ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΙΝΑΙ ΣΙΩΠΗ...
Ντιέγκο Λούνα κυρίες μου! Πολύ ωραίο παιδί και ξέρει να απολαμβάνει τις στιγμές του στην Θεσσαλονίκη παρέα με μια μπύρα!
THE REST IS SILENCE
Είναι γνωστό βέβαια ότι χάρη στον Χρυσό Φοίνικα του Μουντζίου και τις άλλες διακρίσεις που έλαβαν
ρουμάνικες ταινίες σε Ευρώπη και Αμερική φέτος είναι η χρονιά της Ρουμανίας. Έτσι και το Φεστιβάλ αποφάσισε να μας ξαναθυμίσει έναν σκηνοθέτη που έχει ξανάρθει Θεσσαλονίκη με ταινία του πριν λίγα χρόνια. Ο Νάε Κάρανφιλ είναι ο κινηματογραφιστής που έκανε το πρώτο καθοριστικό βήμα ώστε να εξελιχθεί το ρουμανικό σινεμά στην μετα- Τσαουσέσκου σε αυτό που ξέρουμε σήμερα. Ο Κάρανφιλ αρέσκεται στο να παίρνει τις δραματικές καταστάσεις που παρατηρεί στην πατρίδα του (έχει ζήσει αρκετά και στη Γαλλία) και να της παρουσιάζει με έναν βελούδινο, ελαφρύ, κωμικό σχεδόν ειρωνικό τρόπο. Έτσι γίνεται και στην τελευταία ταινία του Κάρανφιλ με τίτλο ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΙΝΑΙ ΣΙΩΠΗ. Για όσους δεν ξέρουν είναι η τελευταία φράση του Άμλετ επί σκηνής. Η ταινία είναι η ακριβότερη ρουμάνικη παραγωγή στην ιστορία του κινηματογράφου και περιγράφει το πώς γυρίστηκε η πρώτη ταινία επί ρουμανικού εδάφους. Ήταν 1915 όταν συνέβη αυτό και η ταινία εκείνη περιέγραφε την ένδοξη επανάσταση των Ρουμάνων απέναντι στον τουρκικό ζυγό. Με πολλές και ξεκάθαρες αναφορές στον αιώνα που μόλις έμπαινε, στην ιστορία του Θεάτρου (που τότε ήταν η κορύφωση της τέχνης), στον κινηματογράφο (που δεν είχε και την θερμότερη υποδοχή), στην Ρουμανία την ίδια που όσο κι αν άλλαξε μέσα σε 100 χρόνια ωστόσο κάποια πράματα είναι παντοτινά. Ο Κάρανφιλ χαίρεται που μετά από αυτόν ξεπήδησε έναν νέο κύμα σκηνοθετών όπως ο Μουντζίου, ο Πορομποϊου, ο Ποϊου, ο Νεμέσκου που ξέρουν από σινεμά και το δείχνουν. Πριν από αυτούς τα πράματα ήταν τραγικά. Δεν μιλάμε καν για την σοσιαλιαστική περίοδο που το σύστημα ποδηγετούσε και φίμωνε πλήρως τους ανθρώπους έτσι κι αλλιώς. Είναι αρκετά αισόδοξος και ελπίζει σε περισσότερα για το μέλλον. Αυτό φυσικά σημαίνει πολύ απλά δουλειά, πολύ δουλειά και πάρα πολύ δουλειά! Και προφανώς όχι γκρίνια και μίρλα. Πράγματα που δυστυχώς στην ελληνική πραγματικότητα είναι κάτι παραπάνω από ευδιάκριτα. Αλλά ας μην πούμε περισσότερα. Έτσι κι αλλιώς τα υπόλοιπα είναι σιωπή…
YO SOY DIEGO!
Ήμουν εξαιρετικά απρόθυμος όταν μου είπαν από τα Φεστιβάλ ότι το αίτημα μας για συνέντευξη με τον Ντιέγκο Λούνα έγινε δεκτό. Δεν θυμόμουν να ζήτησα εγώ κάτι τέτοιο. «Άντε σου έφεξε πάλι τυχερέ!» μου είπε η συνάδελφος μου η Ελένη στο τηλέφωνο αποκαλύπτωντας την συμμετοχή της στο "έγκλημ¨α". Μισό βαρετά και μισό απρόθυμα πήγα στο ραντεβού μου με τον Μεξικανό ηθοποιό (και εσχάτως σκηνοθέτη). Αυτό το εσχάτως είναι η αιτία που ο Λούνα βρήκε τον δρόμο για την Θεσσαλονίκη. J C Chaves. Μεξικανός μποξέρ που εντυπωσίασε τον συνομηλικό μου Λούνα και ήταν αρκετό για να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ μαζί του. Εκεί βρήκε την αφορμή για να ξεδιπλώσει εικόνες και σκέψεις του για την κοινωνία και την πολιτική κατάσταση του Μεξικού.
