ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΕΦΗΜΕΡΟΙ...

"Σταμάτα να γκρινιάζεις! Θα σε πάω στην καλύτερη παράσταση του καλοκαιριού", έτσι μου είχε πει τηλεφωνικά. Το δισάκι μου στον ώμο και με το τρένο στην πυρακτωμένη Αθήνα των 40 και βάλε βαθμών Κελσίου. Το ραντεβού μας ήταν λίγο πριν τις 7 (ποιος την είδε και δεν φοβήθηκε όταν άργησα χαρακτηριστικά κάπου στην Πλατεία Βάθης). Τα αφήσαμε όλα πίσω μας με καθαρή απορία και μεγάλη όρεξη για αυτό που θα βλέπαμε σε λίγο. Φάληρο, Κλειστό Ταε Κβο Ντο. Αρχιτεκτονικό στολίδι. Την εποχή των Ολυμπιακών εγώ ήμουν σε μια άλλη φάση και δεν κατέβηκα στην Αθήνα για τους Αγώνες. Όποτε ο θαυμασμός αναδρομικός. Το Ελληνικό Φεστιβάλ διαθέτει άριστο σερβις. Ευγενικοί υπάλληλοι, πρόθυμοι να σε εξυπηρετήσουν. Κόψαμε εισητήρια και μπήκαμε μέσα. Μια περιέργη κατασκεύη με σκαλωσιές και κοκκινα πανιά μέσα από την οποία οι θεατές προσέρχονται στο χώρο της παράστασης...

Λίγες ώρες πριν, κάπου στην Αθήνα...

- Που θα πας τελικά το βράδυ?"

- Στην Αριάν Μνουσκιν.

- Εξαιρετικά! Την θυμάμαι το 1984 στο Παρίσι σε μια 6ωρη παράσταση αριστούργημα. Η καυμένη η Γιώτα ήταν άρρωστη και επί 6 ώρες έβηχε. Τελικά δεν μας καρύδωσε κανείς και απολαύσαμε την παράσταση. Αν αντέξεις και εσύ μπράβο σου.

Φάληρο, λίγες ώρες μετά

Οι θεατές προσέρχονται στο χώρο της παράστασης. Οι θέσεις είναι αμφιθεατρικές. Ξύλινα στασίδια που χωράνε δυό ντουζινες θεατές το καθένα. Σαν να κάθεσαι σε ένα ιερό, που όμως δεν σε προδιαθέτει για δέος αλλά για γιορτή. Ανάμεσα στους θεατές και κάποιοι δικοί μας θεατράνθρωποι (σκηνοθέτες και ηθοποιοί). Τρίτο Κουδούνι. Η Μνούσκιν βγαίνει στη σκηνή. Μας χαιρετάει, μας ζητάει να κλείσουμε τα κινητά και να μην βγάζουμε φωτο και βιντεο. Η παράσταση ξεκινάει. Οι Εφήμεροι στη σκηνή. Το σκηνικό εναλλάσεται με γρήγορους ρυθμούς.Μεγάλες πλατφόρμες με σκηνικά και ηθοποιούς πάνω τους που μετακινόνται από τη μια άκρη της πίστας στην άλλη. Μικρές κινητές νησίδες μιας καθημερινότητας που είναι τόσο ρευστή και μας καλεί να την ανακαλύψουμε και να την κάνουμε με θετικό τρόπο δική μας.

