ΕΛΑΦΡΑ ΟΝΕΙΡΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ

Είδα στην Ορεστιάδα το πιο φανταστικό μέρος για να ξαναγυριστούν οι "Δεσποινίδες του Ροσφορ" του Ζακ Ντεμί.

Στα ανοιχτά του εβρίτικου κάμπου ηλιόσποροι έβαφαν με το κίτρινο χρώμα τους την γη ενώ μαύρα σύννεφα έλουζαν με την βροχή τους το χώμα στο Τριεθνές. Εγώ Ελλάδα και απέναντι πάλι στο ίδιο πράσινο απέραντο πεδίο Τουρκία και Βουλγαρία.

Στην Αλεξανδρούπολη γύρισα πίσω σε χρόνια χακί αλλά δεν στάθηκα πολύ στο παρελθόν αφού το τρένο το προπέρασε γρήγορα φτάνοντας στην Θεσσαλονίκη.

Ταινίες, μουσικές, βιβλία, εικόνες, ήχοι, γεύσεις έγιναν κουβάρι γρήγορα.

Στην Εγνατία Οδό τον Αύγουστο θαύμασα τόσα πολλά τοπία. Η μισή Ελλάδα πέρασε από μπροστά μου. Οι μακριές σύραγγες της που τρυπάνε τα βουνά της Πίνδου μου φάνηκαν σαν πολύχρωμα, πολύφωτα μικρά λουνα παρκ. Λίγο πιο πέρα ο Αμβρακικός εξαφανίστηκε στο πιτς φυτίλι με την υποθαλάσσια του Ακτίου οδηγώντας με σε άλλα τοπία.

Στην Λευκάδα ήπια ροζολί και έφαγα επτανησιακές μάντολες. Χάθηκα στο ευλογημένο απέραντο γαλάζιο του Αγιου Νικήτα και του Καθίσματος. Στο Πόρτο Κατσίκι και στους Εγκρεμνούς τα τυρκουάζ νερά με παρέσυραν μέσα τους και στο Φισκαρδο της Κεφαλονιάς δεν έψαξα τον Κορέλι αλλά το αγιόκλημα και τους λουλουδιασμενούς μπαξέδες του χωριού.

Με μαγικό τρόπο κατέληξα πίσω στη Μακεδονία χαζεύοντας αδιάφορα την Θεσσαλονίκη που ξαναγέμιζε με κόσμο και ντουνιά. Είναι αλήθεια πως ένα βράδυ ξενύχτησα στην παραλία μετρώντας το αστρικό κορμί του ουρανού που με γοήτευσε. Κι αυτή η αναζήτηση έστω κι αν έμεινε στη μέση με μέθυσε περισσότερο κι από κρασί...

Για λίγη ώρα βρέθηκα στα ανοιχτά της Χαλκιδικής. Κολύμπησα και χάθηκα στην γεύση της αρμύρας. Πίνοντας ούζο και γεμίζοντας το τραπέζι μου με θάλασσα ευχαρίστησα το καλοκαίρι που μου φέρθηκε καλά και έδωσα την υπόσχεση για ένα καλό φθινόπωρο και έναν καλύτερο χειμώνα.

Όπου κι αν πάω αυτά τα μέρη πάντα θα με ακολουθούν. Μέχρι την επόμενη φορά...

ΥΓ: Και χτες γύρισα εκεί ακριβώς που ήμουν και πριν τις διακοπές. Εκεί ακριβώς? Χμμμ...δε νομίζω...