THE REST IS SILENCE
Είναι γνωστό βέβαια ότι χάρη στον Χρυσό Φοίνικα του Μουντζίου και τις άλλες διακρίσεις που έλαβαν
ρουμάνικες ταινίες σε Ευρώπη και Αμερική φέτος είναι η χρονιά της Ρουμανίας. Έτσι και το Φεστιβάλ αποφάσισε να μας ξαναθυμίσει έναν σκηνοθέτη που έχει ξανάρθει Θεσσαλονίκη με ταινία του πριν λίγα χρόνια. Ο Νάε Κάρανφιλ είναι ο κινηματογραφιστής που έκανε το πρώτο καθοριστικό βήμα ώστε να εξελιχθεί το ρουμανικό σινεμά στην μετα- Τσαουσέσκου σε αυτό που ξέρουμε σήμερα. Ο Κάρανφιλ αρέσκεται στο να παίρνει τις δραματικές καταστάσεις που παρατηρεί στην πατρίδα του (έχει ζήσει αρκετά και στη Γαλλία) και να της παρουσιάζει με έναν βελούδινο, ελαφρύ, κωμικό σχεδόν ειρωνικό τρόπο. Έτσι γίνεται και στην τελευταία ταινία του Κάρανφιλ με τίτλο ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΙΝΑΙ ΣΙΩΠΗ. Για όσους δεν ξέρουν είναι η τελευταία φράση του Άμλετ επί σκηνής. Η ταινία είναι η ακριβότερη ρουμάνικη παραγωγή στην ιστορία του κινηματογράφου και περιγράφει το πώς γυρίστηκε η πρώτη ταινία επί ρουμανικού εδάφους. Ήταν 1915 όταν συνέβη αυτό και η ταινία εκείνη περιέγραφε την ένδοξη επανάσταση των Ρουμάνων απέναντι στον τουρκικό ζυγό. Με πολλές και ξεκάθαρες αναφορές στον αιώνα που μόλις έμπαινε, στην ιστορία του Θεάτρου (που τότε ήταν η κορύφωση της τέχνης), στον κινηματογράφο (που δεν είχε και την θερμότερη υποδοχή), στην Ρουμανία την ίδια που όσο κι αν άλλαξε μέσα σε 100 χρόνια ωστόσο κάποια πράματα είναι παντοτινά. Ο Κάρανφιλ χαίρεται που μετά από αυτόν ξεπήδησε έναν νέο κύμα σκηνοθετών όπως ο Μουντζίου, ο Πορομποϊου, ο Ποϊου, ο Νεμέσκου που ξέρουν από σινεμά και το δείχνουν. Πριν από αυτούς τα πράματα ήταν τραγικά. Δεν μιλάμε καν για την σοσιαλιαστική περίοδο που το σύστημα ποδηγετούσε και φίμωνε πλήρως τους ανθρώπους έτσι κι αλλιώς. Είναι αρκετά αισόδοξος και ελπίζει σε περισσότερα για το μέλλον. Αυτό φυσικά σημαίνει πολύ απλά δουλειά, πολύ δουλειά και πάρα πολύ δουλειά! Και προφανώς όχι γκρίνια και μίρλα. Πράγματα που δυστυχώς στην ελληνική πραγματικότητα είναι κάτι παραπάνω από ευδιάκριτα. Αλλά ας μην πούμε περισσότερα. Έτσι κι αλλιώς τα υπόλοιπα είναι σιωπή…YO SOY DIEGO!
Ήμουν εξαιρετικά απρόθυμος όταν μου είπαν από τα Φεστιβάλ ότι το αίτημα μας για συνέντευξη με τον Ντιέγκο Λούνα έγινε δεκτό. Δεν θυμόμουν να ζήτησα εγώ κάτι τέτοιο. «Άντε σου έφεξε πάλι τυχερέ!» μου είπε η συνάδελφος μου η Ελένη στο τηλέφωνο αποκαλύπτωντας την συμμετοχή της στο "έγκλημ¨α". Μισό βαρετά και μισό απρόθυμα πήγα στο ραντεβού μου με τον Μεξικανό ηθοποιό (και εσχάτως σκηνοθέτη). Αυτό το εσχάτως είναι η αιτία που ο Λούνα βρήκε τον δρόμο για την Θεσσαλονίκη. J C Chaves. Μεξικανός μποξέρ που εντυπωσίασε τον συνομηλικό μου Λούνα και ήταν αρκετό για να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ μαζί του. Εκεί βρήκε την αφορμή για να ξεδιπλώσει εικόνες και σκέψεις του για την κοινωνία και την πολιτική κατάσταση του Μεξικού.
Γενικώς ο Ντιέγκο είναι φαν των αθλητικών. Γουστάρει την Άνα Γκεβάρα (στίβος 400μ), λατρεύει να βλέπει ματς της Πούμα (ποδοσφαιρική ομάδα στο Μεξικό) και της Μπαρτσελόνα και τρελαίνεται για Λιονέλ Μέσι. Θεωρεί τον αθλητισμό μια έκφανση της ζωής στην οποία όπως και στην πραγματικότητα ο καθένας αγωνίζεται. Οι ισχυροί έχουν τον πρώτο λόγο αλλά αρκετές φορές οι ανίσχυροι Δαβιδ κάνουν το θαύμα τους και παραδειγματίζουν το σύνολο ότι ο αγώνας έχει αξία όταν δικαιωθεί. Παρέα με μια μπυρίτσα μιλήσαμε ακόμα για το Χόλυγουντ, που δεν αποτελεί αυτοσκοπό για τον ίδιο. «Τα καλά σενάρια μετράνε πρώτα!» και επίσης όταν του απαρίθμησα τους σκηνοθέτες που συνεργάστηκε (Σπημπεργκ, Κουαρόν, Τειμορ, Κοστνερ) μου είπε ότι ήταν πολύ τυχερός και ευτυχώς με αρκετούς είναι κάτι παραπάνω από συνεργάτης, ένας καλός φίλος. Στο τέλος ήπιε μια γουλιά και με χαιρέτησε στα ισπανικά. Chao Diego!
Σχόλια