Μια γυναίκα που ανακαλύπτει το οικογενειακό παρελθόν της. Μια κοπέλα που θυμάται τον βιαίο πατέρα της και την κομματιασμένη ψυχολογικά μητέρα της. Μια γιαγιά με σοβαρό πρόβλημα υγείας που όμως εσκεμένα εθελοτυφλεί και μια γιατρός που μπαίνει στο τρυπάκι της από αγάπη. Ένα τζάνκι αναστατώνει τους παπούδες του εκλειπαρώντας για δυο δεκάρες που θα του δώσουν μια δόση παραπάνω. Ένας δικαστικός κλητήρας που βγαίνει από τα ρούχα του με τους οφειλέτες που δεν υπάρχουν σε κανένα επίσημο μητρώο. Μια Αμερικάνα τραβεστί που γίνεται φίλη με μια πιτσιρίκα την ημέρα των γεννεθλίων της. Πολλές μικρές ιστορίες και ανακατώνονται και εναλλάσονται μέσα σε ελάχιστο χρόνο. Οι πλατφόρμες με τρόπο χορογραφικό σχεδόν πάνε από τη μια άκρη του θεάτρου στην άλλη.

Μικρό διάλλειμα. Φορητοί πάγκοι με κουλουράκια και νερό για τους θεατές. Χαλαρώνουν και σε βάζουν στη δοκιμασία να κατέβεις και εσύ στην πλατφόρμα - σκηνή για να γίνεις ένα εφήμερο δρώμενο της Μνούσκιν.

Η παράσταση συνεχίζεται. Οι ιστορίες ξετυλίγονται. Οι ανατροπές και οι εκπλήξεις δεν σταματούν.

Μεγάλο διάλλειμα μιας ώρας. Βγαίνουμε στον περίβολο του σταδίου. Εξαντλημένοι αλλά περιέργοι για τη συνέχεια. Κάποιοι μάλλον υποχωρούν. Δεν αντέχουν. Λογικό. Κετερινγκ σε πολύ λογική τιμή με καλό φαγητό γεμίζει τον χρόνο αναμονής ευχάριστα.

Άλλες 3,5 ώρες παράστασης με την αντίστοιχη πλοκή. Όνειρα, σκέψεις, αναμνήσεις, πίκρες και χαρές είναι μια τεράστια πολύχρωμη παλέτα για την σκηνοθέτιδα και τον θιάσο της. Οι ιστορίες φτάνουν στο τέλος τους. Οι Εφήμεροι φτάνουν στο τέλος. Οι θεατές, οι περισσότεροι στις θέσεις έστω κι αν κουτουλάνε (το παραδέχομαι, είμαι ανάμεσα σε αυτούς τους κατάκοπους) χειροκροτούν με τρελλό ενθουσιασμό. Ένας υπέροχος θίασος 40 και βάλε ηθοποιών νικητές σε ένα θεατρικό πείραμα που ισοδυναμεί με θριάμβο. Με τις δικές τους μικρές ιστορίες επι σκηνής. Με ερμηνείες γεμάτες ψυχή. Με τους μουσικούς (μια μικρή ομάδα 3 ατόμων) να στέκονται στις θεσεις τους και να παίζουν επί 8 ώρες αδιάκοπα. Πολύ καλή μουσική παρεπιμπτόντως.

Φεύγουμε από το στάδιο 5 παρακάτι το ξημέρωμα. Θα μπορούσαμε να είμαστε στα μπουζούκια ή σε κλαμπ και να πηγαίναμε για πατσά. Ήμασταν όμως στο θέατρο και γεμίσαμε την ψυχή μας με μια σπάνια παράσταση.

Είχε δίκιο τελικά. Με πήγε στην καλύτερη παράσταση του καλοκαιριού. Της το χρωστάω. Τα υπόλοιπα (γκρίνιες, κούραση, παρεξηγήσεις) είναι απλώς εφήμερα και μεταξύ μας ανθρώπινα. Ένα "παιχνίδι" που θα μπορούσε να γίνει μέρος της παράστασης...

ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΟΙ της ΑΡΙΑΝ ΜΝΟΥΣΚΙΝ παίζονται στην Αθήνα και το Ελληνικό Φεστιβάλ μέχρι την 1η Ιουλίου. Μην μασάτε για το 8ωρο της διάρκειας, πάτε και χαρείτε το!

Μια ενδιαφέρουσα ματιά πάνω στην παράσταση όπως δόθηκε από την Ελευθεροτυπία