CHRISTMAS IS ALL AROUND MAN...
Χριστούγεννα και σκέφτηκα να κάνω μια λίστα με το τι θέλω να ψάξω στην αγορά της πόλης. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός ο μπαμπάς με έπαιρνε τα πρωινά, όποτε είχε ελεύθερο χρόνο και κατεβαίναμε στην αγορά. Ειδικά στις γιορτές (Χριστούγεννα, Πάσχα και λοιπές συμβολικές εορτές και αργίες) ξέραμε ότι ένα μεγάλο κομμάτι τους θα αναλωθεί στους δρόμους της πόλης. «Πάμε βόλτα», λέγαμε στη μαμά και εκείνη ήξερε τι είδους βόλτα ήταν αυτή. Στα βιντεοκλαμπ, στα δισκάδικα, στα βιβλιοπωλεία, στα σινεμά. Αυτά ήταν τα στέκια μας. Και όποτε ανακαλύπταμε έναν νέο θησαυρό, βιβλίο, δίσκο (κυρίως σάουντρακς) ή ταινία η χαρά μας ήταν άλλο πράμα…
Έτσι και σήμερα. Σκέφτηκα να κάνω μια δική μου βόλτα στα δισκάδικα, στα σινεμά και στα dvd club(που αντικατέστησαν τα βίντεοκλαμπ), στα βιβλιοπωλεία. Έτσι ξεκίνησα σκεπτόμενος το εορταστικό κλίμα. Κάθε Χριστούγεννα θέλω να επιστρέφω την παιδική μου ηλικία. Δεν είναι πάντα εφικτό αλλά ελπίζω φέτος να με βοηθήσουν τα καρτούν που βγήκαν στα σινεμά. Happy feet και Cars. Επιπλέον και τα δύο κονταροκτυπιούνται για το Όσκαρ καλύτερου καρτουν μεγάλου μήκους άρα να το και το σινεφιλ κίνητρο.
Straight Story
Και για να διασκεδάσω πιο ανάλαφρα με την παρέα υποσχεθήκαμε να πάμε στο Straight Story των ΒΛ. Κυριακίδη και Ε. Μουρίκη. Ζευγάρι στη ζωή, ζευγάρι στο σανίδι και τώρα ήρθε η ώρα να γίνουν ζευγάρι και πίσω από την κάμερα. Είναι η πρώτη σκηνοθετική τους απόπειρα και φιλοδοξεί να κλέψει την συμπάθεια των θεατών αυτά τα Χριστούγεννα. Μεγάλο ρίσκο αλλά οι κωμωδίες συνήθως αρέσουν. Μην ξεχνάμε ότι και η «Λούφα» του Περάκη πέρσι τέτοια εποχή βγήκε και έσκισε στο γκρικ μποξ οφις.
Το σενάριο ήταν στο συρτάρι τους 7 χρόνια και δεν τολμούσαν να το βγάλουν από εκεί μέχρι που κάποια στιγμή τους ζητήθηκε να παρουσιάσουν τις ιδέες τους σε σχέση με ένα πρότζεκτ κινηματογραφικό. Η στιγμή που εμφανίζεται βέβαια η ταινία είναι καίρια αφού η μεγάλη κουβέντα για τα δικαιώματα των διαφορετικών μειονοτήτων έχει ανοίξει και στο σινεμά. Μια τέτοια, το Brokeback Mountain του Ανγκ Λι, ταρακούνησε φέτος την Αμερική και έφτασε να διεκδικεί επί ίσοις όροις το Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Αυτή η διαφορετικότητα και η ανάγκη να την αποδεχτούμε ως κοινωνία ήταν η αφορμή για να ασχοληθούν με το Straight Story. Ήθελαν όμως αυτό να συμβεί ανώδυνα για τον θεατή. Και ο πιο έξυπνος και κομψός τρόπος για να συμβεί αυτό είναι η κωμωδία. Και τι κωμωδία! Με μια πραγματικά φοβερά τρελλή ιδέα οι γκει να θεωρούνται η λογική πλειοψηφία και οι στρειτ μια εναλλακτική μειονότητα! Ανάμεσα στους γνωστούς (θεατρικά και τηλεοπτικά) ηθοποιούς – Κυριακίδης, Χατζηπαναγιώτης, Συσσοβίτης, Αθερίδης, κ.α. - πρωταγωνιστούν και νέα και πολλά υποσχόμενα στον χώρο της υποκριτικής παιδιά όπως π.χ. ο Άνθιμος Ανανιάδης.
