ΕΞΩ ΡΕ!

Θα βγάλω αυτό τον δίσκο με τις ζωγραφιές
να φτιάξω από την αρχή τη μουσική που θες
να ρίξω φως στο πρόσωπο που κρύβεις
κι αν θέλεις τον ακούς και τον αμείβεις

Έτσι κάπως ξεκινάει ο νέος δίσκος του Φοίβου Δεληβοριά που φέρει τον μονολεκτικό τίτλο ΕΞΩ. Στο δελτίο τύπου η εταιρία αναφέρει πως καλλιτέχνης 3 χρόνια μετά τον ΚΑΘΡΕΦΤΗ (που όπως αναφέρει τον ταλαιπώρησε ) αμέτρητο τσατ, Mp3 και i-pod, στρίμωγμα σε δωμάτια και βιντεάκια κινητών αποφάσισε να ξαναβγει στην ατμόσφαιρα και να μας φανερώσει τι σκεφτόταν τόσο καιρό. Έξυπνο το πλασάρισμα του Φοίβου από την εταιρία και μπράβο τους που τον πίστεψαν γιατί έχουμε ανάγκη και από άλλο τραγούδι πλην Φοίβου (σκέτου), Καρβέλα (παρατραγουδιάρη) και εσχάτως Χατζηγιάννη (Χέρια ψηλά ρε!). Κι όμως εκεί που εισαι έτοιμος να χαρείς για το άλλο τραγούδι, εκεί απογοητεύεσαι κιόλας από το χλιαρό και μέτριο που δοκιμάζεις.

Ο προηγούμενος δίσκος του Φοίβου Δ. ομολογουμένως ήταν ένα τεράστιο βήμα μπροστά για τον ίδιο και μας έδωσε μερικά από τα πολύ καλά τραγούδια του 2003-2004. Με αρκετή αυτοψυχαναλυση, αυτοσαρκασμό, σατιρική αριστοφανική αλλά κριτική διάθεση απέναντι στο τότε πολιτικό σύστημα και φυσικά τον αναγκαίο παλιομοδίτικο ρομαντισμό που κρύβει μέσα του ως ανήσυχος μουσικός ο Δεληβοριάς έβγαλε έναν απολαυστικό δίσκο. Και μας άφησε με τις καλύτερες των εντυπώσεων υποσχόμενος ένα ακόμη καλύτερο επόμενο δισκογραφικά βήμα. Αμ, δε!

Πέρα από το υπέροχο εικαστικό γραφιστικό πλαίσιο που αποτυπώνει τις λέξεις και τις μουσικές του καλλιτέχνη με διάφορους πίνακες μοντέρνων ζωγράφων, τις ζωντανές ροκ ενορχηστρώσεις του Β. Πιερρακέα και 2-3 καλές στιγμές όλο το υπόλοιπο άλμπουμ βυθίζεται στον πάτο παρά τις υψηλές φιλοδοξίες του τραγουδοποιού του. Και μπορεί το ΠΙΝΕΛΟ να σε μπάζει ορμητικά στην τηλεπραγματικότητα που ζούμε με τον καυστικό στίχο που θέλει τον καλλιτέχνη να κλέβει τις γυναίκες των τηλεσταρ (αυτές οι γυναικοκλοπές - κέρατο πρέπει γενικά να τον απασχολούν και στη ζωή του), μπορεί το δεύτερο τραγούδι του δίσκου (ΑΔΙΑΚΟΠΑ) να μας θυμίζει την τρυφερότητα του (και να ενισχύει φυσικά τον μαλακισμένο μύθο περί ερωτικής πόλης που φιλοτέχνησε σύμπασα η Αθήνα και έχαψε με ευχαρίστηση η Θεσσαλονίκη), από εκεί και πέρα όμως ακολουθεί το χάος.

Άρθρο 16, το γκρέμισμα της Κολούμπια, Ο Χατζηγιάννης, η φίλη του και τα σουξέ, διάφορες προσωπικές εικόνες (και προφανώς βιώματα του καλλιτέχνη), η Πέρα Χώρα των απαγορευμένων απολαύσεων και η… αισθαντική φιγούρα των βιντεοταινιών των 80ς Βίνα Ασίκη είναι μερικές από τις εικόνες που αποτυπώνονται στο cd. Άρτσι, μπούρτσι και λουλάς!

Φλυαρία, ανάγκη για αυτοεπιβέβαιωση (ναι είμαι τραγουδοποιός, ναι ζω την μουλτιγκλομπαλ χαι τεκ εποχή μου), ξαναζεσταμένη επανάληψη των όποιων πρωτότυπων ιδεών και εικόνων είχε στα προηγούμενα άλμπουμ, στιχάκια που αποθεώνουν το δήθεν και το κλείνουν σε συσκευασία ιντελεκτουάλ αισθητικής και μια αυτόψυχαναλιτική διάθεση ρομαντικού μικροαστού 30αρη των δυτικών προαστίων και της παραλιακής χωρίς να ξεχνάμε τη «Ρόδα τσάντα και κόπανα» οργιαστική διάθεση μας.

Ίσως στο ξεκίνημα της πορείας στην δισκογραφία ο Φοίβος Δ να μας υποσχόταν ότι θα γίνει ο Σαββόπουλος του 2000 και πέρα. Ίσως να έχει αρκετό κέφι για να σαμπλάρει μέσα στους στίχους και στον ήχο του την ελαφρότητα και την βλακεία που κρύβει η εποχή μας. Ίσως να του αρέσει (και πολύ καλά κάνει) να μιλάει πολιτικά την ίδια ώρα που το λεγόμενο πολιτικό τραγούδι ξεφτιλίζεται τόσο απλοϊκά από Άντζελες και Θώδες σε διακαναλική σύνδεση. Όμως ταυτόχρονα θα πρέπει να αποφασίσει τι θα κάνει με μας. Θέλει να κλέψει στα αλήθεια το σουξέ του Χατζηγιάννη (και να την πατήσει ως άλλος Πορτοκάλογλου) ή να μιλήσει σε ένα κοινό που σκέφτεται και προβληματίζεται γενικότερα για την εποχή μας? Η απάντηση δεν είναι και τόσο απλή καθώς ούτε ο ίδιος δεν μπορεί να μας πει (αφού άλλοτε λέει έτσι και άλλοτε κάνει γιουβέτσι).

Όλα αυτά δεν τα γράφω χωρίς λόγο φυσικά. Γουστάρω σαν καλλιτέχνη τον Δεληβοριά και τολμώ να πω ότι νιώθω να συγγενέυουμε κιόλας πνευματικά. Όμως πριν πας να σπάσεις τον καθρέφτη σκέψου ότι ακολουθούν και 7 χρόνια γρουσουζία μεγάλε...