Η ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ (Ταινίες πρώτου 3ημέρου στο #tdf18)
Ο πρώτος κύκλος ταινιών από το 18ο ΦΝΘ, που προβλήθηκε μέσα στο πρώτο 3ήμερο δείχνει ικανοποιητικός σε ότι αφορά την ποιότητα και την θεματολογία των δημιουργών. Ξεχωρίσει σαφώς η ταινίας έναρξης με το εξαιρετικό και δυνατό θέμα της και με την οποία θα ξεκινήσουμε την παρουσίαση των ταινιών που προλάβαμε να δούμε μέσα σε αυτές τις ημέρες.
Η ταινία Η Ορχήστρα της Ανακύκλωσης - Landfill Harmornic περιγράφει την ιστορία μιας ορχήστρας νέων, που ζει σε μια παραγκούπολη - χωματερή της πρωτεύουσας της Παραγουάης Ασουνσιόν. Όντας παιδιά ενός κατώτερου Θεού τα παιδιά της Κατέουρα - η παραγκούπολη της ιστορίας μας - το μέλλον τους μοιάζει προδιαγεγραμένο και ακουλουθεί πιστά την ίδια κακή τύχη των γονιών τους. Όλα αυτά μέχρι τον ερχομό του Φάβιο, ένος ειδικού σε θέματα ανακύκλωσης σκουπιδιών που σκοπό έχει να αναμορφώσει το δίκτυο ανατροφοδότησης απορριμάτων της Κατέουρα και ο οποίος στον ελέυθερο χρόνο του αποφασίζει να οργανώσει δωρεάν μαθήματα μουσικής για τα παιδιά των γκαντσέρος, των ρακοσυλλεκτών της Κατέουρα. Με μουσικά όργανα που σαν βασικό υλικό τους είναι τενεκέδες και σκουπίδια από την χωματερή της περιοχής ο Φάμπιο θα οργανώσει τα παιδιά σε μια φοβερή ορχήστρα που μέσα σε 3 χρόνια και με την βοήθεια των social media θα δώσει κοντσέρτα αρχικά σε όλη την Λατινική Αμερική, στη συνέχεια σε όλο τον κόσμο φτάνοντας να συνεργαστεί με metal μπάντες όπως οι Megadeath και οι Metallica!
Το teaser της ταινίας που δίνει ένα μικρό περίγραμμα της ιστορίας των παιδιών της Κατέουρα καθόλου άδικα είναι viral εδώ και χρόνια (με περισσότερα από 3 εκ views). Ο Φάμπιο και τα παιδιά της Καέτουρα είναι η ζωντάνη απόδειξη πως η εκπαίδευση και πολιτισμός είναι αξίες που μπορούν να αλλάξουν τις ζωές των ανθρωπων προς το καλύτερο και να κανουν τα όνειρα τους πραγματικότητα.
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ
Ο Τόμας Σάφερτ είχε μια λαμπρή ιδεά όταν έπιασε στα χέρια του μια κάμερα. Αποφάσισε να γυρίσει σε ταινία την ιστορία της οικογένεια του. Βασικός πρωταγωνιστής η 90χρονη γιαγιά του, η οποία μετά από καριέρα μοντέλου και αρκετές επιτυχίες στον ανδρικό πληθυσμό της εποχής της άφησε τα παιδιά της στην Ολλανδία να παλεύουν με την επιβίωση και μετακόμισε στη Νότια Αφρική για να γίνει μια πετυχημένη και αρκετά εύπορη επιχειρηματίας στο χώρο της μόδας. Ωραιοπαθής, εγωπαθής και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, η γιαγιά του Τόμας την πέφτει ερωτικά στον εγγονό της (!!!) συνεχίζει να δικαιολογεί τις επιλογές της ζωής της και να επικρίνει τα παιδιά της για τις δικές τους μέχρι το οριστικό βιολογικό τέλος και την κηδεία της.
