ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΜΑΛΚΟΒΙΤΣ

- Μα γιατί τρέχει σαν παλαβός ο κόσμος στο λιμάνι πρωι Κυριακής πατέρα?
- Για τον Τζον Μάλκοβιτς παιδί μου!

ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ, ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΑΠΟΓΕΥΜΑ, ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΩΙ

Δεν κάνω πλάκα. Κατέβαινα την Πλατεία Ελευθερίας για να πάω στο λίμάνι και έβλεπα κόσμο΄να τρέχει σαν παλαβός για να προλάβει να μπει στην αίθουσα του Κασσαβέτη. Ο λόγος? Μα φυσικά το μαστερκλας του Τζον Μάλκοβιτς που για σήμερα θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον της προσοχής του φεστιβαλικού κοινού. Δεν ξέρω τι θα πει βέβαια ο Τζον. Δεν κατάφερα να μπω στην αίθουσα παρότι δήλωσα παρουσία τουλάχιστον 30 λεπτά νώρίτερα. Ο κόσμος ήταν τόσος πολύς και το σπρωξίδι και ο συνωστισμός τόσος που κάποια στιγμή το πράγμα ξέφυγε σε μερικά γιούχα για την καταπληκτική ιδέα του Φεστιβάλ να φιλοξενήσει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες εκδηλώσεις της όχι στην κεντρική αίθουσα του ΟΛΥΜΠΙΟΝ αλλά σε μια μικρότερη. Αλλά τι τους νοιάζει αν ο κόσμος σπρώχνεται και ταλαιπωρείται φριχτά σε μια εκδήλωση που θεωρητικά αποτελεί πολιτισικό δρώμενο? Βαβούρα να γίνει και να κερδίσουμε φήμη και προβολή. Μπράβο!

ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΑ ΤΟΥ ΕΛ ΓΚΕΚΟ

Ψάχνοντας το πρόγραμμα του φεστιβαλ ξέχωρισα σχεδόν από την πρώτη στιγμή το αφιέρωμα στον ΜΙΚΙΟ ΝΑΡΟΥΣΕ. Γιαπωνέζος σκηνοθέτης που έδρασε καλλιτεχνικά από την εποχή του βωβού σινεμά μέχρι και το θάνατο του λίγο την δεκαετία του '70. Για τους θεωρητικούς του σινεμά ο Ναρούσε αποτελεί τον άγνωστο μεγάλο 4ο σκηνοθέτη της Ιαπωνίας. Για την ακρίβεια θα μπορούσε να μπει σφήνα στην αγία τριάδα των Οζου, Μιζογκούτσι και Κουροσάουα αν η ίδια η Ιαπωνία είχε πιστέψει στο όραμα του, που συνοψίζεται σε μια πολύ απλή λεξούλα: ρεαλισμός!

Πήγα λοιπόν και είδα τα ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΥΣΑΝΘΕΜΑ, μια από τις μεταπολεμικές ταινίες του. Πραγματικά ο Ναρούσε παρουσιάζει με εκπληκτικό τρόπο την Ιαπωνία της δεκαετίας του '50. Η περήφανη παλιά γενιά της πρώτης βιομηχανικής ανάπτυξης, του Χιροχίτο, του γιαπωνέζικου ιμπεριαλισμού και της απόλυτης υπεροχής έχει ηττηθεί. Την ίδια στιγμή μια νέα γενιά μέσα από τα ερείπια και την μιζέρια της ήττας και του πολέμου ξεπηδάει με μοναδικό στόχο την επιβίωση. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Γιαπωνέζοι με απόλυτη πειθαρχία και εργατικότητα θεωρούνται σήμερα μια από τις πιο αναπτυγμένες και τεχνολογικά ανώτερες χώρες της υφηλίου με οικονομία που τους κατατάσει στην κορυφή.

ϊσως σήμερα το έργο του Ναρούσε να φανερώνει στοιχεία ηθογραφίας (προσωπικά μου θύμισε αρκετά τις ταινίες του δικού μας Γιώργου Τζαβέλα). Είναι ένας εκπληκτικός χάρτης συναισθημάτων και γεγονότων μιας Ιαπωνίας που δεν γνωρίσαμε και δεν ξέρουμε. Αν είσαι Θεσσαλονίκη 'αφοβα διάλεξε μια ταινία του. Θα περάσεις καλά.

Το ίδιο καλά δεν πέρασα στον Ελ Γκρέκο του Γιάννη Σμαραγδή. Με 600 χιλ. εισητήρια στην πλάτη του ο σενιορ Σμαραγδης μου κίνησε την περιέργεια και επειδή θα τον βρούμε μπροστά μας στα Κρατικά Βραβεία σε λίγες μέρες είπα να δω την ταινία. Η οποία βέβαια δεν έχει σχεδόν πουθενά ζωγραφική, μανία για την τέχνη, πάθος για δημιουργία. Τελικά ο Γκρέκο ήταν ένα ανασφαλές, μοιρολατρικό ανθρωπάκι? Και τον γούσταρε ο Μέγας Ιεροεξεταστής της Ισπανίας? Ερμηνευτικά ο μόνος που μου άρεσε ήταν ο Λάκης Λαζόπουλος. Η μουσική του Βαγγέλη παρότι ενδιαφέρουσα δεν σε παρασέρνει. Τεχνικά η ταινία είναι αρτιότατη και δικαίως θα κερδίσει (αν κερδίσει) στα τεχνικά βραβεία. Ο πλούτος και η αναπαράσταση της εποχής είναι αριστούργημα. Αλλά το σενάριο είναι τόσο στεγνό που δεν σε παρασέρνει μαζί του. Και μια ακόμα απορία: Η ταινία κατά 90% μιλάει αγγλικά. Με δεδομένο ότι οι ομόγλωσσες ΝΥΦΕΣ του Π. Βούλγαρη έφαγαν πόρτα από την Ακαδημία πριν 2 χρόνια θα ξαναστείλουμε μια αγγλόφωνη ταινία στα Όσκαρ?

Έχω να σου πω και την Τελετή Έναρξης αλλά αυτό θα γίνει προσεχώς. Τώρα τρέχω σε προβολή....