ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΑΤΥΧΙΑ ΜΟΥ!

Το να είσαι πελάτης ταξί είναι μια απίστευτη ιστορία τελικά. Ισως εδώ ταιριάζει το φοβερό ρητό του Φόρεστ Γκάμπ ελαφρώς παραφρασμένο. Δηλαδή ο Φόρεστ έλεγε ότι "η ζωή είναι ένα κουτί με σοκολατάκια που ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις μέσα". Εσύ στη θέση της ζωής βάλε την λέξη "το ταξί".

Δεν ξέρω αν έχω κάποιον οδηγό ταξί αναγνώστη ή ακροατή αλλά αυτό το σημερινό παραπήγε γαμώτη μου! Δύο απίστευτοί τύποι (ένας φέυγοντας και ένας γυρίζοντας σπίτι) που σκόπιμα κάνανε επιπλέον γύρους από 'δω και από 'κει και πουλούσαν τρέλλα και σου λέγανε και τις μαλακίες τους απο πάνω. Άσε τα βαριά σκυλάδικα ή τα αθλητικά που ακούγονται στη διαπασών (άραγε ήμουν υποχρεωμένος να σκέφτομαι τα δικά μου και ταυτόχρονα τα αυτιά μου να δέχονται αυτή την καφρίλα?).

Γενικά έχω πετύχει απίστευτες περιπτώσεις ταξίτζήδων. Γεμίζω και βιβλίο αμά λάχει να τα γράψω δηλαδή. Φανατικό ψηφοφόρο Ψωμιάδη ή ανάρχα έτοιμο να σαρώσει κάθετι με μπλε στολή πάνω στην άσφαλτο ή Μπαόκι αγανακτισμένο με το χάλι της ομάδας ή φιλόσοφο της κακιάς ώρας που έδινε τον ορισμό της ζωής ή πιτσιρικά που βαριόταν να πάρει κούρσα κοντινής απόστασης με ταρίφα κάτω από 4 ευρώ ή Δον Ζουάν της ασφάλτου που κορνάριζε σε κάθε τι που θύμιζε και μόνο το γυναικείο φύλο και πόσες άλλες περιπτώσεις που δεν τελειώνεις με την παλαβομάρα του κόσμου αυτού. Αλλά αυτό το αποψινό είναι το κάτι άλλο...

Μάλλον έτσι εξηγήται πως η βραδιά εξελίχθηκε τόσο ανάποδα γενικώς. Με τόσο κακή αρχή και τέλος τι θα ήταν η μέση?