Ο αδυσώπητος χρόνος και η εκτίμηση του απο τους ανθρώπους, η σημασία και η απουσία της μητρικής φιγούρας στο οικογενειακό περιβάλλον, η ψυχολογική ανάλυση και τα σύνδρομα που δημιουργούνται από τις εσωτερικές οικογενειακές τριβές, τα μικρά και μεγάλα μυστικά των μελών μιας οικογένειας αποτελούν υλικά της ταινίας του Σάφερτ, ο οποίος δεν διστάζει να τους ξεμπροστιάσει με στόχο να δημιουργήσει μια πλούσια σε στοιχεία και υλικό ταινία αλλά κατα βάθος το μόνο που καταφέρνει είναι να κατασκεύασει ένα 2ώρο φιλμ βουτηγμένο στην ανηθικότητα και στην αμετροέπεια της βασικής ηρωίδας του εκθέτοντας φόρα παρτίδα και μην κρατώντας καμία ισορροπία, καμία προστασία για κανέναν. Αυτό λοιπόν δεν ήταν ένα οικογενειακό πορτραίτο αλλά κάτι ανάμεσα στις Οικογενειακές ιστορίες του Alpha και την all time trash classic Σία Λιαροπούλου. Και εις κατώτερα!
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΟΜΑΡ ΚΑΝΤΡ
Η ιστορία του μοναδικού ανηλικου κρατούμενου στο Γκουαντάναμο με βάση μια ομολογία που αποδεικνύεται ότι δώθηκε κατόπιν ισχυρών πιέσεων και ο αγώνας του δικηγόρου του για να αποδείξει την αλήθεια είναι μια συμπαθητική τηλεταινία τεκμηρίωσης που δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο στο θέμα της πολύκροτης υπόθεσης του Γκουαντάναμο παρά άλλη μια ιστορία και εκεί τελειώνει το ενδιαφέρον.
ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΠΟΥ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
Η ιστορία της κατολίσθησης στο Μικρό Χωριό Ευρυτανίας που συγκλόνισε το πανελλήνιο το 1963 είναι το θέμα της ταινίας του Βαγγέλη Πλάκα και του Νίκου Μεζερίδη. Απο την αρχή της αφήγησης αισθάνεσαι πως η ταινία κρύβει κάτι σαν προσωπικό χρέος- εσωτερική ανάγκη για τον δημιουργό της, γεγονός που δίνει ιδιαίτερη αξία και βαρύτητα στην ιδιαίτερα επιμελημένη έρευνα και στην αρκετά ισορροπημένη προσέγγιση της ιστορίας. Η αξιοποίηση του θέματος γίνεται μέσα από το δημοσιογραφικό - αφηγηματικό βάρος που δίνεται στην ταινία παρά μέσα από μια συνδυασμένη έρευνα και αισθητική κινηματογραφική συμβολοποίηση στους πρωταγωνιστές και στην τοποθεσία όπως ίσως θα περιμένε κανείς. Ωστόσο αυτό δεν περιορίζει το τελικό αποτέλεσμα καθώς η συγκίνηση μέσα από την έρευνα και την προσεγμένη έστιαση στην ιστορία και στα πρόσωπα που αφηγούνται την περιπέτεια του Μικρού Χωριού ξεπερνάει τις όποιες δυσκολίες και αγγίζει τον θεατή. Και ειναι συγκίνηση που δεν σε συνεγείρει μόνο χάρη στην ιστορία της ταινίας αλλά - όσο τοπικιστικό κι αν ακουστει σε κάποιους - γιατί επιπλέον έχυμε ανάγκη ταίνιες σαν το Χωριό, ταινίες που μας θυμίζουν ότι παρά τις όποιες αντικειμενικές δυσκολίες μπορούμε στην Θεσσαλονίκη να κάνουμε πολλά περισσότερα σε επίπεδο κινηματογραφικής παραγωγής και ειδικότερα στο ντοκιμαντέρ. Το Χωριό είναι μια τέτοια όμορφη απόδειξη λοιπόν ότι μπορούμε.
