). Αν ήταν μικρού μήκους θα ήταν μούρλια. Αλλά τώρα στα 80 λεπτά της η ταινία του καρανικόλα έχει αρκετή αμηχανία που δεν κρύβεται. Πάρ' ολα αυτά ο σκηνοθέτης ξέρει να εκφράζεται πίσω από τον φακό για αυτό περιμένω την δεύτερη ταινία του για να είμαι σίγουρος. Όσο για την Ιρίνα Πάλμ (λέγε με Μαριάν Φειθφουλ) θα σου μιλήσω για τα μαγικά χεράκια της την επόμενη φορά. Για την ώρα έχω ραντεβού με Νάε Κάρανφιλ (τον ρουμάνο σκηνοθέτη που έκανε την αρχή για τα όσα μαγικά γίνονται στο ρουμάνικο σινεμά τώρα) και Ντιέγκο Λούνα. Hasta luego!