Η ΛΟΛΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ
Για τις μουσικές μου ανησυχίες ήξερα εδώ και καιρό ότι ο Σταύρος Ξαρχάκος ανέλαβε και εκδίδει για πρώτη φορά το σύνολο του έργου του στον ελληνικό κινηματογράφο. Μια νέα ματιά στο έργο του σπουδαίου Έλληνα συνθέτη, με τον τρόπο που ο ίδιος επιθυμεί να γίνει αυτό. Τα δύο πρώτα αλμπουμ που κυκλοφορούν είναι το σάουντρακ της ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗΣ του Γ. Ζεβρουλάκου. Στο ρόλο της Λυσιστράτης του Αριστάφανη η Τζένη Καρέζη ενώ ο θίασος απαρτίζεται από ηθοποιούς όπως ο Κώστας Καζάκος, η Άννα Ματζουράνη, ο Διονύσης Παπαγιανόπουλος. Η μουσική του Ξαρχάκου εδώ παίζει κομβικό ρόλο αφού η πλειοψηφία των διαλόγων της ταινίας γίνεται μέσα από αυτήν. Η ταινία είναι πλημμυρισμένη από τις μελωδίες και τα τραγούδια του Ξαρχάκου, που οι ηθοποιοί ερμηνεύουν υπέροχα. Το δεύτερο άλμπουμ αφορά τη μουσική μπάντα μιας ταινίας της ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜΣ, της ΛΟΛΑΣ του Ντίνου Δημόπουλου. Γυρισμένη το 1964 η ταινία αποτελεί ένα από τα πρώτα κινηματογραφικά συνθετικά βήματα του Ξαρχάκου. Η μουσική ουδέποτε κυκλοφόρησε ολόκληρη στο εμπόριο (κατά διαστήματα κάποιες αποσπασματικές εκδόσεις μόνο) και στη φετινή έκδοση της αυτό γίνεται για πρώτη φορά. Ας μην ξεχνάμε ότι μέσα από την ΛΟΛΑ αναδείχτηκε μια σπουδαία φωνή του ελληνικού τραγουδιού που έφυγε πέρσι, η Βίκυ Μοσχολιού, ερμηνεύοντας τους στίχους του Βαγγέλη Γκούφα στο τραγούδι «Χάθηκε το φεγγάρι». Η επανέκδοση του κινηματογραφικού αρχείου του Στ. Ξαρχάκου συνεχίζεται και θα περιμένω με πολύ ενδιαφέρον τη συνέχεια στην εμφάνιση των θησαυρών του.
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ ΚΑΙ Ο ΗΧΟΣ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ
Ο Γιάννης Πετρίδης αποτελεί μια Κιβωτό του ραδιοφωνικού πολιτισμού αυτής της χώρας. Η εκπομπή του στα ερτζιανά της δημόσιας ραδιοφωνίας γαλούχησε γενιές εφήβων από τα τέλη του ’60 και μέχρι σήμερα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον διάλογο στο ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ του Αντ. Κόκκινου μεταξύ Γ. Πυρπασόπουλου και Κ. Καζανά για μια από τις ερωτήσεις που είχε στους διαγωνισμούς του ο δαιμόνιος dj Πετρίδης και τους δυσκόλεψε. Στην εκπομπή του πολλές φορές φιλοξενεί και τον ήχο των σάουντρακ ενώ στην συλλογή έχει αμέτρητους τίτλους κινηματογραφικών μουσικών. Αυτή την αγάπη του για το είδος την έκανε και βιβλίο φέτος.