ΠΝΟΗ ΖΩΗΣ
Ο Δημ. Βερνίκος και η Πόλυ Βλάχου με βασικό άξονα το ιστορικό σανατόριο του Καραμάνου στο Πήλιο ξετυλίγουν τρεις παράλληλες ιστορίες : την ιστορία του σανατορίου, την ιστορία του γιατρού Καραμάνου και της γυναίκας του Άννας (που θα τον εγκαταλέιψει πριν τον Β΄ΠΠ ερωτευμένη με τον Σικελιανό) και της 94χρονης Ντορέτα, που φιλοξενήθηκε στο σανατόριο λόγω φυματίωσης. Εκείνο που ξεκινάει ως μια ξερή αφήγηση για ένα ιατρικό ίδρυμα γρήγορα εξελισσεται σε μια παράλληλη αφήγηση τριών καταπληκτικών ιστοριών για την Ελλάδα του πρώτου μισού του 20ου αιώνα.
Κι αν η ιστορία του πρώτου πανελλαδικού σανατορίου είναι μια πλούσια ιστορία για την Ιστορία της Ιατρικής και Νοσηλευτικής στην Ελλάδα στις αρχές του 20ου αιώνα, η ιστορία της Άννας Καμπανάρη - Καραμάνου (και έπειτα Σικελιανού) που ανέδειξε το σανατόριο και το Πήλιο σε χώρο αναψυχής για την πνευματική Αθήνα της εποχής και αργότερα ακολούθησε το ένστικτό της και τον έρωτα της για να συνεχίσει να ζει ευτυχισμένη είναι μια παράλληλη ιστορία με την σαρωτική αφήγηση της Ντορέτας για την ταξική κοινωνία της ίδια εποχής, τις δυσκολίες της Κατοχής, τους διωγμούς των Εβραίων, την περιπέτεια της με την φυματίωση στο σανατόριο αλλά και την συνάντηση της με τον μεγάλο έρωτα της ζωής της. Μια ταινία που ξεκινάει με το βάρος της φυματίωσης και του θανάτου εξελίσσεται σε μια πλούσια κιβωτό ζωής, γεμάτη σε συναισθήματα και συγκίνηση, με εξαιρετικό χειρισμό στην ροή, τον συντονισμό των ιστοριών και στην αφήγηση που αν έπεφτε στα χέρια κάποιου Αμερικανού παραγωγού θα γινόταν εμπορική επιτυχία πρώτης γραμμής.
Η ταινία Η Ορχήστρα της Ανακύκλωσης - Landfill Harmornic περιγράφει την ιστορία μιας ορχήστρας νέων, που ζει σε μια παραγκούπολη - χωματερή της πρωτεύουσας της Παραγουάης Ασουνσιόν. Όντας παιδιά ενός κατώτερου Θεού τα παιδιά της Κατέουρα - η παραγκούπολη της ιστορίας μας - το μέλλον τους μοιάζει προδιαγεγραμένο και ακουλουθεί πιστά την ίδια κακή τύχη των γονιών τους. Όλα αυτά μέχρι τον ερχομό του Φάβιο, ένος ειδικού σε θέματα ανακύκλωσης σκουπιδιών που σκοπό έχει να αναμορφώσει το δίκτυο ανατροφοδότησης απορριμάτων της Κατέουρα και ο οποίος στον ελέυθερο χρόνο του αποφασίζει να οργανώσει δωρεάν μαθήματα μουσικής για τα παιδιά των γκαντσέρος, των ρακοσυλλεκτών της Κατέουρα. Με μουσικά όργανα που σαν βασικό υλικό τους είναι τενεκέδες και σκουπίδια από την χωματερή της περιοχής ο Φάμπιο θα οργανώσει τα παιδιά σε μια φοβερή ορχήστρα που μέσα σε 3 χρόνια και με την βοήθεια των social media θα δώσει κοντσέρτα αρχικά σε όλη την Λατινική Αμερική, στη συνέχεια σε όλο τον κόσμο φτάνοντας να συνεργαστεί με metal μπάντες όπως οι Megadeath και οι Metallica!
