Για τον Παύλο Τάσιο που έφυγε σήμερα

Το διαβάζω τώρα στην ψηφιακή έκδοση της Ελευθεροτυπίας με πολύ λύπη. Ένας από τους πολύ καλούς σκηνοθέτες του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου, ο Παύλος Τάσιος έφυγε από κοντά μας. Γεννημένος στη Χαλκιδική και γαλουχημένος κινηματογραφικά στον μαγικό χώρο της Φίνος Φιλμς τη δεκαετία του '60 ο Παύλος Τάσιος υπήρξε ίσως ο καλύτερος μαθητής του Γιάννη Δαλιανίδη. Ήδη αυτή την ίδια εποχή ξεκίνησε να γυρίζει τις πρώτες του ταινίες που θα έλεγε κανείς πως αγγίζουν το κοινωνικό δράμα και φτάνουν μέχρι το μελόδραμα.

Με την έλευση του περίφημου Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου τη δεκαετία του '70 ο Τάσιος θα γυρίσει μερικές από τις δυνατότερες ταινίες του εστιάζοντας τον κινηματογραφικό φακό σε επιμέρους πτυχές της ελληνικής κοινωνίας. Στο "Ναι μεν αλλά" παρουσιάζει τους οδυνηρούς συμβιβασμούς ανάμεσα στα πρέπει και στα θέλω ένός άνδρα. Στο "Βαρύ Πεπόνι" εξετάζει τους όρους με τους οποίους συνέβη η εσωτερική μετανάστευση και η αστυφιλία αλλά και ο μεγαλοϊδεατισμός μιας κοινωνίας που θέλει να γίνει αφεντικό στη θέση του αφεντικού. Στην "Παραγγελιά" αναπαριστά με τρόπο ανατρεπτικό την συγκλονιστική υπόθεση Κοεμτζή ενώ στο "Στίγμα" περιγράφει την προκατάληψη της ελληνικής κοινωνίας απέναντι στα ΑΜΕΑ.

Το ΝΟΚ ΑΟΥΤ η πιο νεανική ταινία του, στην οποία μιλάει και για το θέμα των εξαρτήσεων, θέμα που τον απασχόλησε και νωρίτερα με τα "Βαποράκια" (που τότε θα απασχολήσει την ελληνική κοινωνία ευρύτατα) αποτέλεσε το σκάνδαλο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 1986 καθώς έβγαλε εκτός βραβείων την "Φωτογραφία" του Νίκου Παπατάκη. Είναι ιστορική για το Φεστιβάλ η σύγκρουση του Τάσιου εκείνη τη χρονιά με τον Β Εξώστη αλλά και με τον κριτικό Αλέξη Δερμετζόγλου, τον οποίο μάλιστα λέγεται πως κυνηγούσε στους χώρους του Φεστιβάλ για τα κείμενα του σε σχέση με την ταινία!

ΥΓ: Φοβερή σύμπτωση πάντως που έφυγε σχεδόν μαζί με τον Κοεμτζή!