Στο λεύκωμα Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ μαζί με τον συνεργάτη του Κ. Ζουγρή παρουσιάζουν πάνω από 2000 τίτλους που κυκλοφορούν παραθέτοντας στοιχεία και για τις ταινίες. Επιπλέον στις σελίδες του λευκώματος φιλοξενούνται τα βραβεία μουσικής και τραγουδιού για τα Όσκαρ και τις Χρυσές Σφαίρες αλλά και πλήθος από λίστες με τα καλύτερα των σαουντρακ που έχουν παρουσιάσει διάφορα μουσικά περιοδικά του εξωτερικού. Η συγκεκριμένη βιβλιογραφία για την κινηματογραφική μουσική στην χώρα μας είναι μετρημένη στα δάχτυλα του ενός χεριού με βιβλία που τα περισσότερα εκδόθηκαν πριν από 15 και 20 χρόνια, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ουδείς ασχολήθηκε με την νέα φουρνιά συνθετών που βγήκε από το 1990 και έπειτα. Το βιβλίο του Γ. Πετρίδη φιλοδοξεί να αναπληρώσει αυτό το κενό και το καταφέρνει άξια. Πάντως στις προβλέψεις του για τα φετινά Όσκαρ ο κος Πετρίδης υπήρξε ακριβής. Ποντάρει σε τέσσερα σάουντρακ : Η Βασίλισσα του Στ. Φριάρς – μουσική Αλεξαντρ Ντεσπλά, Ο πληροφοριοδότης του Μ. Σκορτσέζε – μουσική Χάουαρντ Σορ, Βαβέλ του Α. Ιναρίτου – μουσική Γουστάβο Σανταολάγια και Dreamgirls του Μπ. Κοντον – μουσική και τραγούδια ανάμεσα στα οποία πολλά υπογράφει συνθετικά η r’n’b star Μπιγιονσε. Νομίζω και εγώ πως η συγκεκριμένη τετράδα σίγουρα θα είναι παρούσα στα Όσκαρ άρα συμφωνώ με τον αρχιμαέστρο του ραδιοφώνου.
Και εδώ τελείωσε η βόλτα μου. Βέβαια και τις επόμενες μέρες θα περπατήσω γα να χαζέψω την γιορτή και τον κόσμο στην αγορά. Άλλωστε όπως αναφέρει και ένα από τα τραγούδια στο σάουντρακ του «Αγάπη είναι…» Christmas is all around. Again θα προσέθετα εγώ.
Υ.Γ. IN MEMORIAM - Το βράδυ γυρνώντας από τη δουλειά είδα έναν φίλο από τα παλιά. Μέσα στην κουβέντα για τα δικά μας ένδοξα περασμένα (κι ακόμα δεν γεράσαμε ανάθεμα μας) μου ανέφερε και μια θλιβερή είδηση. Μια κοινή μας φίλη χάθηκε σε τροχαίο. Ομολογώ ότι σοκαρίστηκα.
Ήμασταν πριν από 6 χρόνια μια υπέροχη παρέα, που κάναμε δημοσιογραφία και γουστάραμε τρελλά τη δουλειά μας. Δεν πληρωνόμασταν καλά αλλά ήμασταν μαζί και ήμασταν καλά. Αγαπούσαμε τη δουλειά μας με τον ενθουσιασμό του νεοσύλλεκτου και του πρωτάρη και περνούσαμε ώρες ατέλειωτες μαζί. Υπήρξε μέρα που έφυγα από το σπίτι 9 το πρωί και γύρισα 1 το βράδυ. Δεν με ένοιαζε όμως. Νομίζω κανένα μας δεν τον ενδιέφερε. Όνειρα, σκέψεις, θυμοί, απογοητεύσεις και χαρές ήταν κοινά για μας. Ζούσαμε σε ένα «κοινόβιο» δημοσιογραφικό κάπου στην άκρη της πόλης και ακροβατούσαμε ανάμεσα στην αλήθεια και το όνειρο.