Το teaser της ταινίας που δίνει ένα μικρό περίγραμμα της ιστορίας των παιδιών της Κατέουρα καθόλου άδικα είναι viral εδώ και χρόνια (με περισσότερα από 3 εκ views). Ο Φάμπιο και τα παιδιά της Καέτουρα είναι η ζωντάνη απόδειξη πως η εκπαίδευση και πολιτισμός είναι αξίες που μπορούν να αλλάξουν τις ζωές των ανθρωπων προς το καλύτερο και να κανουν τα όνειρα τους πραγματικότητα.
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ
Ο Τόμας Σάφερτ είχε μια λαμπρή ιδεά όταν έπιασε στα χέρια του μια κάμερα. Αποφάσισε να γυρίσει σε ταινία την ιστορία της οικογένεια του. Βασικός πρωταγωνιστής η 90χρονη γιαγιά του, η οποία μετά από καριέρα μοντέλου και αρκετές επιτυχίες στον ανδρικό πληθυσμό της εποχής της άφησε τα παιδιά της στην Ολλανδία να παλεύουν με την επιβίωση και μετακόμισε στη Νότια Αφρική για να γίνει μια πετυχημένη και αρκετά εύπορη επιχειρηματίας στο χώρο της μόδας. Ωραιοπαθής, εγωπαθής και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, η γιαγιά του Τόμας την πέφτει ερωτικά στον εγγονό της (!!!) συνεχίζει να δικαιολογεί τις επιλογές της ζωής της και να επικρίνει τα παιδιά της για τις δικές τους μέχρι το οριστικό βιολογικό τέλος και την κηδεία της.Ο αδυσώπητος χρόνος και η εκτίμηση του απο τους ανθρώπους, η σημασία και η απουσία της μητρικής φιγούρας στο οικογενειακό περιβάλλον, η ψυχολογική ανάλυση και τα σύνδρομα που δημιουργούνται από τις εσωτερικές οικογενειακές τριβές, τα μικρά και μεγάλα μυστικά των μελών μιας οικογένειας αποτελούν υλικά της ταινίας του Σάφερτ, ο οποίος δεν διστάζει να τους ξεμπροστιάσει με στόχο να δημιουργήσει μια πλούσια σε στοιχεία και υλικό ταινία αλλά κατα βάθος το μόνο που καταφέρνει είναι να κατασκεύασει ένα 2ώρο φιλμ βουτηγμένο στην ανηθικότητα και στην αμετροέπεια της βασικής ηρωίδας του εκθέτοντας φόρα παρτίδα και μην κρατώντας καμία ισορροπία, καμία προστασία για κανέναν. Αυτό λοιπόν δεν ήταν ένα οικογενειακό πορτραίτο αλλά κάτι ανάμεσα στις Οικογενειακές ιστορίες του Alpha και την all time trash classic Σία Λιαροπούλου. Και εις κατώτερα!
ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ - Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΟΜΑΡ ΚΑΝΤΡ
Η ιστορία του μοναδικού ανηλικου κρατούμενου στο Γκουαντάναμο με βάση μια ομολογία που αποδεικνύεται ότι δώθηκε κατόπιν ισχυρών πιέσεων και ο αγώνας του δικηγόρου του για να αποδείξει την αλήθεια είναι μια συμπαθητική τηλεταινία τεκμηρίωσης που δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο στο θέμα της πολύκροτης υπόθεσης του Γκουαντάναμο παρά άλλη μια ιστορία και εκεί τελειώνει το ενδιαφέρον. ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΠΟΥ ΝΙΚΗΣΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
