ΤΑ ΚΟΥΡΕΛΙΑ ΘΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ ΠΑΝΤΑ ΝΙΚΟ...

Εδώ και μέρες ψάχνω μια αφορμή για να νιώσω καλά. Δεν υπάρχει διάθεση για πολλά πολλά. Φταίει η βροχή, φταίει το... μικροκλίμα, φταίει το χαζό μου το κεφάλι και διάφορες εμμονές που έχω κατά διαστήματα... όλα αυτά μαζί και τίποτα από αυτά. Το κινητό χτυπάει και διακόπτει τον φιλοσοφικό ειρμό μου...



- "Έχω δυσάρεστα αλλά πάντα νέα" μου είπε με την γλυκιά φωνή της.

- "Τι τρέχει?"

- "Έφυγε ο Νικολαϊδης"



Δεν είπαμε πολλά περισσότερα. Άνοιξα βιαστικά το mail και βρήκα την δυσάρεστη είδηση σε ένα φτωχικό δελτίο τύπου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου. "Έφυγε απροσδόκητα από κοντά μας...".

Κλαίω μέσα μου. Έφυγε ένα από τα διαμάντια της "Γλυκιάς Συμμορίας" του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου. Μικρός ήμουν ερωτευμένος εξαιτίας του με την Μασκλαβάνου και την Μισέλ Βάλει. Ήμουν μόλις 13 όταν είδα την καλτ "Γλυκιά Συμμορία", τα ανατρεπτικά "κουρέλια", την αριστουργηματική "Πρωινή Περίπολο". ΄Ελιωσα εκείνο τον βράδυ του 2002 στη "Λιάπα", στην Προβλήτα όταν είδα τον Αγγελάκα και τον υιο Νικολαϊδη να παίζουν στο "Ο Χαμένος τα παίρνει όλα". Μάλλον είναι παιχνίδι της μοίρας. Σε μια θεαματική στροφή που θα αποδεχόταν μια εξαιρετική τιμή από το Φεστιβάλ (που τόσες φορές αρνήθηκε). Διάολε! Γιατί?

Νίκο δεν θα φύγεις ποτέ. Θα είσαι πάντα μέρος της Γλυκιάς Συμμορίας μου. Στάματάω να ψάχνω αφορμή για να νιώσω καλά. Βάζω στο πικ-απ το βινίλιο από τα υπέροχα σάουντρακ του Χατζηνάσιου (Συμμορία, Περίπολος). Βροχή, ένα πιάνο παίζει μια γλυκιά μελωδία, ωδή στον Τζαίημς Ντην με μια κιθάρα και μια φυσαρμόνικα, καλό ταξίδι Νίκο...