Έτσι και σήμερα. Σκέφτηκα να κάνω μια δική μου βόλτα στα δισκάδικα, στα σινεμά και στα dvd club(που αντικατέστησαν τα βίντεοκλαμπ), στα βιβλιοπωλεία. Έτσι ξεκίνησα σκεπτόμενος το εορταστικό κλίμα. Κάθε Χριστούγεννα θέλω να επιστρέφω την παιδική μου ηλικία. Δεν είναι πάντα εφικτό αλλά ελπίζω φέτος να με βοηθήσουν τα καρτούν που βγήκαν στα σινεμά. Happy feet και Cars. Επιπλέον και τα δύο κονταροκτυπιούνται για το Όσκαρ καλύτερου καρτουν μεγάλου μήκους άρα να το και το σινεφιλ κίνητρο.
Straight Story
Και για να διασκεδάσω πιο ανάλαφρα με την παρέα υποσχεθήκαμε να πάμε στο Straight Story των ΒΛ. Κυριακίδη και Ε. Μουρίκη. Ζευγάρι στη ζωή, ζευγάρι στο σανίδι και τώρα ήρθε η ώρα να γίνουν ζευγάρι και πίσω από την κάμερα. Είναι η πρώτη σκηνοθετική τους απόπειρα και φιλοδοξεί να κλέψει την συμπάθεια των θεατών αυτά τα Χριστούγεννα. Μεγάλο ρίσκο αλλά οι κωμωδίες συνήθως αρέσουν. Μην ξεχνάμε ότι και η «Λούφα» του Περάκη πέρσι τέτοια εποχή βγήκε και έσκισε στο γκρικ μποξ οφις.Το σενάριο ήταν στο συρτάρι τους 7 χρόνια και δεν τολμούσαν να το βγάλουν από εκεί μέχρι που κάποια στιγμή τους ζητήθηκε να παρουσιάσουν τις ιδέες τους σε σχέση με ένα πρότζεκτ κινηματογραφικό. Η στιγμή που εμφανίζεται βέβαια η ταινία είναι καίρια αφού η μεγάλη κουβέντα για τα δικαιώματα των διαφορετικών μειονοτήτων έχει ανοίξει και στο σινεμά. Μια τέτοια, το Brokeback Mountain του Ανγκ Λι, ταρακούνησε φέτος την Αμερική και έφτασε να διεκδικεί επί ίσοις όροις το Όσκαρ καλύτερης ταινίας. Αυτή η διαφορετικότητα και η ανάγκη να την αποδεχτούμε ως κοινωνία ήταν η αφορμή για να ασχοληθούν με το Straight Story. Ήθελαν όμως αυτό να συμβεί ανώδυνα για τον θεατή. Και ο πιο έξυπνος και κομψός τρόπος για να συμβεί αυτό είναι η κωμωδία. Και τι κωμωδία! Με μια πραγματικά φοβερά τρελλή ιδέα οι γκει να θεωρούνται η λογική πλειοψηφία και οι στρειτ μια εναλλακτική μειονότητα! Ανάμεσα στους γνωστούς (θεατρικά και τηλεοπτικά) ηθοποιούς – Κυριακίδης, Χατζηπαναγιώτης, Συσσοβίτης, Αθερίδης, κ.α. - πρωταγωνιστούν και νέα και πολλά υποσχόμενα στον χώρο της υποκριτικής παιδιά όπως π.χ. ο Άνθιμος Ανανιάδης.
