ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΠΛΟΓΚΕΡ

Στην Μάρα που ξέρει τόσες πολλές ιστορίες...

Παραμύθι Νο1 : Μια μάνα που νανουρίζοντας το παιδί της κοιμίζει μια ολόκληρη πόλη. Υπάλληλοι πεσμένοι πάνω στα γραφεία τους, κλέφτες με το περίστροφο και τον λοστό ανα χείρας πάνω στο ταμείο, οδηγοί στο τιμόνι την ώρα της δουλειάς, κουλουρτζήδες και λαχειοπώλεςστο δρόμο με την πολύτιμη πραμάτεια τους... Ποιο μπορεί να είναι το φωνητικό αντίδοτο που θα τους ξυπνήσει?

Παραμύθι Νο2 : Περιμένοντας στο αστυνομικό τμήμα για την έκδοση διαβατηρίου. Άνθρωποι σκυφτοί, άνθρωποι καθιστοί, άνθρωποι όρθιοι αλλά με μια μόνο έκφραση γκρίζα ζωγραφισμένη στα προσωπά τους. Ένα πολύχρωμο τόπι πετάγεται από το πουθενά. Ένα παιδάκι 6 χρονών ντυμένο στα πιο ανοιχτά χρώματα της ιρίδας τρέχει και ψάχνει την μπάλα του. Ένας παππούς κλοτσάει το τόπι. Ένας πιτσιρικάς πετάει τα χαρτόσημα και πιάνει την πάσα. Μια κυρία με το μωρό της σαν να χορεύει αέρινα πέταει την μπάλα με τη σειρά της στον επόμενο. Το παιδί γελάει. Η άχαρη διαδικασία αναμονής γίνεται παιχνίδι...

Παραμύθι Νο3 : Ένα κορίτσι που διαρκώς χαμογελάει. Θα έλεγε κανείς ότι μοιάζει στην Αμελί. Μιλάει ακατάπαυστα λέγοντας διάφορες ιστορίες και παραμύθια. Τρώει σοκολατάκια με γέμιση λικερ και με τις φλούδες του πορτοκαλιού φτιάχνει κατασκευές και διακοσμητικά μπιχλιμπίδια. Έχει παρέα ένα ποδήλατο, που το λένε Νικήτα. Καβαλάει τον Νικήτα και καλπάζει στους δρόμους μια πόλης που έχει ξεχάσει εδώ και καιρό τι θα πει γιορτή...

Ιστορίες ημιτελείς ή όχι με εικόνες που ίσως να συγκινούσαν τον φακό ενός κινηματογραφιστή. Κάπως έτσι όμως ήταν και αυτό το μπλογκ. Και μάλιστα όταν το παρόν ιστολόγιο κλείνει αυτές τις μέρες ένα χρόνο ζωής. Συνήθως τα γεννέθλια είναι μια καλή αφορμή για να γιορτάσεις. Είναι όμως και μια ευκαιρία να κάνεις την αναδρομή και να βγάλεις την σούμα σου. Να δεις αν αυτό που ήθελες το κατάφερες. Ειλικρινά χαίρομαι γιατί μέσα από εδώ βρήκα μια ευκαιρία να μιλήσω για πράματα που με αφορούν. Να ανταλλάξω ιδέες και απόψεις με πολύ κόσμο. Να ενθουσιαστώ και να γνωρίσω μάλιστα κόσμο (με τα καλά τους και τα στραβά τους, πάντα με συγκινούσαν). Η βασική θεματολογία είναι ο κινηματογράφος και η μουσική του. Με κάποιες αναγκαίες παρενθέσεις γιατί η ζωή είναι και αλλού (όπως θα έλεγε παραφρασμένος και ένας ποιητικός στίχος). Επειδή όπως ίσως καταλάβατε υπάρχουν κάποια πράματα που με απασχολούν εκτός μπλογκ για λίγες μέρες θα είμαστε σε κάποια απόσταση. Ίσως είναι για καλό, ίσως όχι. Η δοκιμή θα μας πείσει. Χρόνια πολλά στο ιστολόγιο του Νίνο Ρότα και τα λέμε σύντομα. Φιλιά!