Behind the Candelabra

Behind the Candelabra *** 3/5

Βιογραφία/Δράμα, 2013, ΗΠΑ, 114 λεπτά

Σκηνοθεσία: Στήβεν Σόντερμπεργκ

Πρωταγωνιστούν: Μαϊκλ Ντάγκλας, Ματ Ντεϊμον, Νταν Ακροϊντ

Πριν τον Έλτον Τζον, τη Μαντόνα και τη Λέιντι Γκάγκα ήταν ο Λιμπεράτσε: ένας βιρτουόζος πιανίστας, μοναδικός περφόρμερ και λαμπερός αστέρας στη σκηνή και την τηλεόραση. Το όνομά του, συνώνυμο με το σόου, την ακραία πολυτέλεια και… τα κηροπήγια, έγινε γνωστό σε κάθε άκρη του πλανήτη και στη 40χρονη καριέρα του απέκτησε ένα πιστό, φανατικό κοινό. Η ταινία φωτίζει την προσωπική ζωή του Λιμπεράτσε, και συγκεκριμένα τη σχέση του με το νεαρό Σκοτ Θόρσον, από την πρώτη στους συνάντηση στο Hilton του Las Vegas μέχρι τον πικρό, δημόσιο χωρισμό τους.

Μαθημένος να εστιάζει στις παράδοξες και πλούσιες αλλά χαρακτηριστικές πτυχές των ιστοριών που καταπιάνεται ο Στήβεν Σόντερμπεργκ δοκιμάζεται εκ νέου στην κατσγραφή της σχέσης μεταξύ δύο ανδρών, ενός διάσημου αλλά εκκεντρικού πιάνιστα και του νεαρού αμφιφυλόφυλου πουλέν του. Η στενή τους σχέση αποτελεί το βασικό δομικό στοιχείο της ταινίας για να ξετυλιχθούν όλες οι επιπλέον ζουμερές λεπτομέρειες. Και επειδή ακριβώς μιλάμε για άνθρώπινες σχέσεις (ερωτικές) δεν μιλάμε και τόσο για ένα βιογραφικό αλλά περισσότερο ερωτικό δράμα που συνδυάζεται με μια πλούσια μαρτυρία για έναν ταλαντούχο μουσικό. Αυτά ως επεξήγηση για το τι θα δει ο θεατής αρκούν αλλά απο εκεί και πέρα αρχίζει το ζουμί που λέγαμε.

Ο Σόντερμπεργκ στηρίζει πολλά στους δύο πρωταγωνιστές του. Ο Ματ Ντεϊμον όσο περνάνε τα χρόνια μοιάζει ολοένα και πιο ώριμος καλλιτεχνικά και ερμηνευτικά. Υποδυόμενος τον Σκοτ Θόρσον, τον αφηγητή ουσιαστικά αυτής της ιστορίας, ενσαρκώνει απολαυστικά έναν ρομαντικό ήρωα της ένδοξης εποχής της ντίσκο σε όλες τις εκφάνσεις της. Απο την άλλη ο Μαϊκλ Ντάγκλας είναι ένας υπέροχος Λιμπεράτσε στηρίζοντας ερμηνευτικά χωρίς κραυγαλέες υπερβολές την queer εμμονή του ήρωα του. Ειλικρινά θα του άξιζε το Όσκαρ αν δεν υπήρχε ένα εμπόδιο που αφορά στην φύση της ίδιας της ταινίας, που είναι μια τηλεοπτική παραγωγή του αμερικάνικου καλωδιακού δικτύου HBO με κινηματογραφική διανομή εκτός ΗΠΑ.

Κι όμως παρά την τηλεοπτική φύση της η ταινία δεν έχει να ζηλέψει απόλυτως τίποτα απο τα κινηματογραφικά αδερφάκια της – το αντίθετο ισχύει μάλλον- και ο Στήβεν Σόντερμπεργκ στέκεται σκηνοθετικά με σεβασμό στο θέμα του και δεν το ξεπετάει. Εμπλουτιζει το υλικό του με στοιχεία σαρκασμού και μαύρης κωμωδίας φτάνοντας στις παρυφές ενός queer cinema με αξιώσεις αλλά δεν λείπει η στοργική ματιά στην μοναξιά που αισθάνονται κατά βάθος αμφότεροι οι ήρωες του. Αξίζει φυσικά μια αναφορά στα εξαιρετικά σκηνικά και κουστούμια όπως και στο μακιγιάζ, στοιχεία που απεικονίζουν με μεταμοντέρνα διάθεση την “μπαρόκ” (υπερφίαλη και χλιδάτη αλλά απόλυτα seventies και glitter κατά κυριολεξία) αισθητική του Λιμπεράτσε. Ακριβώς για αυτό η ταινία του έκανε την υπέρβαση φτάνωντας μέχρι το διαγωνιστικό του Φεστιβάλ Καννών ενώ κέρδισε 11 βραβεία ΕΜΜΥ. Για όσους πάντως εκφράζουν τις ενστάσεις τους ο Λιμπεράτσε του Σόντερμπεργκ είναι ένα ακανόνιστο μαργαριτάρι που θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελούσε το θέμα ενός πίνακα του Ρούμπενς.