ΜΙΑ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ

Ώστε Νόμπελ Ειρήνης στον Αλ Γκορ? Ήταν Φθινόπωρο του 2000 όταν ο Αλ έχανε την ευκαιρία της ζωής του να γίνει Πλανητάρχης στη θέση του Πλανητάρχη. Μετά από μια περιπέτεια και ενώ είχε αποδεδειγμένα περισσότερες ψήφους από τον αντιπάλο του, προτίμησε να παραιτηθεί και να επενδύσει στο μέλλον του. Δυο δρόμους είχε η ζωή άνοιξε μια και μπήκε. Και καλά έκανε! Την ίδια στιγμή που ο αντιπάλος του άλλαξε την ιστορία του Πλανήτη με την 11η Σεπ και καταχωρήθηκε στην κοινή συνείδηση ως ο πιο αντιπαθής Πρόεδρος (λιγότερο δημοφιλής αν προτιμάτε τους political correct όρους) ο ίδιος αλώνιζε την οικουμένη με μια σειρά από ομιλίες και διαλέξεις που είχαν όλες 2 στοιχεία: ήταν πληρωμένες ακριβά και αφορούσαν το μέλλον του πλάνήτη.

Οικολογία! Στο άκουσμα της λέξης αυτής οι "σοβαροί" πολιτευτές της οικουμένης μέχρι τώρα μονίμως χαμογελούσαν σαρκαστικά. Περιβάλλον! Μέχρι και πριν από 5-10 χρόνια η ανησυχία για το μέλλον του φάνταζε υπερβολική. Κι ας έδειχναν όλα ότι το ρολόι μετράει αντίστροφα. Η Γκρινπις φάνταζε ενοχλητική, η WWF ουτοπική. Τι ειρωνία! Και ξαφνικά ήρθε ο καλός τεχνοκράτης Αλ και έθεσε το θέμα στην υψηλότερη κλίμακα προβληματισμού, στα σαλόνια διαχείρησης του Πλανήτη. Κίνα, Ευρώπη, Ιαπωνία, Καναδά. Χώρια τα άπειρα ταξίδια του στην αμερικάνικη ενδοχώρα.

Η σοφότερη όμως κίνηση ήταν η κινηματογράφηση αυτής της ομιλίας σε ένα ντοκιμαντέρ διάρκειας 90 λεπτών. Ένα ντοκιμαντέρ που ξεκίνησε την πορεία του από τις Κάνες, έγινε πρωτοσέλιδο, έγινε είδηση, έγινε σκέψη και προβληματισμός. Όπου κι αν προβλήθηκε η ΑΒΟΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ προβλημάτιζε τους θεατές της. Ο Γκορ έθετε το ζήτημα κατηγορηματικά: Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Η μητέρα Γη μας καλεί να φανούμε συνεπείς απέναντι της. Το είπε ξεκάθαρα και το είπε παντού. Στις διαλέξεις του, στις συνεντεύξεις του, στις δηλώσεις του. Αντιλαμβανόμαστε ότι το ίδιο ακριβώς έλεγαν και οι οικολόγοι χρόνια τώρα. Μόνο που αυτοί δεν είναι Αλ! Ο Γκορ ουδέποτε κρεμάστηκε με αλυσίδες στο φουγάρο κάποιας βομηχανίας. Υπήρξε όμως σαν πολιτικός τεχνοκράτης ειλικρινής σε μεγαλο βαθμό. Υποστήριξε τις νέες τεχνολογίες ενώ υπήρξε από τους πρωταγωνιστές της συνθήκης του Κιότο για τον έλεγχο και την μείωση των ρύπων.

Στα Όσκαρ ο Γκορ ήταν το πρόσωπο της τελετής. Αν δεν υπήρχε και ο Σκορτσέζε θα μιλούσαμε πράγματι για μονά ζυγά δικά του. Τέτοια σύζητηση για ντοκιμαντέρ είχε να γίνει από το 2002 όταν ο Μαικλ Μουρ κέρδισε το Όσκαρ για την ταινία του με την οπλοκατοχή στις ΗΠΑ. Δύο φορές ανέβηκε στην σκηνή του Κοντακ και καταχειροκροτήθηκε. Πολλοί πιστεύουν ότι το timing είναι ιδανικό. Έχοντας κερδίσει καθολική συμμετοχή και υποστήριξη και έχοντας τοποθετήσει το περιβάλλον σε καίρια θέση στην ατζέντα της σημερινής πολιτικής και της κοινωνίας εκφράζοντας και απόψεις που δεν είναι απόλυτα ορθές αφού θίγουν συμφέροντα τότε η κάθε Χίλαρι και ο κάθε Τζουλιάνι θα φάνε την σκόνη του. Το τι θα κάνει είναι πρόβλημα του. Θα τον κερδίσει όμως η Κίρκη?

ΥΓ1 : Στην Ελλάδα βέβαια ούτε ψύλλος στον κόρφο μας! Οι βελούδινες βυζαντινές ίντριγκες ενός κόμματος και η προσωπική ιστορία ενός VIP ασθενούς υπερθεάμα μιας ώρας στα δελτία (?) ειδήσεων. Περιβάλλον, Ιρακ, Μιανμαρ και άλλες μαλακίες στον κάλαθο των αχρήστων. Η Ρούλα μόνο να τα βρει με τον άντρα της και όλα θα έρθουν στον ίσιο δρόμο για το έθνος!

ΥΓ2: Η Ακαδημία Νόμπελ με τις φετινές επιλογές της δείχνει να σκέφτεται το μέλλον. Γενετική και Βλαστοκύτταρα, σκληροί δίσκοι και i-pod, νέοι καταλύτες που σέβονται το περιβάλλον, φεμινισμός και ισότητα, προστασία του περιβάλλοντος. Μένει το Νόμπελ Οικονομίας για να ολοκληρωθεί το παζλ. Οι ενδείξεις λένε ότι η αιτιολογία θα αφορά την ανάπτυξη και την πολιτική οικονομία του διεθνούς εμπορίου και μάλιστα ότι μπορεί να έχει και ελληνικό ενδιαφέρον το πρόσωπο. Ο χρόνος θα δείξει...