ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ (ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ 2008)

Είχα να γράψω πάνω από μια εβδομάδα στο ιστολόγιο...

Πήρα μια άδεια κάποιων ημερών. Προσπάθησα να πάρω και κάποιες αποστάσεις από τα πράγματα. Να ανανεώσω το ενδιαφέρον μου για αυτά. Να ανακαλύψω μια νέα οπτική τους. Να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω αν το κατάφερα. Μάλλον θα χρειαστεί κι άλλη άδεια...

Έκοψα το εισητήριο για την Αθήνα σχεδόν τελευταία στιγμή. Η αλήθεια είναι πως περίμενα κάτι να μου αλλάξει τα σχέδια αλλά δεν εμφανίστηκε αυτό το κάτι.

Την άλλη μέρα το πρωί φόρτωθηκα την βαλίτσα μου, μπήκα στο τρένο και κατέβηκα στην Αθήνα. Την προηγούμενη φορά που ήμουν εδώ χτυπούσε 42 βαθμούς υπό σκιάν 10 το πρωί! Τώρα ήταν εμφανώς πιο δροσερά και πιο ανάλαφρα. Η Πανεπιστημίου είχε κόσμο κάθε στιγμή της ημέρας. Φίλοι και γνωστοί βρίσκονται πιο εύκολα, αφορμές για βόλτα και διασκέδαση αρκετές.

ΣΤΗΝ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΥ...

Ανακάλυψα ένα σωρό ωραία πράματα και κάποια από αυτά θα τα μοιραστώ μαζί σου. Όπως δύο εικαστικές εκθέσεις. Η πρώτη στην Εθνική Πινακοθήκη είναι μια αναδρομική παρουσίαση στο έργο του ΝΙΚΟΥ ΛΥΤΡΑ. Σπουδαίος ζωγράφος με σπουδαία κληρονομιά το όνομα του πατέρα του Νικηφόρου, απο τον οποίο προφανώς κληρονόμησε επιπλέον και το μεράκι για την ζωγραφική. Μόνο που ο Νίκος Λύτρας έχει ριζοσπαστική ματιά σε σχέση με την τέχνη του. Στην εποχή, που ζωγράφησε αρκετές από τις τοπογραφίες και προσωπογραφίες του σκανδάλιζε τους συντηριτικούς με τους νεωτερισμούς του.

Η δεύτερη έκθεση με πήγε στην Πειραιώς στο νέο Μουσείο Μπενάκη. Η Ναταλία Μελά κουβάλαει ένα σπουδαίο όνομα. Ο Παύλος Μελάς, ο γνωστός σε όλους μας Μακεδονομάχος, είναι πρόγονος της. Εκείνη βέβαια ασχολήθηκε με την γλυπτική και το κολάζ. Οι κατασκεύες της ιδιαίτερα πρωτοτυπες αφού με υλικά της φτυάρια, σκεπάρνια, τσουγκράνες, κ.α. φτιάχνει μοναδικά έργα που συμπικνώνουν την φύση και τον μύθο της Ελλάδας μέσα τους. Θα αναρτήσω φωτογραφίες προσεχώς. Σήμερα έχει μια πολύ ωραία συνέντευξη της Ν. Μελά στο Κ της Καθημερινής, αν ενδιαφέρεσαι...

ΓΚΑΡΙΖΑ ΩΧ

Την Μαρίζα Κωχ δεν την είχα παρακολουθήσει ποτέ από κοντά. Ήξερα κάποια πράγματα για την πορεία της, έχω κάποιους δίσκους της στην δισκοθήκη μου αλλά τίποτα παραπάνω. Για όλα όμως υπάρχει η πρώτη φορά. Βρέθηκα στον ΙΑΝΟ της Σταδίου για μια υπέροχη βραδιά στην οποία η Κωχ παρουσίασε έναν κύκλο τραγουδιών με τον τίτλο ΜΕΘΗ. Ευτυχώς είχα καλό ξεναγό τον φίλο μου τον δημοσιογράφο και σκηνοθέτη Αντώνη Μποσκοϊτη και έτσι δεν δυσκολεύτηκα καθόλου να μπω και εγώ στην μαγεία της βραδιάς.

ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ (ΑΦΟΡΜΗ) ΤΟΝ ΖΥΛ ΝΤΑΣΕΝ

Κόσμος και κοσμάκης περιδιαβαίνει καθημερινά την Αθήνα. Την Πέμπτη το βράδυ όμως κάπου εκεί στη μέση της Πανεπιστημίου όλα σταμάτησαν με την μικρή "ανάσταση" του Ζυλ Ντασέν στο πανί της μεγάλης οθόνης του ΙΝΤΕΑΛ. Ελπίζω να έρθει και στην Θεσσαλονίκη το αφιέρωμα της SEVEN FILMS με τις 3 ταινίες του σπουδαίου αυτού σκηνοθέτη αλλά προς το παρόν όσοι είστε στην Αθήνα κάντε ένα Πασχαλινό δώρο στον εαυτό σας και κατηφορήστε στην αίθουσα του ΙΝΤΕΑΛ για να γνωρίσετε ή να ξαναθυμηθήε μια υπέροχη ταινία που βάφτησε τον Ζυλ Ντασσέν Έλληνα!

