Από το "Cahiers de cinema" (την βίβλο των σινεφιλ) σε ένα βιβλίο με εξαιρετική και φροντισμένη έκδοση. "Συζητώντας με τον Πέδρο Αλμοδόβαρ" από τις εκδόσεις ΗΛΕΚΤΡΑ.Ο Φρεντερικ Στρως ξεδιπλώνει σε μια σειρά συνεντεύξεων το κινηματογραφικό σύμπαν του Ισπανού δημιουργού.
Σήμερα στις 18.00 στη συχνότητα του 9.58 της ΕΡΤ 3
η παρουσίαση του βιβλίου και το σάουντρακ των ταινιών ενός σπουδαίου σκηνοθέτη (από τους σημαντικότερους της εποχής μας). Από τα πανκ τραγούδια της movida, στον Μπερνάρντο Μπονέτσι των "Γυναικών στα πρόθυρα νευρικής κρίσης" και από εκεί στον (2 φορές υποψήφιο για Όσκαρ μουσικής) Αλμπέρτο Ιγκλέσιας του "Όλα για τη μητέρα μου" και "Μίλα της"
(Απόσπασμα από το βιβλίο) "Ο κινηματογράφος είναι μία (συμβολική) παράσταση με όλες τις έννοιες του όρου, μέσα από αυτή την παράσταση λοιπόν φθάνω στην αλήθεια της πραγματικότητας, όχι μέσα από τη σκοπιά του ντοκιμαντέρ. Αυτό δεν σημαίνει ότι απορρίπτω το ντοκιμαντέρ ως είδος αλλά είναι βέβαιο πως εάν μου παράγγελναν ένα, θα διηγούμουν κάτι άλλο από αυτό που δείχνει η ταινία. Στον κινηματογράφο λοιπόν το ζητούμενο δεν είναι οι ηθοποιοί να είναι οι εαυτοί τους αλλά μάλλον το αντίθετο από αυτό που είναι φαινομενικά. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος φέρει μέσα του όλα τα πρόσωπα, αρσενικά και θηλυκά, τα καλά και τα κακά, τους μάρτυρες και τους τρελούς. Για έναν ηθοποιό, το πιο ενδιαφέρον είναι να ερμηνεύει τον ρόλο που είναι μέσα του αλλά από τον οποίο νιώθει πιο απομακρυσμένος."
Υπάρχουν πολλές λίστες για τα καλύτερα της δεκαετίας που αφήνουμε πίσω. Προσπαθώ να βρω βέβαια και μια λίστα για τα χειρότερα της χρονιάς όποτε αν έχετε κάτι υπόψη δώστε το link για να το απολαύσουμε! Για την ώρα σας δίνω τρεις πολύ ενδιαφέρουσες λίστες που δημοσιεύτηκαν τις τελευταίες ημέρες. Ο φίλος, συνάδελφος και blogger Πάνος Χρυσοστόμου στο προσωπικό του ιστολόγιο καταθέτει την προσωπική του λίστα με τα καλύτερα της χρόνιας. Παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον γιατί υπολογίζει ωραίες ταινίες που πράγματι έδωσαν μια νέα ώθηση σε ιστορίες παλιές όπως το Ζωντανοί στο Κύτταρο του Αντώνη Μποσκοϊτη (που ανανέωσε το είδος του μουσικού ντοκιμαντέρ αλλά και της έρευνας στο είδος της ταινίας τεκμηρίωσης) ενώ και η λίστα του στα σάουντρακ έχει ωραίες επιλογές που δεν τις σκέφτεσαι με την πρώτη και σηκώνουν κουβέντα, όπως το Νο2 στο οποίο τοποθετει την Άπιστη του Γιαν Κασμάρεκ (θεωρώ π.χ. το οσκαρικό Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ πιο δυνατή επιλογή από το έργου του συγκεκριμένου συνθέτη). Ο Χρήστ...
Ο Ιρλανδός του Μάρτιν Σκορτσέζε είναι η ταινία της χρονιάς για το NBoR, με τα 110 χρόνια ιστορίας και ένα ενδιαφέρον εκλεκτορικό σώμα με περισσότερα από 100 μέλη (που απαρτίζεται από κριτικούς κινηματογράφου, ακαδημαϊκούς και κινηματογραφιστές που ζουν και εργάζονται στη Νέα Υόρκη) το οποίο παραδοσιακά ανοίγει τον χορό των Όσκαρ στην Αμερική.
Ένα χειμωνιάτικο πρωι στην Αγίου Δημητρίου. Η ώρα είναι 8 παρα δεκα. Το κρύο έχει τσαλακώσει τα χέρια μου σε μια μάζα που απλώς κουνιέται πέρα δώθε. Δεν φοράω γάντια αλλά έχω μαζί μου ένα πράσινο γουωκμαν. Σήμερα που το βλέπω να σκονίζεται σε ένα ράφι του σπιτιού μου φαίνεται ογκόλιθος. Τότε το παραχωνα στην τσέπη του μπουφαν και τα ακουστικά ήταν μονίμως στα αυτιά μου. Η κασέτα εκείνο το πρωί είχε ένα περιέργο συγκρότημα που άκουσα το προηγούμενο βράδυ σε ένα συμμαθητή μου. Θυμάμαι το πρώτο κομμάτι και δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Ο τίτλος του ήταν σαν να έδινε μια υπόσχεση για κάτι καλύτερο στο μέλλον. Το πιανάκι στην αρχή άνοιγε γοητευτικά το ηλεκτρονικό μουσικό θέμα της συνέχειας. ΝΕΑ ΖΩΗ 705 από τους Στερεο Νοβα, το σάουντρακ της δεκαετίας του 90 στα ηχεία του ραδιοφώνου σας για την επόμενη μια ώρα
Τίποτα δεν υπήρξε πιο πρωτότυπο αυτή την εποχή από τα ΞΥΛΙΝΑ ΣΠΑΘΙΑ, τις ΤΡΥΠΕΣ και τους ΣΤΕΡΕΟ ΝΟΒΑ στη ζωή μου. Η χώρα πέρναγε δημιουργικά από τον παπανδρεου στον Σημ...
Σχόλια