Η ΛΟΛΑ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ
Για τις μουσικές μου ανησυχίες ήξερα εδώ και καιρό ότι ο Σταύρος Ξαρχάκος ανέλαβε και εκδίδει για πρώτη φορά το σύνολο του έργου του στον ελληνικό κινηματογράφο. Μια νέα ματιά στο έργο του σπουδαίου Έλληνα συνθέτη, με τον τρόπο που ο ίδιος επιθυμεί να γίνει αυτό. Τα δύο πρώτα αλμπουμ που κυκλοφορούν είναι το σάουντρακ της ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗΣ του Γ. Ζεβρουλάκου. Στο ρόλο της Λυσιστράτης του Αριστάφανη η Τζένη Καρέζη ενώ ο θίασος απαρτίζεται από ηθοποιούς όπως ο Κώστας Καζάκος, η Άννα Ματζουράνη, ο Διονύσης Παπαγιανόπουλος. Η μουσική του Ξαρχάκου εδώ παίζει κομβικό ρόλο αφού η πλειοψηφία των διαλόγων της ταινίας γίνεται μέσα από αυτήν. Η ταινία είναι πλημμυρισμένη από τις μελωδίες και τα τραγούδια του Ξαρχάκου, που οι ηθοποιοί ερμηνεύουν υπέροχα. Το δεύτερο άλμπουμ αφορά τη μουσική μπάντα μιας ταινίας της ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜΣ, της ΛΟΛΑΣ του Ντίνου Δημόπουλου. Γυρισμένη το 1964 η ταινία αποτελεί ένα από τα πρώτα κινηματογραφικά συνθετικά βήματα του Ξαρχάκου. Η μουσική ουδέποτε κυκλοφόρησε ολόκληρη στο εμπόριο (κατά διαστήματα κάποιες αποσπασματικές εκδόσεις μόνο) και στη φετινή έκδοση της αυτό γίνεται για πρώτη φορά. Ας μην ξεχνάμε ότι μέσα από την ΛΟΛΑ αναδείχτηκε μια σπουδαία φωνή του ελληνικού τραγουδιού που έφυγε πέρσι, η Βίκυ Μοσχολιού, ερμηνεύοντας τους στίχους του Βαγγέλη Γκούφα στο τραγούδι «Χάθηκε το φεγγάρι». Η επανέκδοση του κινηματογραφικού αρχείου του Στ. Ξαρχάκου συνεχίζεται και θα περιμένω με πολύ ενδιαφέρον τη συνέχεια στην εμφάνιση των θησαυρών του.Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ ΚΑΙ Ο ΗΧΟΣ ΤΩΝ ΕΙΚΟΝΩΝ
Ο Γιάννης Πετρίδης αποτελεί μια Κιβωτό του ραδιοφωνικού πολιτισμού αυτής της χώρας. Η εκπομπή του στα ερτζιανά της δημόσιας ραδιοφωνίας γαλούχησε γενιές εφήβων από τα τέλη του ’60 και μέχρι σήμερα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον διάλογο στο ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ του Αντ. Κόκκινου μεταξύ Γ. Πυρπασόπουλου και Κ. Καζανά για μια από τις ερωτήσεις που είχε στους διαγωνισμούς του ο δαιμόνιος dj Πετρίδης και τους δυσκόλεψε. Στην εκπομπή του πολλές φορές φιλοξενεί και τον ήχο των σάουντρακ ενώ στην συλλογή έχει αμέτρητους τίτλους κινηματογραφικών μουσικών. Αυτή την αγάπη του για το είδος την έκανε και βιβλίο φέτος.Στο λεύκωμα Ο ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ μαζί με τον συνεργάτη του Κ. Ζουγρή παρουσιάζουν πάνω από 2000 τίτλους που κυκλοφορούν παραθέτοντας στοιχεία και για τις ταινίες. Επιπλέον στις σελίδες του λευκώματος φιλοξενούνται τα βραβεία μουσικής και τραγουδιού για τα Όσκαρ και τις Χρυσές Σφαίρες αλλά και πλήθος από λίστες με τα καλύτερα των σαουντρακ που έχουν παρουσιάσει διάφορα μουσικά περιοδικά του εξωτερικού. Η συγκεκριμένη βιβλιογραφία για την κινηματογραφική μουσική στην χώρα μας είναι μετρημένη στα δάχτυλα του ενός χεριού με βιβλία που τα περισσότερα εκδόθηκαν πριν από 15 και 20 χρόνια, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι ουδείς ασχολήθηκε με την νέα φουρνιά συνθετών που βγήκε από το 1990 και έπειτα. Το βιβλίο του Γ. Πετρίδη φιλοδοξεί να αναπληρώσει αυτό το κενό και το καταφέρνει άξια. Πάντως στις προβλέψεις του για τα φετινά Όσκαρ ο κος Πετρίδης υπήρξε ακριβής. Ποντάρει σε τέσσερα σάουντρακ : Η Βασίλισσα του Στ. Φριάρς – μουσική Αλεξαντρ Ντεσπλά, Ο πληροφοριοδότης του Μ. Σκορτσέζε – μουσική Χάουαρντ Σορ, Βαβέλ του Α. Ιναρίτου – μουσική Γουστάβο Σανταολάγια και Dreamgirls του Μπ. Κοντον – μουσική και τραγούδια ανάμεσα στα οποία πολλά υπογράφει συνθετικά η r’n’b star Μπιγιονσε. Νομίζω και εγώ πως η συγκεκριμένη τετράδα σίγουρα θα είναι παρούσα στα Όσκαρ άρα συμφωνώ με τον αρχιμαέστρο του ραδιοφώνου.
