32 ΑΤΟΜΑ ΘΥΣΙΑ ΣΤΟ ΝΕΟ ΚΟΛΟΥΜΠΑΙΝ...
Θρήνος, όργη και βασανιστικά ερώτηματα...Η ίδια ακριβώς εικόνα, όπως τότε στο Κολουμπαϊν. Ένας τρελός "δέχεται" κλήση από τον Ύψιστο και γίνεται χασάπης σκοτώνοντας αθώες ψυχές. Ψυχές με όνειρα, με δίψα για ζωή. Νέα παιδιά που βρεθήκαν "κατα λάθος" στον τόπο της σφαγής τους ανυποψιαστα για το τι έγραψαν η Κλωθώ, η Λάχεση και η Άτροπος για το ριζικό τους. Σηκώνεται η τρίχα ακούγωντας και μόνο την μαρτυρία των επιζώντων ότι τους έβαζε στη σειρά και τους εκτελούσε! Είναι η πιο αποκρουστική μορφή βιας που γεννιέται μέσα από συγκεκριμένες συνθήκες ψυχολογικής πίεσης και ενθάρυνσης.
Ας δούνε ξανά όλοι τους το βραβευμένο με Όσκαρ ντοκιμαντερ του Μαικλ Μουρ. Ας δούνε την σοκαριστική ματιά τουΓκας βαν Σαντ στον "Ελέφαντα". Και μετά θα έχουν χρόνο όχι μόνο να σοκαριστούν αλλά και να αναλογιστούν τις ευθύνες τους...
ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ
ΑΚΥΡΗΧΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Σχόλια
Εκείνοι οι άλλοι που γεννουν την βία;
Εκείνοι οι άλλοι που τρέφονται με αυτήν;
Αυτοί ποτε θα τα καταλάβουν ότι μας συμπαρασύρουν στον όλεθρο ;
αν ήταν, κι αν ποτέ το μάθουμε, το φαινόμενο των μαζικών δολοφόνων (για να μεταφέρουμε σε άχαρα ελληνικά τον αγγλικό όρο mass murderers) πυκνώνει στις ΗΠΑ.
Ακόμα και Χολυγουντιανά φιλμς έχουν γυρισθεί με αυτό το θέμα (ορισμένα μάλιστα εξαιρετικά), αλλά τίποτα δεν φαίνεται να «εξορκίζει» το κακό -ο δημόσιος λόγος και ο διάλογος φαίνεται να έχουν φθάσει τα όριά τους. Ισως και η τέχνη.
Κάποτε μία απ' τις εξαιρετικές ικανότητες του (καπιταλιστικού) συστήματος, τουλάχιστον στις ΗΠΑ, προκειμένου αν όχι να λύσει (ή ακριβώς για να μη λύσει) πάντως για να απορροφήσει ή να εκτονώσει ένα πρόβλημα, ήταν η δημοσιοποίησή του. Αυτό πια δεν επαρκεί. Επί παραδείγματι: σε τίποτα δεν παρηγορεί όσους υφίστανται έναν πόλεμο η δυνατότης ημών των Δυτικών να συζητάμε αν κακώς τον εξαπολύσαμε εναντίον τους.
Υπ' αυτήν την έννοιαν, η μόνη διαφορά ανάμεσα σε μια δημοκρατία δυτικού τύπου και μια τυραννίδα παντός τύπου είναι ότι αυτό που συζητάμε στην πρώτη στα φανερά, στη δεύτερη το συζητάμε κρυφά.
Δεν ξέρω αν στην πρώτη περίπτωση το «κακό» εκτονώνεται για να συσσωρεύεται, ενώ στη δεύτερη συμπιέζεται για να εκραγεί -λυτρωτικά ή καταστροφικά, είναι μια άλλη ιστορία.
Οταν όμως στην πρώτη περίπτωση, δηλαδή στη δημοκρατία δυτικού τύπου, νομιμοποιείται (και) με τη συζήτηση ό,τι την αναιρεί, Γκουαντάναμο, Πατριωτικός νόμος, κάμερες παντού, καταστολή, (αντι)τρομοκρατία, άγρια φτώχεια, κι όλα τα συναφή, τότε το κενό δεν υπάρχει μόνον κάτω απ' τα πόδια μας αλλά και μέσα στο κεφάλι μας.
Ενα κενό που δεν δύναται πάντα να γεμίσει η διαφήμιση, η υπερκατανάλωση, η υπερχρέωση, ο Ευαγγελικός πάστορας της Ενορίας μας, η παραμυθία που (ενίοτε άθελά μας) μας προσφέρεται από τη δυστυχία των άλλων: στα γκέτο, αυτών που κάπου μακριά διψούν ή κάπου δίπλα μας μαραζώνουν άνεργοι, αγράμματοι, πρόσφυγες.
Σε όλο αυτό το κενό ενίοτε βάζει ο διάολος όλα τα λεφτά. Και βουτάει ένα πιστόλι. 'Η μία βόμβα. 'Η κάνει ένα Διάγγελμα προς το Εθνος...
(Στάθης Σταυρόπουλος/ Ελευθεροτυπία)
Εδώ να προσθέσω κάτι άλλο εξισου ανατριχιαστικό και στενόχωρο στα όσα λένε οι confused, maro_k, efi και ion. Η ονομασία virginiatechmassacre και όλα τα συνώνυμα ή συγγενή ονόματα έχουν κατοχυρωθεί κίολας στο διαδίκτυο από κάποιους επιτήδειους για να πωληθούν και να κερδιθούν εκατομύρια δολλάρια σε θύματα ή όποιον συγγενή θέλήσει να φτιαξει μια ιστοσελίδα εις μνήμην των αδικοχομένων θυμάτων. Φτιάχνουν λεφτά με την δυστυχία των άλλων και ζάρια από τα κόκκαλα των θυμάτων.
Πάνντως αρκετοί από τους επιζώντες καταθέτουν την φρικτή εμπειρία τους σε μπλογκ που έχουν και στην Wikipedia χωρίς κανένα ίχνος δημοσιογραφικού ή άλλου φίλτρου.