Λίγο νωρίτερα πήγα στο Α Νεκροταφείο για ένα λουλούδι και ένα κεράκι στην μνήμη του Ντασσέν. Δεν είχα χρόνο να κάνω μια μεγάλη βόλτα εκεί λόγω χρονικής πίεσης και μόνο. Ο τάφος του Μακαριστού ολάνθιστος, του Α. Παπανδρέου με κάποια λουλούδια επίσης. Θυμάμαι μια βόλτα που είχα κάνει παλιότερα εκεί. Ένα σπουδαίο κομμάτι της ελληνικής ιστορίας κοιμάται πάντα και ησυχάζει στην ανηφοριά της Οδού Αναπαύσεως, στο Μετς. Μου κάνει εντύπωση πως ο τωρινός Δήμαρχος Αθηναίων, ο οποίος από ότι κατάλαβα από σκόρπιες κουβέντες φίλων και γνωστών δεν χαίρει εκτίμησης γενικά, θέλει να ξεριζώσει αυτή την ιστορία και να κτίσει ένα μαυσωλείο! Με ποια λογική συναίνεσαν οι εκλεγμένοι δημοτικοί σύμβουλοι σε αυτή την ανοησία? Δεν τους είπε κανείς ότι αντίστοιχα σημεία όπως το Περ Λασέζ στο Παρίσι είναι ιερά για εκατομμύρια κόσμου?

ΦΟΝ ΚΛΑΪΣΤ

Έκλεισα τον πρόσκαιρο και ολιγοήμερο αθηναϊκό μου βιο με μια θεατρική παράσταση. Στον ίδιο δρόμο με το ΙΝΤΕΑΛ βρίσκεται το ΡΕΞ-ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ. Εκεί πρόσφατα το Εθνικό Θέατρο έκανε την πρεμιέρα ένός σχετικά άγνωστου έργου του Φον Κλαϊστ. "Ο ΠΡΙΓΚΗΠΑΣ ΤΟΥ ΧΟΜΠΟΥΡΓΚ" είχε παιχτεί μόνο μια φορά τα τελευταία 70 χρόνια και αυτό πάλι χάρη στο Εθνικό. Με οδηγό τον Λευτέρη Βογιατζή και πρωταγωνιστές τους Νίκο Κούρο, Δημήτρη Λιγνάδη, Εμιλυ Κολιανδρή, Λυδία Φωτοπούλου, Νίκο Αρβανίτη και πλήθος άλλων εξαιρετικών και αξιόλογων ηθοποιών η παράσταση μόνο καταπληκτική θα μπορούσε να είναι. Και ευτυχώς οι συνειρμοί μου επιβεβαιώθηκαν. Ένα γερμανικό παιχνίδι ηθικής, μοιρολατρείας, ονείρων, ιεραρχιών ξεδιπλώνεται επί σκηνής. Το σκηνικό και τα κουστούμια του Γιώργου Πάτσα επίσης υπέροχα και λειτουργικά στο πνεύμα της παράστασης. Έχασα άλλες παραστάσεις που επίσης ήθελα να δω αλλά αυτό που διάλεξα ήταν καταπληκτικό και φυσικά και εδώ σου λέω μην το χάσεις!

ΕΞΠΡΕΣ

Και από όλα αυτά τα καλά και όμορφα κλείνω το κείμενο με τον ίδιο τρόπο που προσγειώθηκα στην πραγματικότητα. Επέστρεψα στην Θεσσαλονίκη με το υπερσύγχρονο νέο τρένο του ΟΣΕ, που υποτίθεται κάνει την διαδρομή Αθήνα - Θεσσαλονίκη σε 4 ώρες και κάτι λεπτά. Δυστυχώς όμως δεν το διαπίστωσα αυτό αφού το τρένο έφτασε στην Θεσσαλονίκη με 70 λεπτά καθυστέρηση! Δηλαδή ταξίδεψα σαν να είχα πάρει το κανονικό INTERCITY! Πλήρωσα πανάκριβα για να μου προσφερθούν συγκεκριμένες υπηρεσίες ταχύτατης και ποιοτικής εξυπηρετήσης, συγκοινωνίας και μεταφοράς και βρέθηκα μαζί με αρκετούς συνεπιβατές μου να κοιτάμε απορημένοι το ρολόι για το πότε θα φτάσουμε στον προορισμό μας. Και επιφυλάσσομαι για το θέμα περιμένοντας μια συγκεκριμένη απάντηση του ΟΣΕ μετά από τηλεφωνική καταγγελία μου στον τετραψήφιο αριθμό τους. Στη χώρα όμως που θέλουμε οι ξένοι να ζήσουν τον μύθο τους θα πρέπει να προσφέρουμε και αντάξιες υπηρεσίες. Νομίζω?