Και εδώ τελείωσε η βόλτα μου. Βέβαια και τις επόμενες μέρες θα περπατήσω γα να χαζέψω την γιορτή και τον κόσμο στην αγορά. Άλλωστε όπως αναφέρει και ένα από τα τραγούδια στο σάουντρακ του «Αγάπη είναι…» Christmas is all around. Again θα προσέθετα εγώ.
Υ.Γ. IN MEMORIAM - Το βράδυ γυρνώντας από τη δουλειά είδα έναν φίλο από τα παλιά. Μέσα στην κουβέντα για τα δικά μας ένδοξα περασμένα (κι ακόμα δεν γεράσαμε ανάθεμα μας) μου ανέφερε και μια θλιβερή είδηση. Μια κοινή μας φίλη χάθηκε σε τροχαίο. Ομολογώ ότι σοκαρίστηκα.
Ήμασταν πριν από 6 χρόνια μια υπέροχη παρέα, που κάναμε δημοσιογραφία και γουστάραμε τρελλά τη δουλειά μας. Δεν πληρωνόμασταν καλά αλλά ήμασταν μαζί και ήμασταν καλά. Αγαπούσαμε τη δουλειά μας με τον ενθουσιασμό του νεοσύλλεκτου και του πρωτάρη και περνούσαμε ώρες ατέλειωτες μαζί. Υπήρξε μέρα που έφυγα από το σπίτι 9 το πρωί και γύρισα 1 το βράδυ. Δεν με ένοιαζε όμως. Νομίζω κανένα μας δεν τον ενδιέφερε. Όνειρα, σκέψεις, θυμοί, απογοητεύσεις και χαρές ήταν κοινά για μας. Ζούσαμε σε ένα «κοινόβιο» δημοσιογραφικό κάπου στην άκρη της πόλης και ακροβατούσαμε ανάμεσα στην αλήθεια και το όνειρο.
Κάποια στιγμή όλα τα καλά τελειώνουν και έτσι τελειώσαμε και εμείς. Εις τα εξ ων συνετέθη. Άλλοι φανταροι, άλλοι σε νέες δουλειές, άλλοι σε νέα μιντιακά πόστα…η ζωή είναι ποτάμι και σε παρασέρνει όπου γουστάρει. Καμιά φορά άμα είσαι αρκετά μάγκας καναλιζάρεις το δυνατό ρεύμα και τιθασεύεις την ορμή προς όφελος σου. Όμως αυτό δεν συμβαίνει πάντα και έτσι αρκετές φορές οι άνθρωποι χάνονται. Όταν το άκουσα για ώρα δεν μπορούσα να το πιστέψω. Τώρα σκέφτομαι νοερά μια υπέροχη «οικογενειακή» φωτογραφία που βγάλαμε στη τελευταία συγκέντρωση μας. Τι περίεργο το παιχνίδι της ζωής…δεν ξέρεις ποτέ που θα τελειώσει το κουβάρι…ευτυχώς που οι άνθρωποι ζούνε πάντα μέσα μας όσο τους θυμόμαστε…
Σχόλια