Η ιστορία της κατολίσθησης στο Μικρό Χωριό Ευρυτανίας που συγκλόνισε το πανελλήνιο το 1963 είναι το θέμα της ταινίας του Βαγγέλη Πλάκα και του Νίκου Μεζερίδη. Απο την αρχή της αφήγησης αισθάνεσαι πως η ταινία κρύβει κάτι σαν προσωπικό χρέος- εσωτερική ανάγκη για τον δημιουργό της, γεγονός που δίνει ιδιαίτερη αξία και βαρύτητα στην ιδιαίτερα επιμελημένη έρευνα και στην αρκετά ισορροπημένη προσέγγιση της ιστορίας. Η αξιοποίηση του θέματος γίνεται μέσα από το δημοσιογραφικό - αφηγηματικό βάρος που δίνεται στην ταινία παρά μέσα από μια συνδυασμένη έρευνα και αισθητική κινηματογραφική συμβολοποίηση στους πρωταγωνιστές και στην τοποθεσία όπως ίσως θα περιμένε κανείς. Ωστόσο αυτό δεν περιορίζει το τελικό αποτέλεσμα καθώς η συγκίνηση μέσα από την έρευνα και την προσεγμένη έστιαση στην ιστορία και στα πρόσωπα που αφηγούνται την περιπέτεια του Μικρού Χωριού ξεπερνάει τις όποιες δυσκολίες και αγγίζει τον θεατή. Και ειναι συγκίνηση που δεν σε συνεγείρει μόνο χάρη στην ιστορία της ταινίας αλλά - όσο τοπικιστικό κι αν ακουστει σε κάποιους - γιατί επιπλέον έχυμε ανάγκη ταίνιες σαν το Χωριό, ταινίες που μας θυμίζουν ότι παρά τις όποιες αντικειμενικές δυσκολίες μπορούμε στην Θεσσαλονίκη να κάνουμε πολλά περισσότερα σε επίπεδο κινηματογραφικής παραγωγής και ειδικότερα στο ντοκιμαντέρ. Το Χωριό είναι μια τέτοια όμορφη απόδειξη λοιπόν ότι μπορούμε.ΠΝΟΗ ΖΩΗΣ
Ο Δημ. Βερνίκος και η Πόλυ Βλάχου με βασικό άξονα το ιστορικό σανατόριο του Καραμάνου στο Πήλιο ξετυλίγουν τρεις παράλληλες ιστορίες : την ιστορία του σανατορίου, την ιστορία του γιατρού Καραμάνου και της γυναίκας του Άννας (που θα τον εγκαταλέιψει πριν τον Β΄ΠΠ ερωτευμένη με τον Σικελιανό) και της 94χρονης Ντορέτα, που φιλοξενήθηκε στο σανατόριο λόγω φυματίωσης. Εκείνο που ξεκινάει ως μια ξερή αφήγηση για ένα ιατρικό ίδρυμα γρήγορα εξελισσεται σε μια παράλληλη αφήγηση τριών καταπληκτικών ιστοριών για την Ελλάδα του πρώτου μισού του 20ου αιώνα.
Κι αν η ιστορία του πρώτου πανελλαδικού σανατορίου είναι μια πλούσια ιστορία για την Ιστορία της Ιατρικής και Νοσηλευτικής στην Ελλάδα στις αρχές του 20ου αιώνα, η ιστορία της Άννας Καμπανάρη - Καραμάνου (και έπειτα Σικελιανού) που ανέδειξε το σανατόριο και το Πήλιο σε χώρο αναψυχής για την πνευματική Αθήνα της εποχής και αργότερα ακολούθησε το ένστικτό της και τον έρωτα της για να συνεχίσει να ζει ευτυχισμένη είναι μια παράλληλη ιστορία με την σαρωτική αφήγηση της Ντορέτας για την ταξική κοινωνία της ίδια εποχής, τις δυσκολίες της Κατοχής, τους διωγμούς των Εβραίων, την περιπέτεια της με την φυματίωση στο σανατόριο αλλά και την συνάντηση της με τον μεγάλο έρωτα της ζωής της. Μια ταινία που ξεκινάει με το βάρος της φυματίωσης και του θανάτου εξελίσσεται σε μια πλούσια κιβωτό ζωής, γεμάτη σε συναισθήματα και συγκίνηση, με εξαιρετικό χειρισμό στην ροή, τον συντονισμό των ιστοριών και στην αφήγηση που αν έπεφτε στα χέρια κάποιου Αμερικανού παραγωγού θα γινόταν εμπορική επιτυχία πρώτης γραμμής.
Σχόλια